Γράφει ή Έρρικα Ρούσσου
«Μία από τις επιπτώσεις του να αρνείσαι να συμμετάσχεις στα πολιτικά ζητήματα, είναι ότι καταλήγεις να κυβερνάσαι από κατώτερους». Αριστοτέλης
Στην «τάξη» τα χέρια σηκώνονται το ένα μετά το άλλο. Οι απόψεις αρκετές. Η ουσία...συμπυκνωμένη σε μια φράση: «Δεν πάει άλλο». Κάποιοι θα αναρωτηθούν: "Πότε, αλήθεια, πήγαινε";
Η Ελλάδα, μετά τη μεταπολίτευση παρουσιάζει την εικόνα ενός μικρού παιδιού που αδυνατεί όχι μόνο να μεγαλώσει αλλά και να γίνει υπεύθυνο. Για την ακρίβεια, πρόκειται για ένα νεόπλουτο πιτσιρίκο που δεν μπορεί να δεχτεί πως ό,τι έχει ήταν περαστικό. Πως η ύλη που αποτελούσε το σύμπαν της γνώσης του, απλά χάνεται.
Ο "δε διάβασα το Μνημόνιο", ο "μαζί τα φάγαμε" και ο άσχημος πολιτικός
Πανό εξέγερσης. Μορφές μέσα σε κάδρα από κιγκλιδώματα και πράσινες στολές. Υπογραφές σε άρθρα χωρίς τα κατάλληλα γυαλιά...συνείδησης.
Τρεις πολιτικοί χώροι που για της...ψήφου τους το "χαβά" διασπώνται.
Αλλάζουν ρούχα μέσα σε μια καταναλωτική Ελλάδα που πνίγεται στις πιστωτικές κάρτες.
Οι δηλώσεις διαδέχονται η μια την άλλη. Τα μικρόφωνα ανοίγουν και οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν. Τα φώτα στρέφονται στους πολιτικούς. Μόνο που αυτήν τη φορά, συνοδεύονται από νεράτζια, γιαούρτια και υβριστικά συνθήματα. Πού πήγαν, αλήθεια, οι καλοί πολιτικοί;
Πού πήγαν οι συγκεντρώσεις που μάζευαν μιλιούνια από κόσμο να επευφημεί τον εκάστοτε...Γκόρτσο;
Η κοινωνία έβγαλε τα "καλά" της. Άφησε τις εκδηλώσεις και τα ταξίδια στη Μύκονο. Κάπου στο ταξίδι της επιστροφής, λοιπόν, σκέφτηκε ότι οι πολιτικοί δεν είναι καλοί. Είναι ψεύτες. Απατεώνες. Φερέφωνα ξένων συμφερόντων. Πριν δεν ήταν. Τώρα διεφθάρησαν; Πριν δεν υπήρχαν σκάνδαλα; Δεν υπήρχαν δείγματα;
Το ρουσφέτι έχει μια μαγική ικανότητα. Στο ψέμμα υπογράφει ως ειλικρίνεια. Στην εκμετάλλευση απαντά ως λαϊκό συμφέρον.
Άρα, η κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με άλλον ένα κίνδυνο, να πέσει μέσα στο κενό. Παρότι ο Οδυσσέας Ελύτης προειδοποιεί ότι εκείνο υπάρχει όσο δεν πέφτει κανείς μέσα του.
Για μια ακόμη φορά, η Ελλάδα αποπροσανατολίζεται. Χάνει όχι μόνο το δάσος αλλά και το δέντρο. Κοιτάει πώς να ποτίσει το θάμνο. Πιέζεται. Πονάει. Πεινάει. Ξεχνάει όμως;
Από το παράθυρο της Βουλής ο αναβρασμός έχει διαφορετική όψη. Οι "άστεγοι" βουλευτές βρίσκουν σύντομα καινούριο σπίτι είτε δικό τους είτε με ενοίκιο. Κι όλα αρχίζουν και πάλι. Μια νέα μέρα, μια νέα πορεία, ένας νέος συνδυασμός.
Σε μια πολυκατοικία, ο κακός γείτονας-εκείνος που μαζεύουν οι υπόλοιποι ένοικοι υπαγραφές εναντίον του- εκδιώκεται. Δεν αλλάζει ούτε όροφο ούτε σπίτι.
Η Βουλή, όμως, την επομένη των εκλογών, θα έχει περισσότερα σπίτια αλλά τους ίδιους, κακούς-κατά τον κόσμο- ένοικους. Αυτό άραγε, πώς θα γίνει αποδεκτό από τους αγανακτισμένους-κατά δήλωση- πολίτες;
Θα νιώσουν την αλλαγή ή θα την επιβάλουν;
Ένα "Μνημόνιο" και μια μέρα
Η Ελλάδα αχνοφαίνεται… Η πολιτική σβήνει μαζί με τα σύνορα...
Τα Μνημόνια ως κυρίως, με τις πορείες να συνοδεύουν, χορταίνουν το αδηφάγο "μηντιακό" τέρας που ακούει στο όνομα, Ευρώπη.
Τα πορτοφόλια ανοίγουν να πληρώσουν ένα δείπνο που δε θα τους χορτάσει. Ο κόσμος εξεγείρεται πάντα υπό επιτήρηση. Οι βουλευτές καταδικάζονται πάντα σε πολιτικό θάνατο.
Και το star της πολιτικής, το mega, παρουσιάζει το life style ενός πολιτικού που υποκινείται, ψεύδεται και διασπάται.
Το μπαλάκι με τατουάζ "διάβρωση της κοινωνίας" χτυπά την ελληνική Βουλή. Το γκελ, όμως, αναμφίβολα θα σαρώσει τον ανυποψίαστο-μόνιμο θύμα- πολίτη. Τα κανάλια από πάνω του, θα περιμένουν να σηκωθεί.
Οι "ψαγμένοι" θα ποντάρουν στην πτώση του. Οι πολιτικοί θα υπογράφουν την υποδούλωσή του.
Σα μια γροθιά-στο στομάχι του πολίτη- οι βουλευτές αποφασίζουν με υπολογισμένα ναι και όχι. Έπειτα, για το "θεαθήναι", διασπώνται.
Μετά τις 6 Μαΐου-εάν τότε γίνει εν τέλει- η πρεμιέρα, οι εκλογές θα τους ενώσουν και πάλι. Στην πορεία αυτού του-για τη φωτογραφία και την πεθερά Μέρκελ- υγιειούς επερχόμενου γάμου της διακυβέρνησης προβλέπονται
σύννεφα.
Μήπως επειδή τα νέα μέτρα που θα έρθουν ως δώρα γάμου δε θα επιδέχονται αλλαγή;
Μήπως επειδή η εμπειρία στη φτώχεια και την ανέχεια δεν κάνουν για κουμπάροι;
Μήπως επειδή ο πολλαπλασιασμός νέων κυττάρων του ίδιου οργανισμού, δεν μπορεί παρά να επιφέρει καρκίνο;
Για τίποτα δεν υπάρχει πάντα έλεγαν οι παλιοί. Για πάντα, όμως, θα υπάρχει ένα τίποτα μόνο και μόνο για να δείχνει ότι δε θα αποκτούσε ποτέ αξία εάν δεν του τη δώσει κάποιος. Γι αυτό:
-Πολίτες, τα κόμματα σας ρίχνουν σε κώμα.
-Κόμματα, οι πολίτες αποσυνδέουν τα μηχανήματα που σας κρατάνε στη ζωή.
Έρρικα Ρούσσου