Γράφει η Έρρικα Ρούσσου
"Με τα λεφτά δε γίνονται όλα
κι αν βάλεις ψεύτικα φτερά
δε θα μπορείς να τα σηκώσεις
για να πετάξεις φουκαρά"
Όχι, δεν αναφέρομαι στο βουλευτή-star των τελευταίων ημερών. Σπανίως μου άρεσαν οι μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες, οπότε αρνήθηκα να παρακολουθήσω μια πολύωρη ταινία με βαρετή αρχή, πασιφανές τέλος και πρωταγωνιστή-μαϊντανό.
Κουράστηκα να ακούω ηττημένες κραυγές νίκης.
Να μου φωτογραφίζουν τη χαρά με καμμένο φιλμ.
Συμπεριφερόμαστε σαν τη κοπέλα που όσο ο άντρας δεν ασχολείται μαζί της τόσο αποζητά ένα του βλέμμα. Ο άνθρωπος όμως που θέλει, σου δίνει σημασία πριν του τη ζητήσεις.
Ο στίχος από το τραγούδι του Δημήτρη Ζερβουδάκη δεν αναφέρεται στους πολιτικούς αλλά σε μας. Εμείς είμαστε οι φουκαράδες που νομίζουμε ότι τα λεφτά έχουν αξία. Κάναμε το τίποτα να κυβερνάει για να περισώσουμε την αξία αλλά μείναμε με τα λεφτά στο χέρι.
Αναγκαζόμαστε να αναπνέουμε από το τσιγάρο τους-πούρο συγνώμη- αλλά το πρόβλημά μας είναι τα λεφτά.
Καταρρέουμε ως ανθρώπινη υπόσταση και μας ενδιαφέρει να φοράμε gucci- κι ας ξέρουμε ότι είναι μαϊμού- από την Κηφισσιά.
Μέχρι πέρσι ήθελα να φύγω. Πόσοι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό όπως ο βουλευτής το ένα του εκατομμύριο.
Ταρακουνήθηκα. Μια δυνατή σφαλιάρα. Χωρίς να το ξέρω αποτελώ επένδυση(!) Κι εγώ. Κι εγώ αποτελώ επένδυση. Κάπου σιγανά ξαναπαίζει το ίδιο τραγούδι:
"Άραγε να 'μαι κάποιος άλλος
που προσπαθεί να ονειρευτεί
τα γυαλισμένα όνειρα μας
στο δρόμο ανάποδη στροφή"
Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δε θέλω να φύγω. Με κάνουν να θέλω να φύγω. Με "έντυσαν" αδιάφορη γενιά ξεχνώντας να μου φέρουν την "άνοιξη" που ακολουθεί τις Απόκριες.
Ξέρω ότι το χρηματικό πρόστiμο της παραμονής μου θα είναι τσουχτερό, όμως ο Μάιος που θα έρθει θα είναι ανεκτίμητος.
Δε λέω είναι ωραίος ο λήθαργος απλά όταν ξυπνίσουμε θα έχουμε όρεξη για ζωή. Όρεξη για χορό με πολύχρωμα παπούτσια.
Όσα κι αν στείλουν στο εξωτερικό, εκείνοι δε θα μπορέσουν ποτέ να χορέψουν ανέμελα. Όλοι εμείς όμως θα ανοίγουμε όλο και περισσότερο τον κύκλο. Σκυθρωπά γκρίζα προσωπάκια θα συρρικνώνονται μέσα σε ένα καζάνι χαρτιού που κάποτε ονομάστηκε χρήμα.
Ασφυξία. Η γκρίζα εκείνη γραβάτα δε θα λύνεται με τίποτα. Ο ένας θα προσπαθεί να λύσει του άλλου μάταια. Κύριοι, με αυτήν τη γραβάτα προβάρατε την εμπιστοσύνη μας. Με αυτήν νομιμοποιήσατε την απόγνωσή μας. Ξεχάσατε όμως ότι αυτήν τη γραβάτα κάποτε εσείς οι ίδιοι βαφτίσατε συνείδηση. Ήρθε λοιπόν η ώρα να την αντιμετωπίσετε.
-Κατί χτυπάει!
-Το ξυπνητήρι θα είναι...