|
|
*Τότε με έλεγαν "γραφικό"
Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος
Την ημέρα που συμπληρωνόταν ένας χρόνος από την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ, με ιδρυμένο πια, από την Ντόρα Μπακογιάννη, το Κίνημα της Δημοκρατικής Συμμαχίας, ανέβασα στην προσωπική μου σελίδα
στο Facebook- τον νέο όσο και αμφιλεγόμενο τρόπο διαδικτυακής επικοινωνίας- το εξής σχόλιο: «Δεν καταλαβαίνω που ακριβώς βρίσκει εφαρμογή στην ΝΔ το ρητό: "Όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος"...Όλοι τους είχαν λαμπρό μέλλον: Ο Σαμαράς έγινε πρόεδρος της ΝΔ. Ο Αβραμόπουλος αντιπρόεδρος. Ο Στεφανόπουλος πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Μπούτος διοικητής της τράπεζας της Ελλάδος. Η Ντόρα γιατί να μην έχει λαμπρό μέλλον; Μάλλον ΑΛΛΟ κόμμα εννοούσε ο αείμνηστος Ευ. Αβέρωφ». Το σχόλιο αυτό είχε ενδιαφέρουσα απήχηση η οποία ακουμπούσε κυρίως στο ότι ο νέος ηγέτης του μητροπολιτικού κόμματος της ελληνικής κεντροδεξιάς δεν έχει ως τώρα τουλάχιστον που γράφονται αυτές οι αράδες ικανοποιήσει η δικαιώσει τις προσδοκίες που γέννησε η εκλογή του. Αυτό το γράφει ένας άνθρωπος που στήριξε τόσο την επάνοδο του Αντώνη Σαμαρά στην Ν.Δ. μετά από μια 10ετια απόλυτης μοναξιάς όσο και την υποψηφιότητα του για την αρχηγία του κόμματος. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είχα γράψει πάρα πολλές φορές πως τρία είναι τα ζητούμενα τις μετά - Καραμανλή εποχής για την Νέα Δημοκρατία. Πρώτο ήταν η ιδεολογική κυριαρχία, κάτι που σημαίνει η Νέα Δημοκρατία θα έπειθε την ελληνική κοινωνία για την ορθότητα των αρχών των αξιών και του ιδεογράμματος τις ελληνικής δεξιάς, έτσι ώστε οι έλληνες πολίτες να κάνουν κτήμα τους ότι οι λύσεις στα προβλήματα της πατρίδας και τις κοινωνίας βρίσκονται στους κόλπους των προτάσεων μιας σύγχρονης κοινωνικής δεξιάς. Το δεύτερο ζητούμενο είναι ο Εθνοκεντρισμός. Με άλλα λόγια το ότι θα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα τις εφαρμοσμένης πολιτικής η Ελλάδα και η προοπτική της ως παραγωγός πολιτισμού και συνολικότερου πλούτου. Τρίτον το ότι η νέα ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας θα μπορούσε να αποτελέσει συνεκτικό ιστό και όχι αφορμή για την συρρίκνωση της. Ένα χρόνο μετά την ανάδειξη του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Ν.Δ. τίποτα από τα τρία προαπαιτούμενα που είχα θέσει δεν έχει συμβεί. Η Ν.Δ. μοιάζει πια με έναν συμπλεγματικό μικρόκοσμο μέσα στον οποίο μόνο οι φωτεινές εξαιρέσεις μεμονωμένων προσώπων διατηρούν ζωντανές τις αμυδρές ελπίδες για ανάταξη. Δεν έχει πείσει την κοινωνία ότι αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική λύση καθώς η παράταξη περνά το ακανθώδες μονοπάτι της πολυδιάσπασης και το έθνος τις δυσκολότερες στιγμές του από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Πριν προχωρήσω πρέπει να διευκρινίσω ότι παραμένω πιστός στις αρχές με τις οποίες πότισε την ελληνική κοινωνία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αλλά έχω πλέον αρχίσει να διατηρώ επιφυλάξεις τόσο για των ρόλο όσο και για την προοπτική του Αντώνη Σαμαρά το τιμόνι της παράταξης. Την ίδια ώρα οφείλω να ομολογήσω πως προβληματίζομαι για την ορθότητα της ψήφου που έδωσα προσωπικά στον Αντώνη Σαμαρά στην πιο ανοιχτή και μαζική εσωκομματική διαδικασία που έγινε ποτέ σε ελληνικό πολιτικό κόμμα. Στις 29 Νοεμβρίου το 2009 έριξα μια λάθος ψήφο και έρχομαι σήμερα να δικαιώσω όσους φίλους και συνομιλητές μου έλεγαν από τότε πως η ψήφος μου δεν θα πρέπει να είναι εγκλωβισμένη στην προσωπική μου αντίληψη για τον ως τότε τρόπο στάσης και δράσης της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη. Πριν προχωρήσω πιο κάτω θα πρέπει να πω ότι η σταθερή μου θέση είναι πως η μόνη λύση για την παράταξη και τον τόπο είναι να πειστεί ο Κώστας Καραμανλής, δικαιωμένος πια από τις εξελίξεις, να επιστρέψει ενεργά στα δημόσια δρώμενα. Αποτελεί χρέος του και συνιστά την μόνη διέξοδο. Ας κάνουμε όμως μια βουτιά στο παρασκήνιο που θα μας βοηθήσει να αντιληφθούμε πλήρως πώς φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση. Ήταν 19 Μαΐου το 2009 και στην σύσκεψη που είχαμε στην εφημερίδα Νίκη όπου τότε εργαζόμουν ως αρχισυντάκτης έπεσε για πρώτη φορά στο τραπέζι το ενδεχόμενο προώρων εκλογών και ήττας της Ν.Δ. Η οικονομική κρίση ήταν ήδη παρούσα. Ο Καραμανλής το λέγε προβλέποντας την εξάπλωση της αλλά η τότε αντιπολίτευση με πρώτο τον κύριο Παπανδρέου φερόμενη ανεύθυνα αμφισβητούσε οφθαλμοφανή δεδομένα. Τότε ο εκδότης της εφημερίδας Νίκος Μανδραβέλος με ρώτησε έβλεπα πιθανότητα αποχώρησης Καραμανλή. Του είπα τότε πως αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε περίπτωση εκκωφαντικής ήττας της Ν.Δ. ενδεχόμενο το οποίο δεν φαινόταν ξεκάθαρα. Σημείωσα πάντως πως σε περίπτωση αποχώρησης του Καραμανλή ο πιθανότερος διάδοχος του δεν θα ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη αλλά ο Αντώνης Σαμαράς. Το κόμμα κατά την άποψη μου παραμένει γενεές επί γενεών Καραμανλικό και οι παράγοντες του, βάση και στελέχη, θα ήταν απρόθυμοι να το επαναπαραδώσουν στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.Βάσισα δε την επιχειρηματολογία μου, σε μια ομιλία που είχε κάνει ο Αντώνης Σαμαράς σε εκδήλωση του ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής». Η ομιλία εκείνη ήταν εμπνευσμένη και είχε στο ακροατήριο της σχεδόν όλα τα Καραμανλικά στελέχη της Ν.Δ. Είχα δε προβλέψει ότι μετά την ανοιχτή διαδικασία του ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ. θα ήταν υποχρεωμένη να ακολουθήσει την ίδια διαδικασία και να αναδείξει τον διάδοχο του Κώστα Καραμανλή από μέλη και στελέχη του κόμματος και όχι απλώς από την κλειστεί διαδικασία του συνεδρίου. Άλλωστε κανείς από τους εν δυνάμει υποψηφίους αρχηγούς δεν είχε την λάμψη και αποδοχή που είχε ο Κώστας Καραμανλής στην κοινωνία ώστε να αρκεστεί σε μια πολιτική νομιμοποίηση συνεδρίου. Μετά από πολλή συζήτηση καταλήξαμε πώς προκειμένου να δημιουργήσει εντύπωση και ουσιαστικές αντιδράσεις το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας την επόμενη μέρα θα έπρεπε να καταπιαστεί με τα τότε συμβαίνοντα στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας εισηγήθηκα τον τίτλο και έγραψα το ρεπορτάζ με εκτιμήσεις και προβλέψεις που καθοδηγούνται από την καλή προσωπική γνώση που είχα περί του εσωκομματικού τοπίο της Ν.Δ. Ο τίτλος του πρωτοσέλιδου της επόμενης μέρας (20 Μαΐου 2009) ήταν ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΣΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ. Την επόμενη μέρα ο στενός συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά Γιώργος Μουρούτης μου τηλεφώνησε από το τότε γραφείο του Υπουργού πολιτισμού για να μου πει πόσο άρεσε στον τότε Υπουργό και σημερινό αρχηγό, το δημοσίευμα. Γι αυτό το δημοσίευμα με ευχαρίστησε και προσωπικά ο Αντώνης Σαμαράς σε μια από τις συνεδριάσεις των οργάνων της Νέας Δημοκρατίας που ακολούθησε.
Ήμουν από εκείνους που στήριζα και ενίσχυα από τις γραμμές τις Αυριανής στις αρχές της πρώτης 10ετίας του 21ου αιώνα την επιστροφή του Αντώνη Σαμαρά στην Νέα Δημοκρατία ως αυτονόητη προϋπόθεση της ενότητας της παράταξης. Όταν αυτό έγινε και την ώρα που ο Αντώνης Σαμαράς πέρναγε το κατώφλι τις Ρηγίλλης στα τέλη του 2003 λίγους μήνες πριν τις εκλογές του Μαρτίου 2004, υποδέχτηκα αυτήν την εξέλιξη με διθυράμβους μέσω ενός άρθρου μου στην Αυριανή. Τότε ήταν που αντιμετώπισα τις πιο οξείες αντιδράσεις από ανθρώπους κινούμενους στο περιβάλλον του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Στην ανοιχτή συγκέντρωση του Κώστα Καραμανλή του Φλεβάρη του 2004 στην Καλαμάτα αποφασίστηκε ορθώς να μην ανέβει μαζί του στην εξέδρα ο Αντώνης Σαμαράς ώστε να μην γεννήσει αρνητικά αντανακλαστικά στην μητσοτακική μερίδα του κόμματος. Και αυτό αν και η προσωπική δυναμική του Καραμανλή ήταν τότε κάτι σαν ασταμάτητο ποτάμι. Πέντε χρόνια αργότερα κάποιοι εγχώριοι και ξένοι κύκλοι ¨έστησαν¨ στον Καραμανλή ένα σκάνδαλο - αυτό της SIEMENS - που δεν αφορούσε καθόλου την Ν.Δ. και ένα ψευδές και συκοφαντικό υποτιθέμενο σκάνδαλο με εμπλεκόμενη την μονή Βατοπεδίου στο οποίο στοχοποιήθηκε ο ίδιος αλλά και οι κορυφαίοι υπουργοί τις κυβέρνησης του Θεόδωρος Ρουσσόπουλος και Γιώργος Βουλγαράκης. Μόνο το γεγονός πως μετά από προανακριτική επιτροπή που έστησε το κυβερνών ΠΑΣΟΚ για να κηλιδώσει τον Κώστα Καραμανλή και οι στενοί του συνεργάτες του απαλλάχτηκαν και οι δύο, δείχνει ότι ουδέποτε υπήρξε εμπλοκή η αληθινό σκάνδαλο στο Βατοπέδι. Οι λόγοι της επινόησης αυτού του δήθεν σκανδάλου ήταν απλοί: Ο Καραμανλής μη διαπραγματευόμενος το δίκαιο των εθνικών μας θεμάτων είχε, κόντρα στην θέληση των Αμερικανών, θέσει βέτο στην εισδοχή του Κρατιδίου των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο της συνόδου της Βορειοατλαντικής συμμαχίας στο Βουκουρεστι.
Ο Καραμανλής ανεξάρτητα από τα λάθη, που κάποιοι του καταλογίζουν και τις προσωπικές του επιλογές στο εσωτερικό, πλήρωσε κατά κύριο λόγο το veto στο Βουκουρέστι, όπως και την ενεργειακή του πολιτική με το άνοιγμα στον Πούτιν και ασφαλώς το Όχι στο σχέδιο Ανάν.
Σωστά κάνει και τα περιγράφει στην Real news, ο στενός του συνεργάτης Προκόπης Παυλόπουλος, διότι πρέπει τουλάχιστον να υπάρχει μία ιστορική καταγραφή.
* -- Ηδη, από την επαύριο της υπογραφής του Μπουργκάζ-Αλεξανδρούπολης, είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.
* -- Ποιός παριστάνει ότι δεν θυμάται, ότι ο Καραμανλής αιφνιδίασε τον Μπούς και την Κοντολίζα στο Βουκουρέστι. με το ΟΧΙ, το οποίον για "προφανείς" λόγους είχε επιμελώς αποκρύψει από την Ντόρα ;;;
* -- Θυμηθείτε τουλάχιστον ότι την ανακοίνωση του sauth stream, στην Κωνσταντινούπολη που έκαναν από κοινού Πούτιν --Καραμανλής, ενημέρωσαν την Ντόρα επίσης γιά "προφανείς" λόγους μόνο... μία ώρα πρίν την ανακοίνωση.!!!
* -- Αμφιβάλει κανείς γιά τις φωτιες το καλοκαίρι του 2007, ποιόν και γιατί είχαν ως στόχο;
Ή αμφιβάλει κανείς και παριστάνει ότι δεν ξέρει, ποιός είναι ο ρόλος εξωγενών παραγόντων, στην διαμόρφωση της πολιτικής στην Ελλάδα ;;
Ενώ λοιπόν ο Κώστας Καραμανλής έβγαινε από το «Παλάτι του Λαού» της Ρουμανικής πρωτεύουσας, με την πανεθνική αναγνώριση ότι έλαβε μιαν απόφαση υπογεγραμμένη από όλους τους Έλληνες, στην Αθήνα εξυφαίνονταν σενάρια επί σεναρίων... Ο κ. Παπανδρέου κράδαινε, ολοένα και πιο εμφατικά την “πύρινη ρομφαία” της λαϊκίζουσας αντιπολίτευσης και έχοντας ως προφανείς συμμάχους, διάφορους παράγοντες της οικονομικής “ντιρεκτίβας” απήλαυσε μια απότομη και λογικώς ανεξήγητη αλλαγή της δημόσιας εικόνας του. Σε διάστημα λίγων εβδομάδων, ο άνθρωπος που... έπεσε από το ποδήλατο, που... σφουγγάριζε μόνος του το κλειστό του Τάε -κβο – ντο, στο Νέο Φάληρο, όταν ολοκληρωνόταν η συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑ. ΣΟ.Κ. και που έκαιγε ο ίδιος μία προς μία τις επιλογές του, στα πρόσωπα που αποτελούσαν την ηγετική ομάδα του Κινήματος, έγινε αίφνης, ελέω Μ.Μ. Ε. ο... ηγέτης του νέου... ανένδοτου. Χάθηκαν ξαφνικά από τα τηλεοπτικά παράθυρα οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι που με “κεφαλή” τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον ανεβοκατέβαζαν “ανίκανο”, “άνθρωπο που όλο χάνει” και τον κατηγορούσαν ακόμη και για κακοδιαχείριση στο υπουργείο εξωτερικών. Εκ των υστέρων, όλοι αυτοί έγιναν “κορυφαίοι υπουργοί” σε μια κυβέρνηση “Γιουσουφάκι” στο πλαίσιο της οποίας δεν μιλούν και πολύ. Για να επιτευχθεί όμως η ... ανοικοδόμηση του πολιτικού ερειπίου του Γιώργου Παπανδρέου έπρεπε να αποδομηθεί αποτελεσματικά το πολιτικό είδωλο του Κώστα Καραμανλή που είχε αξιόπιστα χτιστεί στα μάτια της κοινωνίας. Τούτην την επιχείρηση αποδόμησης μου την είχε περιγράψει όταν ακόμη ο Καραμανλής έδρεπε δάφνες, ο τ. Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Ν. Δ. Νίκος Καραχάλιος. Του είχα τηλεφωνήσει μια μέρα εύχαρης για να σχολιάσουμε μια δημοσκόπηση με θετικά εξαγόμενα για την Νέα Δημοκρατία και τον Καραμανλή.
“Θα είναι από τις τελευταίες” μου είπε κι εγώ ανακάτεψα στην αντίδραση μου την έκπληξη με την θυμηδία. “Γιατί;” τον ρώτησα. “Διότι οι μεγάλοι άλλα κελεύουν” μου απάντησε με εκνευριστικό κυνισμό. Κι ενώ, ακόμη, τίποτα δεν “μύριζε” μπαρούτη, στο παρασκήνιο γράφονταν οι εξελίξεις. Σαν μυθιστόρημα, υπογεγραμμένο με ψευδόνυμο, γιατί κανείς από τους “εμπνευστές” του δεν τολμούσε να το υπογράψει. Μυθιστόρημα Θρίλερ. Το οποίο ξεκινά με έναν φάκελο μιας υπόθεσης που βρέθηκε στα χέρια ενός κομφερασιέ με μεγάλη επιρροή στην κοινωνία κι από εκεί στο γραφείο ενός υπόδικου επιχειρηματία στο χώρο των ΜΜΕ. Από εκεί και πέρα το κουβάρι της οργής άρχισε να ξετυλίγεται. Όταν, δε, θα φτάσει στην άκρη του, ίσως διαπιστώσουμε, πως και οι πολίτες πολλές φορές, αυτοχειριάζονται ιδανικά, στο θυσιαστήριο της κάλπης.