Γράφει η Έρρικα Ρούσσου
"Εἶν᾿ ἐδῶ πέρα μία Ὀμορφιὰ ποὺ ἡ καταφρόνια δένει,
κι εἶν᾿ ἐδῶ πέρα μία Ἀρετὴ δειλὴ καὶ ντροπιασμένη.
Ὦ νέοι, ὦ πρωτοξύπνητοι στὸ φῶς, χαρὲς τ᾿ Ἀπρίλη,
ἀπὸ τοὺς πράσινους κορμοὺς γίνοντ᾿ οἱ ἄσπροι στύλοι!
Στὴ χώρα ἐσεῖς οἱ λειτουργοὶ κι οἱ λατρευτάδες εἶστε·
δὲ φτάνει· ἐμπρὸς! γιὰ τοὺς Θεούς, ὦ νέοι, πολεμεῖστε."
Κωστής Παλαμάς. Ο άνθρωπος που δημιούργησε με τον τίτλο του "Εθνικού ποιητή" και έφυγε με το περίβλημα του "Εθνικού συσπειρωτή".
Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να έχει τίτλο: "Συμπληρώνοντας 69 χρόνια από το θάνατο του Κωστή Παλαμά". Τιμώντας τη μνήμη όμως αυτού του εξαιρετικού πνεύματος, υπάρχουν αναμνήσεις που δεν μπορώ ούτε να αποκρύψω ούτε και να μην παραλληλίσω με τη σημερινή πραγματικότητα που κάθε της μέρα κοιτάει όλο και πιο πίσω.
Ο αναμενόμενος θάνατος του Έλληνα ποιητή συνέτριψε το ελληνικό έθνος, ταυτόχρονα όμως, μυστηριωδώς(;), το ένωσε. Δεν υπήρξε προκήρυξη. Δεν υπήρξαν αφίσες. Δεν υπήρξε group στο facebook να τους συσπειρώσει. Κι όμως, την ημέρα της κηδείας, μπροστά στα μάτια των έκπληκτων Γερμανών, χιλιάδες κόσμου παρέστη στην τελετή σε ένα σχήμα οξύμωρο, διαφορετικό. Από τη μία αποχαιρετούσαν τον εξαιρετικό εκείνο ποιητή και άνθρωπο. Από την άλλη όμως ένιωθαν ο ένας πιο κοντά στον άλλον, ένιωθαν δυνατοί.
Τότε, από το σπίτι του στα Εξάρχεια, βλέποντας την είσοδο των τάνκς είχε στρέψει το βλέμμα στο διοικητή Σκιαδόπουλο, αναφωνώντας: "Αυτοί δεν είναι λαός, είναι θεομηνία".
Τώρα, αλήθεια, τι θα έλεγε αν έβλεπε ότι το τιμόνι του τάνκ κατείχε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας; Αν συνειδητοποιούσε ότι η κατοχή επεβλήθη από Έλληνες για λογαριασμό της "θεομηνίας";
"Αὐτὸ τὸ λόγο θὰ σᾶς πῶ, δὲν ἔχω ἄλλο κανένα:
Μεθύστε μὲ τ᾿ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα."
Πόσο μακρινή και πόσο κοντινή αυτή η άλλωτε προτροπή του Κωστή Παλαμά στους νεαρούς στρατιώτες λίγο πριν φύγουν για το μέτωπο.
Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται σε μια χώρα που θυμάται με τη μνήμη "κλειστή". Η ένωσή μας ως κοινωνία δε χρειάζεται ντελάλη. Δε χρειάζεται δημοσιότητα. Δε χρειάζεται γνωστούς-αγνώστους να παίρνουν τα εύσημα.
Είναι άμεσο παρελκόμενο της αλληλεγγύης, της πίστης προς τη δημοκρατία και την ελευθερία της, της αγάπης για μια Αθήνα μέσα από τα μάτια του Κωστή Παλαμά:
"Χαρὰ σ᾿ ἐσέ, χώρα λευκὴ καὶ χώρα εὐτυχισμένη!
Καμιὰ χώρα σ᾿ ὅλη τη γῆ, καμιὰ στὴν οἰκουμένη
δὲν ηὖρε τέτοιο φυλαχτὸ σὰν τὸ δικό μου μάτι.
Ἀπ᾿ ἄλλες χῶρες πέρασα γοργὰ - γοργὰ τρεχάτη
καὶ μ᾿ εἶδαν τῆς Ἑλλάδας μου τ᾿ ἀγαπημένα μέρη
σὰν ἄνεμο καὶ σὰν ἀϊτὸ καὶ σύννεφο κι ἀστέρι.
Ὅμως σ᾿ ἐσὲ τὸ θρόνο μου αἰώνια θεμελιώνω
καὶ ρίζωσ᾿ ἡ ἀγάπη μου στὰ χώματά σου μόνο."
Τι θα έλεγε για τη σημερινή "κατεχόμενη" Ελλάδα, ο Κωστής Παλαμάς;
