Του Βασίλη Θεοδωρόπουλου
Η βρωμερή αποφορά του τέρατος
σβήστηκε απ` το αίμα του,
που πότισε το δέντρο
έξω απ` το Ναό της Δημοκρατίας.
Ένας λαός αφουγκράστηκε με τρόμο
και ψηλάφησε με θάρρος το Συμβάν.
Χιλιάδες επιτύμβια επιγράμματα
και πολύχρωμα άνθια τ` Απρίλη
βιαστικά και σιωπηλά εναποτέθηκαν,
με τ` οξυγόνο να σπανίζει
πνίγοντας τις φωνές του πλήθους.
«Ετούτη η γης
μ` αίμα ηρώων τρέφεται»,
συλλογίστηκε ο ποιητής…
Τρεκλίζοντας απ` τη μέθη της εντιμότητας,
με λαβωμένη αξιοπρέπεια
ο αδέσμευτος νους του
υπέκυψε στον τυχαίο χρόνο…
Και το τέρας,
αδύναμο κι αποτυχημένο,
μοίρασε στον κόσμο αγάπη,
αυτοκαταστρεφόμενο…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Λέξεις δεν υπάρχουν πια, πνίγηκαν στα δάκρυα…
Ένας θάνατος οδηγός, φάρος, υπόδειγμα στις αρχές, στη πατρίδα, στην περήφανη λευτεριά…
Μια παρακαταθήκη, ένα ορόσημο, μια αφετηρία…
Aν η ζωή του ήταν τραγούδι, θα της ταίριαζαν οι στίχοι που τραγούδησε η Χαρούλα Αλεξίου: «Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, και άλλο εκείνη να σε πεθαίνει».
Η υπομονή εξαντλήθηκε, η ανοχή εξέλειπε, η περίοδος χάριτος και δοκιμασίας έληξε.
Αυτοί το ξέρουν καλλίτερ` από εμάς, γι` αυτό κι ανησυχούν…
Ας μη μείνουν ποτέ πια ήσυχοι για το μέλλον τους…
(Απρίλης 4, 2012 – Αφιερωμένο στο Δημήτρη Χριστούλα…)
