Γράφει ο Μάκης Δεληπέτρος
Ήρθε κάποτε ένας σούπερ μάνατζερ και μου μιλούσε (με ορατή περιφρόνηση) για το πώς βγαίνει, το τότε λεχθέν… έξυπνο χρήμα. Κατάντησε… πορτοφολάς.
Πιο καλό παράδειγμα για τον (sic) Οικονομικό σχεδιασμό της χώρας, όσα και αν ακούω από την τηλεόραση, δεν μπόρεσα να βρω…
Θα μου πείτε ότι πάντα αυτό που αρχικά ακούγονταν ελκτικό και ιδεατό, ξέπεφτε σε λίγο χρόνο…
Όχι ο κάθε …white collar criminal.
Εδώ, κάποτε, π.χ. η Τυραννίς ήταν προοδευτικός τρόπος διακυβέρνησης. Υπήρξαν Τύραννοι που έχαιραν εκτίμησης κυρίως για τα δημόσια έργα τους και τα πολιτιστικά επιτεύγματα τους.
Ύστερα ήρθε η Αρχαία Δημοκρατία, με στόχο την ευημερία των πολιτών αλλά η εφαρμογή της κράτησε λίγες δεκαετίες.
Κάποτε και η Βασιλεία ήταν ένα προοδευτικό, φιλολαϊκό πολίτευμα. Το εξηγεί ο Λόπε δε Βέγα μέσα από το θεατρικό του έργο Φουέντε Οβεχούνα:
[...]Ο χρόνος που γράφτηκε η Φουέντε Οβεχούνα είναι το 1618. Ο χρόνος στον οποίο αναφέρεται είναι το 1476. Θέμα του έργου, χωρίς ν' ακολουθούνται τα Χρονικά κατά γράμμα, είναι τα γεγονότα της 23ης Απριλίου της χρονιάς εκείνης στη Φουέντε Οβεχούνα, ένα μικρό χωριό 500 κατοίκων - όλοι τους γεωργοί και κτηνοτρόφοι - στην ορεινή περιοχή της Κόρδοβα. Πρόθεση του συγγραφέα είναι, μέσα απ' αυτό το επικό δράμα, να εκθειάσει τη μοναρχία ως θεσμό εκθέτοντας παράλληλα τους υπονομευτές της.»
Στην πορεία εξετράπη σε ένα λαομίσητο, στις περισσότερες των περιπτώσεων, συντηρητικό καθεστώς…
Κάποτε και η ύπαρξη της ΕΣΣΔ φάνταζε, και ήταν γεγονός ελπιδοφόρο για παροχές ασφάλισης, δικαιωμάτων, ευκαιριών
πρόσβασης στην Παιδεία, τις Υγειονομικές υπηρεσίες κ.α. για τους εργαζόμενους και τους αγρότες.
Ύστερα ήρθαν τα μαντάτα για το πώς… καλοπερνούσε ο «συλλογικός άνθρωπος», η …ανώτερη αυτή μορφή ανθρώπινης ύπαρξης που ζούσε σε άλλο επίπεδο συνειδητότητας(!) από εμάς τους Δυτικούς, όπως διατείνονταν οι ηγήτορες του λεγόμενου και «Παλλαϊκού Κράτους»
Και ύστερα ήρθαν οι νταλίκες με τις πεινασμένες, φοβισμένες πόρνες, μια τραγική επανάληψη της κατάντιας του δυναμισμού του κραταιού Φασισμού της Ιταλίας και της Γερμανίας του 1944-46.
Κάπως έτσι αναζητήσαμε την έμπνευση ζωής από την Δημοκρατία, στην Μεταπολίτευση του 1974.
Και οδηγηθήκαμε στους «νταβατζήδες», τους αμόρφωτους αργόσχολους των κομματικών στρατών, στους βαστάζους των διαδηλώσεων που έκλειναν μαζί με τους εντεταλμένους Brokers-διαμεσολαβητές. Βιομηχανίες αργά αλλά σταθερά, χέρσωναν τα χωράφια, έκοβαν τα καΐκια στην μέση και έφτιαχναν σαχλαμαρένια «πολιτιστικά πολύκεντρα» στα κλειστά εργοστάσια…
Μέχρι που ήρθε η ανεργία και τα παλαμάκια σταμάτησαν, κατά τύχη την ίδια ώρα με το τέλος των επιδοτήσεων.
Για κακή τύχη(;) εκείνη την ώρα έφτασαν στίφη λαθρο-Εποίκων που λειτουργούσαν σαν πολιορκητικός κριός απέναντι στους ντόπιους εργαζόμενους όπως έγραφε και ο Κάρολος Μαρξ για τους μετανάστες της εποχής του, κυρίως από την Ιρλανδία και την …Γερμανία!
Και όταν άρχισαν να πέφτουν τα μεροκάματα «άναψαν» όλα τα κομπιούτερ που μέχρι τότε έκρυβαν ως …απλό ηλεκτρικό φορτίο μέσα τους τεράστιους όγκους «ψηφιακού χρήματος» και εκείνοι που έβγαζαν τα εξτρέ απαιτούσαν να πληρωθούν από όλους εμάς, με «κανονικά» λεφτά, που φυσικά δεν υπήρχαν.
Τώρα και η «δική μας» δημοκρατία μοιάζει άχαρη, στρυφνή, εχθρική, οπισθοδρομική, αμείλικτη και καταστροφική για εμάς τους πολίτες-που το σύστημα των ρομπότ και των υπολογιστικών δικτύων δεν μπορεί να τους-μας εξασφαλίσει ούτε τα στοιχειώδη…
Η τεχνολογία αποκόπηκε από την εξυπηρέτηση της παραγωγής, οι δεσμοί των ανθρώπων αντικαταστάθηκαν από κάθε είδους συμβόλαια,η αποβιομηχάνιση στράγγιξε την παραγωγή πλούτου, τα κόμματα έχασαν τους δεσμούς με τους πληβείους ακολούθους τους και μετατράπηκαν σε επιχειρήσεις διαμεσολαβητικών ανταλλαγών με βάση το αμοιβαίο κέρδος…
Τα κομματικά γραφεία και οι παρασυγκεντρώσεις εφοριακών, πολεοδόμων, δημοσιογράφων, αστυνομικών, βουλευτών έστησαν τα μεγαλύτερα (τζογαδόρικα) «αεροπλανάκια» της Ιστορίας, όπου οι πολλοί καλούνται να βοηθήσουν και οι λίγοι παίρνουν μια μέρα τα λεφτά τους και φεύγουν…
Αυτό το πολίτευμα, με αυτή την μορφή τουλάχιστον, μας τελείωσε.
Και ήρθαν καινούριες «δυναστείες» ημιμαθών, ανάλγητων, πεπωρωμένων κοινωνικοπαθών, να σχηματίσουν τις νεωτεριστικές εκδοχές των ορδών του Αλάριχου που θα λεηλατούν μέσω δελτίων ειδήσεων, Εταιρικών ανακοινώσεων και διεθνών τρομολαγνικών εξαγγελιών, πλούτο, υποδομές, περιουσιακά αποκτήματα, ζωές.
· Αλάριχος ο Μέγας (γερμανικά: Alarik , λατινικά: Alaricus, περ. 370-410), υπήρξε βασιλιάς των Βησιγότθων (395-410) και ο πρώτος ηγέτης γερμανικού φύλου που κατέκτησε την Ρώμη.
Οι κεντροαφρικανές πόρνες της Κολιάτσου και του Φιξ που διαλαλούν την πραμάτεια τους με αντίτιμο εσχάτως πέντε ή και ένα(1) ευρώ, είναι δηλωτικό συμβάν για τους «προηγμένους τεχνολογικά και ανώτερους πολιτισμικά» καιρούς μας.
Υποσχεθήκαμε μια κοινωνία αξεπέραστων Ιστορικά παροχών και οδηγηθήκαμε στην πιο εκλεπτυσμένη (προκαταστροφική ακόμα) εκδοχή του MAD MAX!
-Δεν ξέρω αν θα αποδειχθούν περαστικός εφιάλτης και πότε όλα αυτά. Πιο μεγάλο ξεκαθάρισμα προθέσεων από την αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ σε μια παγωμένη χώρα πνιγμένη στο χρέος, δεν μπορούσε να υπάρξει-τύφλα να έχουν τα επιχειρήματα και των πιο ακραίων Αντι-Μνημονιακών στην Βουλή ή έξω από αυτήν…
Στοχεύουν στο πέρας των αντοχών μας!
Οι κράχτες των Μ.Μ.Ε, Οι «κεφάτοι» από πρόσκαιρη εξουσία μάνατζερς, οι Οικονομολόγοι-λογιστές ισολογισμών παντός είδους, οι πολιτικοί κλακαδόροι των ισχυρών μεταπρατών και τοκογλύφων, μας παρηγορούσαν πως τάχα «οι αγορές αυτορυθμίζονται…»
Και πως η Κρίση ή δεν υπάρχει ή είναι… περιστασιακή.
Η πλούσια Ελλάδα είναι πια πιο «ψωροκώσταινα» από ποτέ.
Γιατί απώλεσε μαζί αλληλεγγύη, πίστη, όραμα και τελικώς ελπίδα…
· Καλλιέργησε κνώδαλα (σ.σ. άγριο ζώο που δαγκώνει, μεταφορικά ανάξιος και τιποτένιος άνθρωπος) που πετούσαν τις τετράκιλες συναγρίδες από τις τζαμαρίες των εστιατορίων της Μυκόνου και τώρα κάνουν τα σκουπιδοφάγα στοιχειά της πόλης στιχάκια μετασοσιαλιστικής- Φεντεραλιστικής(!) προοπτικής των λαών της ευρώπης.
· Πήραν ανθρώπους με λίγο ή πολύ βιος, δουλειά, κυρίως όμως αξιοπρέπεια και θέληση για ζωή και τους κατάντησαν αγριόσκυλα της επιβίωσης.
Ε, λοιπόν μεγαλύτερη-και επαχθέστερη-επιβεβαίωση ΚΑΘΕ «θεωρίας συνωμοσίας» δεν μπορούσε να υπάρξει…
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: “…Αυτό που δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν οι άνθρωποι είναι ότι μπορείς να βγάλεις εξίσου πολλά λεφτά από την καταστροφή ενός πολιτισμού, όσα και από το χτίσιμό του..”. (Margaret Mitchell, 1900-1949, Αμερικανίδα συγγραφέας)
ΜΑΚΗΣ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ