Ρεπορτάζ: Έρρικα Ρούσσου
Άτομο-άνθρωπος.
Κοινωνία-ανθρωπότητα.
Δάσκαλος-μαθητής.
Έννοιες που δύσκολα αγγίζει κάποιος και δη όταν επισκέπτεται ένα Γυμνάσιο. Ο Νίκος Λυγερός δεν έμεινε όμως μόνο εκεί. Μέσα σε τρεις ώρες συνδιαλέχτηκε με τα παιδιά, μιλώντας μαζί τους για τέχνη. Ανέλυσε τη σημαντικότητα της επιστήμης. Ασχολήθηκε με τον επαγγελματικό προσανατολισμό.
Το κουδούνι χτυπά, όμως για την τρίτη τάξη του Γυμνασίου Πευκών στη Θεσσαλονίκη, οι επόμενες τρεις ώρες θα αλλάξουν επιμορφωτικό στάδιο. Το μάθημα θα γίνει σεμινάριο. Ένα σεμινάριο για μικρούς που στοχεύουν να γίνουν μεγάλοι.
Καθησμένοι στο "αμφιθέατρο" μιας τάξης, οι μαθητές ακούν, απορούν, προβληματίζονται. Μαθαίνουν τις διαφορές του ατόμου από τον άνθρωπο, της κοινωνίας από την ανθρωπότητα, του δασκάλου από το μαθητή.
Μιλώντας για δάσκαλους, μόλις η συζήτηση αγγίξει το θέατρο, ο κ. Λυγερός δεν παρέλειψε να αναφερθεί στο Σοφοκλή. Στη Σοφόκλεια συλλογή έργων διαχρονικών, αλάβωτων από τη μιζέρια του χρόνου.
Παρακολουθούν προσηλωμένοι, προσεχτικοί. Το επόμενο θέμα όμως θα ζωηρέψει τις φατσούλες τους. Επαγγελματικός προσανατολισμός. Δαχτυλάκια θα σηκωθούν το ένα μετά το άλλο. Ο Νίκος Λυγερός θα σταθεί για ώρα εκεί. Θα απαντήσει. Θα τους δώσει τη δική του συμβουλή για πυξίδα. Ένας άνθρωπος όπως ο κ. Λυγερός δε θα μπορούσε ποτέ να μην προσθέσει στις επαγγελματικές του λύσεις, τα επαγγέλματα που προέρχονται από την αξιοποίηση της ελληνικής ΑΟΖ. Στους μικρούς του φίλους θα εξηγήσει ότι σε μία τέτοια προσπάθεια θα υπάρξει ανάγκη από εξειδικευμένους Φυσικούς, Χημικούς καθώς και Πετροχημικούς αλλά και πληθώρα επαγγελμάτων που έχουν βάσιμο μέλλον στη χώρα μας.
Αλήθεια πόσο διαφορετική θα ήταν η κοινωνία εάν τέτοιες επισκέψεις γίνονταν καθημερινά στα σχολεία; Εάν όλοι οι άνθρωποι που έχουν τη γνώση τη μετέδιδαν σε εκείνους που μπορούν να τη συνεχίσουν;