Γράφει ο Μάκης Δεληπέτρος
Θα μπορούσαμε να δανειστούμε τον τίτλο του βιβλίου «Αυτοί οι Τρελοί που μας κυβερνούν». Δεν ξέρω όμως αν θα απέδιδε την αλήθεια…
Το καλύτερο θα ήταν «αυτοί οι Εγωπαθείς που μας κυβερνούν», «αυτοί οι υποκριτές(* από τον ψυχιατρικό όρο Simulation) που μας κυβερνούν» με σκοπό την επιδίωξη συγκεκριμένου οφέλους, όπως λέει ο Ν.Μάνος στα Βασικά Στοιχεία Κλινικής Ψυχιατρικής.
Καλύτερα, όπως θα έλεγε ο δρ. Κλεάνθης Γρίβας, αυτοί οι «Εξουσιοφρενείς» που μας κυβερνούν!
«…βάσει ποιων κριτηρίων μπορούμε να πούμε ότι ένας από τους παραδοσιακούς πολιτικούς μας έχει ψυχική υγεία, όταν ψεύδεται ασύστολα, όταν οργανώνει ένα ψέμα δημαγωγώντας με ένα ανεπίτρεπτο λαϊκισμό, όταν παριστάνει κάτι, άλλη μια ιστορία του… δήθεν, που ούτε είναι ούτε του ανήκει… η «Δήθεν προσωπικότητα» είναι μια Ναρκισσιστική προσωπικότητα, η οποία έχει την ιδιότητα να πείθει για την αυθεντικότητα αυτών που υποστηρίζει χωρίς τίποτε από αυτήν σε επίπεδο προσωπικότητας να είναι αυθεντικό… σχεδόν το σύνολο της πολιτικής κάστας της χώρας είναι πλασμένη και δομημένη στο πλαίσιο της «Δήθεν Προσωπικότητας». Άλλα κάνουν, άλλα λένε, άλλα μιμούνται και κυρίως άλλα παριστάνουν ότι λένε σε σχέση με αυτό που κάνουν...»
*Δρ. Στέλιος Στυλιανίδης, ψυχίατρος, διδάκτωρ του τμήματος Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
«…Το να είναι κανείς σοβαρός σήμερα, θεωρείται σημαντικό προσόν, ασχέτως τού αν έρχεται σε αντίθεση με τον τρόπο που σκέφτεται και πράττει. Θέλω να πω δηλαδή ότι μπορεί να φαίνεται κάποιος σοβαρός, αλλά να μη σκέφτεται σοβαρά. Όμως άλλο το φαίνεσθαι κι άλλο το είναι, που σημαίνει ότι ένας «σοβαρός» άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να μην ενεργεί με σοβαρότητα. Έτσι βλέπουμε γύρω μας πολλούς σοβαρούς ή σοβαροφανείς, αν θέλετε, που ο τρόπος ζωής τους δεν έχει καμιά σχέση με την προσωπικότητά τους, μ’ αυτό που δείχνουν δηλαδή.
Καθώς λοιπόν έχουμε γεμίσει από σοβαρούς ανθρώπους με προσωπικότητα και η σοβαρότητα περισσεύει, σκέφτηκα να ασχοληθώ στα... σοβαρά με το ζήτημα.
Τώρα αν νομίζετε ότι δεν μιλάω σοβαρά γελιέστε. Και θα σας εξηγήσω. Δανείζομαι λοιπόν τον τίτλο από το γνωστό θεατρικό έργο του Όσκαρ Ουάιλντ για να συζητήσουμε αυτό το εξόχως σοβαρό θέμα.
Καταρχήν, όταν μιλάμε για σοβαρότητα σκέφτομαι τους πολιτικούς μας άνδρες, την ηγεσία του τόπου μας δηλαδή, που για δεκάδες χρόνια μάς οδηγεί απ’ το κακό στο χειρότερο. Ποιος αμφιβάλλει ότι πρόκειται για σοβαρούς ανθρώπους; Για προσωπικότητες; Όμως, ποιος μπορεί πάλι να αμφιβάλει ότι τα λόγια και οι πράξεις τους δεν συμβαδίζουν με τη σοβαρότητα την οποία περιβλήθηκαν σαν προσωπικότητες όταν ζητούσαν την ψήφο μας. Δηλαδή την έγκρισή μας να μας κυβερνήσουν και να μας κάνουν αυτά που μας κάνουν. Η διάσταση λόγων και έργων είναι χαρακτηριστική της σοβαρότητάς τους.
Τελικά αυτή η πολύπαθη γενιά των πενηντάρηδων και κάτι, η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» (πού τη θυμήθηκα!..), όσο κι αν προσέφερε και εξακολουθεί να προσφέρει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δεν παύει να είναι η γενιά των χαμένων οραμάτων, των διαλυμένων σχέσεων και εν πολλοίς η γενιά της ανασφάλειας, της μελαγχολίας, της κατάθλιψης. Ως ηγεσία απεδείχθη η γενιά της εξοντωτικής λιτότητας, των απύθμενων σκανδάλων, της διαπλοκής και της αναβίωσης ενός άκρατου παλαιοκομματισμού, που έφερε την πολιτική στο χαμηλότερο σημείο εκτίμησης εκ μέρους των πολιτών…»
*Από τις «Θέσεις» της εφημερίδας «Ελευθερία»
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ: πάντα η υπόκρισις ( Simulation) οδηγεί στην ταύτιση με το ισοδύναμο της: Υποκρινόμενοι την Σχιζοφρένεια, όπως οι πολιτικοί μας πράττουν, είναι αδύνατον να γλιτώσουν την συνεπαγόμενη αποδιοργάνωση.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Όταν Εξουσιοφρενείς, μανιακόμορφοι, Ναρκισσιστές κ.α. που μας κυβερνούν προσπαθήσουν να «αναταχθούν» θα βρεθούν αντιμέτωποι με την απόρριψη. Το αντιλαμβάνονται, βλαμμένοι είναι, δεν είναι χαζοί.
Για αυτό θα εξαντλήσουν κάθε μέσο για να μην χάσουν την θέση τους-ο φόβος που αισθάνονται, ως γνήσιες ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες, τους οδηγεί στην …επίθεση!
· Στις κοινωνικές ασθένειες, απαιτείται κοινωνική θεραπεία…
ΜΑΚΗΣ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ