Γράφει ο Ιάκωβος Λιάρος
Έρχεται ο… γαμπρός σπίτι σας. Να ζητήσει το χέρι της κορούλας σας. Σας λέει ότι είναι από σόι, ότι κάνει μια ξεχωριστή δουλειά, ότι έχει μέσα και δύναμη.
«Μπράβο παλικάρι μου, άμα αγαπιέστε να πάμε έξω να το γιορτάσουμε…» λες εσύ και ένα δάκρυ ετοιμάζεται να κυλήσει στα μάγουλα σου.
«Δεν γίνεται… πατέρα» σου απαντά.
-Γιατί παιδί μου, ρωτάς ανήσυχος, μήπως έχει πρόβλημα- σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου…
«Δεν είναι αυτό πατέρα(!) απαντά ο καλόγνωμος γαμπρός αλλά να, όπου πάω μου πετάνε γιαούρτια και φραπέδες, με λένε προδότη, κλέφτη, αλήτη, μου ρίχνουν μπουκάλια με νερό, μου φωνάζουν ότι με περιμένει το… Γουδή! Δεν μπορώ να βγαίνω έξω και πολύ περισσότερο δεν μπορώ να κυκλοφορώ μόνος γιατί φοβάμαι τι θα μου κάνουν: λένε ότι θα με δείρουν, με φτύνουν, με φωνάζουν ψεύτη και λαμόγιο…»
Γιατί παιδί μου, ήσουν εκδότης ή κατασκευαστής; Είχες κάνει στην Α΄ πτέρυγα, είχες οικονομικά παραπτώματα;
«Πατέρα, ξέρεις δεν ήθελα να στο πω, αλλά να, είμαι… υπουργός. Δεν θα κρατήσει πολύ, θα αλλάξω δουλειά, στο υπόσχομαι, πέντε-έξι μήνες μόνον μέχρι να περάσουν κάτι ψιλοδιευθετήσεις στο Μνημόνιο-2,3»
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: άμα είστε… πετυχημένος πολιτικός, βρείτε κόρη … πετυχημένου πολιτικού. Πιστέψτε με, μόνο αυτός μπορεί, ίσως, να καταλάβει τι «ληγμένο, κουρεμένο, ομόλογο» είστε...
ΙΑΚΩΒΟΣ ΛΙΑΡΟΣ