«Τήν τών δήμων ελευθερίαν ή τών αγαθών ανδρών άμιλλα φυλάττει» Δημοσθένης
Του Βασίλη Θεοδωρόπουλου
Τον τελευταίο καιρό η Πατρίδα μας, η Ελλάδα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με δυο «πραγματικότητες»:
Η μία απ` αυτές είναι η «εικονική».
Είναι η «εικονική πραγματικότητα» της πολιτικής και οικονομικής «ελίτ» του τόπου, που περιχαρής ζητωκραυγάζει με την μεγαλύτερη επιτυχία όλων των εποχών, δηλ. τα υπέρογκα δάνεια που συνήψε με τους δανειστές – τοκογλύφους, προκειμένου να πληρώσει τα προηγούμενα δάνεια, την περίφημη δανειακή σύμβαση με το μνημόνιο ΙΙ, τους εφαρμοστικούς νόμους, που ψήφισε μ` απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή και τον συνδυασμό καταβαράθρωσης μισθών και συντάξεων στον δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα, αλλά και φτωχοποίησης των ελληνικών νοικοκυριών, την ίδια στιγμή που «διέσωσε» τις ελληνικές τράπεζες.
Η όλη διαδικασία την οποία μετέρχονται «οι απρόσκλητοι κι αυτοαποκαλούμενοι Σωτήρες» μας, έχει ιδιαίτερη αξία να τη δούμε βήμα προς βήμα. Η διαδικασία αρχίζει πολύ …απλά: Ο διαχωρισμός της «Πατρίδας» ( οι κύριοι αυτοί την ονομάζουν απλά και μόνον «Χώρα») απ` τους πολίτες της, βρίσκει ολοένα και μεγαλύτερη εφαρμογή από το Σύστημα, εκφράστηκε δε στο πρόσφατο παρελθόν με την μοναδική ατάκα του κ. Βενιζέλου: «Όταν χρεοκοπεί ο πολίτης δεν χρεοκοπεί η Χώρα»…. Τι κλίμα φτιάχνει η δήλωσή του αυτή; Μήπως ένα κλίμα μιας πλήρους αποξένωσης…; Τι επιδιώκουν, όμως, με την αποξένωση του πολίτη απο την Πατρίδα του; Μα φυσικά να τον ελέγχουν, με το «διαίρει και βασίλευε». Με το βάζουν τη μια ομάδα εναντίον της άλλης, δημόσιοι κατά ιδιωτικών υπαλλήλων, υπαλλήλων κατά επιχειρηματιών, αγροτών κατά επιστημόνων, κ.λ.π. Πως αποξενώνουν τον πολίτη απο την Χώρα (δηλ. την Πατρίδα) του; Βάζοντας έντεχνα λεκτικά την Χώρα του… «απέναντι» στον Πολίτη, ως κάτι το ξένο, ίσως κακό, ίσως διαλυμένο, ίσως διεφθαρμένο, ίσως απρόσωπο, ίσως τελικά εχθρικό, μα σίγουρα «εξουσιοδοτημένο να υπογράφει αντ` αυτού», ότι αυτοί (δηλ. οι Συστημικοί κύριοι…) έχουν ως απόλυτο συμφέρον τους.
Αυτοί είν` οι άνθρωποι κι εμείς τ` ανθρωπάκια…
Η Χώρα τους ανήκει «ελέω Θεού»… Σε μας εγκαταλείπεται η Πατρίδα… Εμείς έχουμε χρέος να χρεοκοπήσουμε για να σωθεί η Χώρα τους… Η Χώρα τους δεν είν` τίποτ` άλλο παρά τα δικά τους συμφέροντα… Και γι αυτό δεν έχουν κανένα πρόβλημα, ώστε να «καλέσουν» κάθε δικό τους σύμμαχο, είτε λέγεται ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, κ.λ.π., ώστε να μην χρεοκοπήσει η Χώρα, ήγουν τα δικά τους κεκτημένα κι οι τράπεζές τους… Και μάλιστα πλειοδοτούν στις παραχωρήσεις προς τους προσκεκλημένους συμμάχους τους, κάθε μέρα ανοίγουν κάθε διαθέσιμη «κερκόπορτα», ώστε να το πετύχουν… Και μετά δηλώνουν ότι τους έρχεται στο νου, χαίρονται και ζητωκραυγάζουν που το πέτυχαν, μέσα στην «εικονική πραγματικότητα του lifestyle τους», αδιαφορώντας για κάθε τι άλλο, μπράβο Σύστημα το πέτυχες το ποθούμενο… Διέσωσες τελικά τη Χώρα σου!!
Η άλλη είναι η «πραγματική πραγματικότητα», η δική μας, της Πατρίδας μας!
Πρέπει πλέον να καταλάβουν όλοι οι Έλληνες ότι το υπάρχον εντόπιο πολιτικό και οικονομικό «Σύστημα» μας βιάζει «εν γνώσει» του. Δεν θα δώσω άσκοπα παραδείγματα, είναι άλλωστε γνωστά. Τις τελευταίες μέρες ιδιαίτερα βιώσαμε τις επώδυνες επιπτώσεις, με τα γεγονότα της Κομοτηνής, το «πάγωμα» της Φλώρινας, τις ατέλειωτες ουρές των νέο-αστέγων και των συσσιτίων, τα αμφίβολης προέλευσης «γενόσημα» των διακρατικών συμφωνιών ερήμην των επιστημόνων, τους μισθούς πείνας, την καταβαράθρωση του κοινωνικού κράτους, την ύβρη προς τους θεσμούς και το Σύνταγμα, κ.λ.π. Το γεγονός ότι η «ανευθυνότητα», η «διάχυση της ευθύνης» και το «εγώ δεν ξέρω, δεν αποφασίζω, αλλ` αποφασίζει ο πολιτικός προϊστάμενος της Τρόϊκας», έχουν καταστρέψει αυτή την Πατρίδα. Το Σύστημα είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε να εξυπηρετεί το ίδιο το Σύστημα κι όχι τον πολίτη … πολλώ δε μάλλον την Πατρίδα, τη δική μας Πατρίδα…
Αυτή η «Χώρα», που κατάντησαν ώστε να μην είναι η «Πατρίδα» μας, φίλοι μου, παρουσιάζεται ως «ξένη» σε σχέση με τους διοικούντες, πολιτικούς ή θεσμικούς, μη νομιμοποιημένους ηγήτορες του Συστήματος… Τι πετυχαίνουν, άραγε, έτσι; Μα φυσικά, φίλοι μου, την δική τους «ασυλία» στο μυαλό και στο υποσυνείδητο των ανυποψίαστων πολιτών αυτής της έρμης της Πατρίδας. Ισχυρίζονται, «οι παράνομοι», πως αρκεί να επικαλούνται την Πολιτική τους Ευθύνη και μετά να τους συγχωρούνται όλα τ` ανομήματά τους, όλες οι ενέργειές τους, όλες οι παραχωρήσεις τους… Αρκεί, όμως αυτό; Τι εστί, άραγε, πολιτική ευθύνη; Ποιος έχει δώσει τον ορισμό της; Οι ίδιοι είναι, δυστυχώς φίλοι μου, που επωμίζονται αυτή την ευθύνη!... Τέλειο εφεύρημα, τέλεια ερμηνεία και δουλεύει μια χαρά. ‘Αντε εσύ Πολίτη, τράβα στη δουλειά σου, σκάσε και πες… «αναλαμβάνω την ευθύνη» που σας εξέλεξα, εσύ τελικά φταις, δική σου εικόνα είναι όλοι αυτοί, ακολουθούν δε κι άλλα «ρητά», όπως «μαζί τα φάγαμε», εσύ το παντεσπάνι κι εμείς το ψωμί πολυτελείας, κ.λ.π. και κοίτα, μη διαμαρτύρεσαι, γιατί αλλοιώς… «ξύλο που θα το φας» (και χημικό, λέω εγώ...). Κι είσαι υπεύθυνος, που καταστρέφεται το Σύνταγμα ή καίγονται τα ιστορικά κτίρια, τα μαγαζιά του κοσμάκη, κ.λ.π.
Καταλήγω, στο ότι , δεν υπάρχει πολιτικός «άμοιρος ευθυνών», για τα όσα υπογράφηκαν ή «ψηφίστηκαν» (από μια μη νομιμοποιημένη πλειοψηφία στη Βουλή), αλλά και για το κατάντημα αυτής της Πατρίδας. Δυστυχώς είχαν κι έχουν την ευκαιρία να προχωρήσουν σε ή να προκαλέσουν Άμεσες Εκλογές, όλα τα κόμματα, αρκεί να το ήθελαν κι όμως κανείς δεν παίρνει μια τέτοια πρωτοβουλία… Γιατί άραγε, γιατί; Και καλά, όλοι οι άλλοι κομματικοί σχηματισμοί, η Αριστερά όμως; Τι περιμένει; Γιατί δεν κινείται; Πολλοί Πολίτες, λένε, πως το γεγονός αυτό χαρακτηρίζει ή είναι ενδεικτικό των καιρών. Το ερώτημα για όσους αναζητούν μια Αριστερά των αξιών, των ιδεών, του ιδεολογικού δημιουργικού αντίλογου και της ενωτικής πατριωτικής, αλλά και διεθνιστικής δράσης, είναι πως όλοι αυτοί, αλλά και πολλοί άλλοι, βγήκαν μέσα από τα δικά της σπλάχνα. Επίσης κάποιοι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις παρωπίδες, μ` αφορμή αυτά τα φαινόμενα και τελικά να τοποθετηθούν επί της ουσίας της πολιτικής (Αισιόδοξα είδα τελευταία τα μηνύματα, που εξέπεμψαν δυό διαφορετικής προέλευσης νέοι πολιτικοί, οι Τσίπρας και Καμμένος, φτάνει να `χουν κι αντίστοιχα αποτελέσματα…).
Η Ελλάδα, η δική μας Πατρίδα, φίλοι μου, χρειάζεται να χαράξει μια ανεξάρτητη πολιτική με βάθος τουλάχιστον 20ετιας. Πρόγραμμα ή προγράμματα ή εναλλακτικά πλάνα με εγχώρια ανάπτυξη, αλλά και επιθετική στάση σε όποιον τολμήσει στο μέλλον να προσβάλλει την Πατρίδα έμμεσα η άμεσα, και τέλος διάχυση της όποιας αναγκαίας πληροφορίας, που ν` αφορά το «Σύστημα», σ` όλα τα στρώματα του πληθυσμού. Οι παραπάνω λέξεις, ίσως φίλοι μου, να φαντάζουν ξένες στα πρόσωπα του οικονομο-πολιτικού προσωπικού της εγχώριας «ελίτ», ίσως, βέβαια, άγνωστες λέξεις. Όταν αυτές τις ίδιες λέξεις, τις χρησιμοποιούν αυτοί κάθε μέρα για το κόμμα τους και την επιβίωσή τους, καιρός να τις υπερασπιστούμε εμείς, να υπερασπιστούμε δια μέσου αυτών την ίδια την εθνική μας υπόσταση και το μέλλον της Πατρίδας μας. Αλλοιώς η Ελλάδα μας δεν θα βγει απ` το τέλμα και την τωρινή ταπείνωση. Εξάλλου η Ψυχή του Έλληνα και το Φρόνημά του δεν πρόκειται να ταπεινωθούν ποτέ, όσες ενοχές κι αν προσπαθούν να του φορτώσουν.
Συνοψίζοντας ας εξηγηθώ απέναντί σας: Θεωρώ τη στάση της γενιάς μας ανειλικρινή κι άκρως υποκριτική, γιατί όλ` αυτά τα χρόνια προσπάθησε να κρύψει τη γύμνια της, πετώντας ακόμη και τα ελάχιστα κουρέλια της ηθικής, που μπορεί να της είχαν απομείνει, ντύνοντας την με «πλουμιστά και φανταχτερά προσχήματα», όπως με την «πολιτικοποίηση», που έκρυβε την φτώχια, ως και την ασχήμια της «κομματικοποίησης», με «πομπώδεις διανοουμενίστικες φανφάρες», που ακούγονταν βαρύγδουπες, απ` τους κούφιους ήχους του πολιτικού μεταμοντερνισμού κι εκσυγχρονισμού. Αν η κοινωνία που φτιάξαμε και αφήνουμε στις ερχόμενες γενιές σαν κληρονομιά, είν` αποτέλεσμα της αντιπαλότητας ή της επικράτησης των πολιτικών ιδεολογιών ή αν οι πολιτικές ιδεολογίες έπλασαν τον σύγχρονο κόσμο, μ` αυτή την «ηθική», λίγο ενδιαφέρει τις μελλούμενες γενιές, μπροστά στη ζημιά που έχει συντελεστεί...
Συμπέρασμα: Αναγνώριση της «κοινωνικής μας ασθένειας του ωχαδερφισμού», με μάτια και μυαλά ανοιχτά, δίχως «χρωματικές» διαφορές κι εκλογή – επιλογή ενός Ηγέτη, ο οποίος θα κατανοεί και θα `χει ως βασική αρχή του τον Σεβασμό στα δικαιώματα της συνολικής Πατρίδας μας, δηλ. της πατρώας μας γης, των θαλασσών μας και των Πολιτών. Για `μένα τον έσχατο Έλληνα πολίτη, αυτό θα `κανε τη διαφορά. Τα επιμέρους μέτρα κι οι αλλαγές που θα απαιτηθούν, είναι τόσο αυτονόητες(α), που δεν χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης ή επεξεργασίας, μιας κι αποτελούν μέτρο μιας κοινής Πατριωτικής Λογικής.
…………………………………………………………………………………
ΥΓ. Είναι γνωστή η ρήση της Emma Goldman: «No real social change has ever been brought about without a revolution... Revolution is but thought carried into action».
Αλλά και του Μάρξ: «Το ζήτημα δεν είναι να εξηγήσουμε τον κόσμο, είναι να τον αλλάξουμε… Όλα όσα συμβαίνουν στην οικονομική βάση, την υλική υπόσταση της κοινωνίας, αργούν να εκφραστούν και στο εποικοδόμημα, την ιδεολογική και πολιτική ζωή. Η κοινωνική συνείδηση, αργεί να ανταποκριθεί στις αλλαγές της αντικειμενικής πραγματικότητας…».
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ: Είναι πολύ επίφοβο για τους κυρίους αυτούς το γεγονός πως το «τσουνάμι της λαϊκής οργής», πολύ σύντομα θα τους συμπαρασύρει όλους… Δεν θα μπορέσουν να σώσουν τον ούτε τον «Ναό της Δημοκρατίας», αλλ` ούτε και το «Ιερατείο της Μεταπολιτεύσεως»… Μ` εκφράσεις όπως: «Έλα μωρέ, ένας τρελός είναι, τα χάπια του δεν πήρε και τον έπιασε αμόκ», που φαντάζομαι πως θα σκέφτηκαν, αναφορικά με το επεισόδιο της Κομοτηνής, σημαίνει πως βρίσκονται «στη χειμέρια νάρκη της εικονικής τους πραγματικότητας». Τουλάχιστον, στις δηλώσεις τους, αυτό φάνηκε στα μάτια τους… Κι όπως έλεγε ο W.C. Fields (1880-1946), μεγάλος Αμερικανός ηθοποιός & συγγραφέας: «Όταν έχουμε χάσει τα πάντα, ακόμα και την ελπίδα, η ζωή γίνεται ατίμωση κι ο θάνατος καθήκον».
Βασίλης Θεοδωρόπουλος
……………………………………………………………………………………
Στίχοι δικοί μου
Muritori di Rind
Στη σειρά τους οι πεθαμένοι κι άταφοι
στις πλατείες, στα στενά, στου μετρό τις στάσεις…
Στη σειρά σας πεθαμένοι κι άταφοι
στο Σύνταγμα, στη Βικτώρια, στην Κομοτηνή…
Ασθμαίνοντας της προδοσίας οι επικηρυγμένοι
κινούν`, σειρά με τη σειρά, χέρι το χέρι,
ολάκερη στρατιά, με λάβαρα πορφυρά ν` ανεμίζουν,
`κει που, παλιά, ονομάζαν` πατρίδα τους…
Viva, Muritori di Rind viva!! ` Ξέπνοοι ουρλιάξαν …
Αχ, Μάρθα, Πολυξένη, Τάκη και Γιαννάκη,
σκλαβοπάζαρο ζείτε ή έν` όνειρο εφιάλτη;
Καλογυαλισμένοι οι εγκέφαλοί τους, στιλπνοί,
δίχως αυλάκια, λείοι, να γλιστρά` η καρδιά τους,
να πέφτει στο βούρκο κι άντε να τη βρεις…
Οι τάφοι ανοιχτήκαν, ρήμαξ` η χώρα,
εμπρός- μαρς, Muritori di Rind, εμπρός –μαρς…
Στη σειρά σας πεθαμένοι κι άταφοι,
οι αντιγραφείς ανακατέψαν` πια τα σύμβολα,
`ρίξαν` στο χρόνο στάχτη, σβήστηκ` η φλόγα!
Κι οι κοπελιές κάψαν` στις πηγές δαφνόφυλλα
και μ` ύφος πικρό ανακοινώσαν τους χρησμούς:
«It is not in the nature of politics,
That the best men should be elected.
The best men do not want to govern their fellowmen»…
«Το ζήτημα δεν είναι να `ξηγήσουμε τον κόσμο,
είναι ν` αλλάξουμε τον κόσμο»…
Κοντοσταθήκαν` οι πεθαμένοι κι άταφοι σημειωτόν,
ποιος να νοιαστεί γι` αυτούς, στου Κανενός τη χώρα;
Στην φανταστική Irlanda, στο Φλεβάρη πνίξανε την άνοιξη,
τινάξανε φύλλα τα δέντρα τον Ιούλη, αλλοίμονο,
κι οι μυγδαλιές ανθήσανε τ` αϊ-Δημητριού τη μέρα…
Μα σαν η μουσική μίλησε, ζωντανέψαν` τα χρώματα,
κελαρύσαν` τα νερά, σβηστήκαν` οι σκιές…
«Το χρέος, το χρέος», διάταξ` ο Αλέξαντρος!!
«Ν` αλλάξουμε τον κόσμο», άνηχ` απαντήσαν`…
Και δάκρυα αυλακώσαν` τα μάγουλά τους…
Viva, Muritori di Rind viva!! Viva!! Viva!!
Οι μνήμες του γαλάζιου, ποτίσαν` τα νερά τους…
……………………………………………………………………………………..
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ: Ευχαριστώ τους φίλους μου Δημήτρη, Θανάση, Νίκο και Σταύρο, γιατί χρησιμοποίησα ιδέες τους ή κομμάτια τους στο κείμενο αυτό…