Γράφει : ο Απολιτικός
Έρχεται ξανά πάλι σήμερα μέσα από τα βαθιά βάραθρα και τα σκοτεινά τάρταρα της παγκόσμιας ιστορίας, προκαλώντας και προσβάλλοντας τη συλλογική ιστορική μνήμη των λαών,
βεβηλώνοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, καταπνίγοντας κάθε ελεύθερη έκφραση, καταργώντας ακόμη και τα πλέον στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, επιβάλλοντας το σκοταδισμό στη θέση του πολιτισμού και της δημιουργίας και εμποδίζοντας κάθε κοινωνική πρόοδο και εξέλιξη.
Και εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου.
Αυτό που δεν κατάφεραν να πετύχουν μέχρι σήμερα οι αδίστακτοι και σκοτεινοί κύκλοι της ξένης και ντόπιας ολιγαρχίας, όσο κι αν προσπάθησαν με κάθε τρόπο από τη δικτατορία του Μεταξά, τη φασιστική κατοχή, το μεταπολεμικό κράτος και παρακράτος της αλαζονικής, αλλά και ξενόδουλης δεξιάς, όπως εκφράστηκε με τους διωγμούς, τα ξερονήσια και γενικότερα το μετεμφυλιοπολεμικό κλίμα, με τη χούντα και με ότι άλλο μέσο είχαν στη διάθεσή τους, έρχεται σήμερα σαν ζωντανή απειλή να εισβάλλει στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Οι πρόγονοι μας όταν θυσιάζονταν και έδιναν το αίμα τους για να μπορούμε να ζούμε εμείς ελεύθεροι, δεν φανταζόντουσαν ποτέ, ότι οι σημερινοί τους απόγονοι θα επιτρέπαμε σήμερα, να βεβηλώνεται η μνήμη τους, ανεχόμενοι ακόμη και την απόπειρα του φασισμού, να συμμετάσχει επίσημα στις εκλογές επιχειρώντας να βάλει ένα γνήσιο ακροδεξιό κόμμα στη Βουλή των Ελλήνων.
Στο μυαλό και στην καρδιά κάθε αγωνιστή και πατριώτη, ανεξάρτητα από πολιτική και κομματική τοποθέτηση, όταν ξεκίναγε να δώσει τη μάχη και να χάσει ενδεχομένως και τη ζωή του ακόμη, στις κρίσιμες στιγμές που απειλούνταν η υπόσταση τούτου του έθνους και η ανεξαρτησία της πατρίδας, υπήρχε η πίστη ότι αγωνίζεται και θυσιάζεται για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, που έμελλε να τιμηθεί στο ναό της Δημοκρατίας, το Ελληνικό Κοινοβούλιο, που σήμερα κινδυνεύει να βεβηλωθεί από τη παρουσία ενός απερίφραστα και απροκάλυπτα δεδηλωμένου φασιστικού κόμματος.
Δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι οι θυσίες τους, από τις πιο μικρές μέχρι τις πιο μεγάλες, θα πήγαιναν χαμένες από την ανικανότητα, την ανεπάρκεια, τη φτώχεια, τη ολιγοψυχία, τη δουλικότητα, τη μισαλλοδοξία, τον μεγαλοϊδεατισμό, την αλαζονεία, τη λογική του βολέματος, της αρπαχτής και της πάρτης, του σημερινού πολιτικού συστήματος, όπως εκφράζεται από τις ηγεσίες του, που δεν είναι σε θέση να προβάλλουν την ελάχιστη αντίσταση στην επερχόμενη λαίλαπα.
Αλίμονο το φάσμα αυτών των “αρετών” των σύγχρονων εκφραστών της Λαϊκής θέλησης και του δημοσίου συμφέροντος, όπως συνηθίζονται να αυτοαποκαλούνται, είναι τόσο ευρύ, ώστε ο καθένας μπορεί με άνεση να αναζητήσει τον εαυτό του μέσα σε αυτές, αν νομίζει ότι τον αφορούν ή αν νοιώθει ότι προσβάλλεται.
Όποιος όμως είναι βέβαιος ότι δεν θίγεται από τους χαρακτηρισμούς αυτούς, ας μην επιχειρήσει να μας πείσει και για την αθωότητα του συνολικού συστήματος, ή ότι είναι άδικο ή και επικίνδυνο ακόμη να βάλουμε κατά των θεσμών. Δεν βάλει ο γράφων ή ο λαός μέσα στην αγανάκτηση και στη δυστυχία του, αλλά η ίδια η πραγματικότητα και οι συμπεριφορές των πολιτικών. Εξ άλλου κανείς δεν είναι και δεν πρέπει να είναι στο απυρόβλητο. Την ίδια στιγμή οι θεσμοί πρέπει να προασπίζονται από τους ίδιους τους εκπροσώπους τους και αυτό είναι ένα βαρύ και δύσκολο έργο. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι λιγότερο δύσκολο από τις θυσίες που προσέφεραν ηρωικά και γενναιόδωρα οι πρόγονοι μας, για να δώσουν τη δυνατότητα στους σημερινούς “ηγέτες” να περιοδεύουν την κομπορρημοσύνη τους στους κοινοβουλευτικούς και κομματικούς θώκους τους, βασισμένοι στις πλάτες του ελληνικού λαού και των ψηφοφόρων τους.
Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ιδιαίτερες ιστορικές γνώσεις για την ανάγνωση της σημερινής κατάστασης και της επικινδυνότητας που κρύβεται με κάθε επιμέλεια στο άμεσο μέλλον.
Δυστυχώς για τον ίδιο, ο φασισμός όσα προσωπεία κι αν άλλαξε, ουδέποτε μπόρεσε να κρύψει το πραγματικό του πρόσωπο.
Οι γενιές που ζουν, κυβερνούν και ψηφίζουν σ' αυτή τη χώρα έζησαν στο πετσί τους, την κατοχή, τη χούντα ή και τις δύο. Και όσες δεν τις πρόλαβαν, ζουν κι αυτές ακόμη με τον απόηχό τους.
Επομένως δεν χρειάζεται να σπαταλήσει κανείς χρόνο και δυνάμεις για να πείσει για έναν φασιστικό μελλοντικό κίνδυνο, ιδιαίτερα όταν με υπερηφάνεια βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος και ειδικά η νεολαία “υποδέχεται” τους εκπροσώπους του κόμματος της “Χρυσής Αυγής”, όπως πραγματικά τους αξίζει, σε πόλεις μακρυά από τη πρωτεύουσα (Γιάννενα, Αρτα, Νάξο).
Απ' ότι όμως φαίνεται υπάρχει ανάγκη και μάλιστα μεγάλη, για να αποκαλύψει κανείς πτυχές αυτής της υπόθεσης που δύσκολα φαίνονται και σκόπιμα αποκρύπτονται.
Ας ξεκινήσουμε από μια βασική διαπίστωση, ότι το σύστημα κάθε φορά που νοιώθει ότι απειλείται ή ότι κινδυνεύει, τότε καταφεύγει στη συνδρομή του φασισμού , σαν εναλλακτική λύση για τη διαιώνιση της κυριαρχίας του. Μέχρι να φτάσει εκεί έχει εξαντλήσει όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή του, κατά τη διάρκεια της θητείας των πολιτικών κομμάτων, που εκφράζουν τα συμφέροντά του.
Έτσι μετά την επιβολή μέτρων περιορισμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ότι δεν είναι σε θέση να περάσουν οι εκπρόσωποι του, καταχραζόμενοι άμεσα ή έμμεσα τις δυνατότητες που τους παρέχει η μονοπωλιακή και αυταρχική άσκηση της εξουσίας τους, χρησιμοποιούν τη δύναμη της απολυταρχικής διακυβέρνησης, επιλέγοντας γι αυτό ακροδεξιά κόμματα στα πλαίσια του πνέοντος τα λοίσθια κοινοβουλευτισμού ή εγκαθιστώντας φασιστική δικτατορία.
Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Η μέθοδος είναι παλιά και δοκιμασμένη, έχει όμως ανάγκη να παρουσιάζεται κάθε φορά σαν αναγκαία λύση, προκειμένου να αποφευχθεί το χειρότερο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, εμφανίζεται σαν μια φυσική εξέλιξη, που προκύπτει από τον εκφυλισμό και τη φθορά της δημοκρατικής διακυβέρνησης. Συνήθως η οικονομική και κοινωνική κρίση, μετεξελίσσεται σε πολιτική, με αποτέλεσμα να μπαίνει σε κρίση η ίδια η δημοκρατία από εκείνους που ισχυρίζονται αναφανδόν και κόπτονται ότι την υπηρετούν και την υπερασπίζονται. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται ένα κλίμα πολιτικής αστάθειας, που καλλιεργεί συνειδητά κοινωνικές αναταραχές, οι οποίες με τη σειρά τους ανάλογα με τις διαστάσεις που προκαλούν, ανοίγουν το δρόμο για πολλαπλά σενάρια, μέσα από τα οποία γίνεται αποδεκτή, έως θεμιτή η εκχώριση της διακυβέρνησης σε μορφές ασυμβίβαστες με τους δημοκρατικούς θεσμούς, στο όνομα της πολιτικής σταθερότητας.
Με απλά λόγια, όταν το σύστημα αντιλαμβάνεται ότι έχει εξαντλήσει τα περιθώρια εκμετάλλευσης και κατάχρησης της εξουσίας μέσα από τους δημοκρατικούς θεσμούς, καταφεύγει στη συνδρομή των ακροδεξιών φασιστικών μοντέλων σε οποιαδήποτε μορφή, προκειμένου να εξασφαλίσει την ομαλή για εκείνο συνέχιση της αποτελεσματικής κυριαρχίας του. Αφού οργανώσει τη κοινωνική και πολιτική αστάθεια, δημιουργεί μια άλλη χειρότερη, παρουσιάζοντας τη σαν πανάκεια για την αντιμετώπιση της κρίσης, που εκείνο δημιούργησε.
Σας θυμίζει κάτι ;
Μήπως τη Γερμανία του μεσοπόλεμου, τη πολιτική κατάσταση που προετοίμασε τη δικτατορία, των συνταγματαρχών ;
Δεν είναι υποχρεωτικό όμως να αναζητήσουμε απόλυτες ομοιότητες, κι αν δεν τις βρούμε να επαναπαυθούμε.
Υπάρχουν σίγουρα πολλές παραλλαγές. Σημασία έχει να μπορούμε πάντα να διακρίνουμε το στόχο και τα χαρακτηριστικά της μεθοδολογίας, που χρησιμοποιείται για να πραγματοποίησή του. Οι διαδικασίες και η τελική μορφή, μπορεί να είναι ακόμη και πρωτόγνωρες, αν και το σύστημα δεν φημίζεται για την πρωτοτυπία του.
Η σημερινή κατάσταση δεν θυμίζει τίποτε από άλλες προηγούμενες εκλογές που διενεργούνταν σ΄ ένα κλίμα, όπου ο πολίτης είχε την αίσθηση ότι ο φασισμός είχε μπει για τα καλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Το πολιτικό κλίμα που προηγήθηκε και η επιδείνωση της κρίσης μέρα με τη μέρα, κάνει τις εκλογές αυτές να είναι διαφορετικές από όλες τις άλλες. Αυτό το λένε όλα τα πολιτικά κόμματα. Το καθ' ένα από τη δική του πλευρά, από τη δική του οπτική γωνία και για το δικό του συμφέρον. Όσον αφορά τον έλληνα πολίτη, αυτός στην πλειοψηφία του νοιώθει να γίνονται γύρω του πράγματα που άλλα μπορεί και άλλα δεν μπορεί να ερμηνεύσει. Το χειρότερο όμως είναι ότι λίγοι είναι αυτοί που μπορούν και προσπαθούν να του τα εξηγήσουν και να του πουν ολόκληρη και όχι τη μισή αλήθεια.
Ο δρόμος προς την κάλπη είναι γεμάτος παγίδες. Παγίδες που εκφράζονται με ψευτοδιλήμματα, όπως εκείνο της αυτοδυναμίας ή της ακυβερνησίας, της ψήφου στο δικομματισμό ή την ακυβερνησία, μέσα ή έξω από την Ευρώπη, το ευρώ η τη δραχμή και τόσα άλλα. Άλλα ανύπαρκτα και ανυπόστατα, άλλα πλαστά και συγκεκαλυμμένα, άλλα που καταλαβαίνει και άλλα που πρέπει να αποκρυπτογραφήσει το πραγματικό τους περιεχόμενο και νόημα. Του αποκρύπτουν βέβαια ότι τα πραγματικά ερωτήματα είναι να διαλέξει αν θα μείνει φτωχός ή θα γίνει φτωχότερος και τον καλούν να διαλέξει που θα είναι φτωχός, μέσα ή έξω από την Ευρώπη με ευρώ ή με δραχμή.
Τα ερωτήματα αυτά δεν τα βάζουν παρά μόνο εκείνα τα κόμματα, που είτε τον οδήγησαν, είτε τον άφησαν απροστάτευτο στη κρίση.
Όλοι μιλάνε για διακύβευμα. Είναι της μόδας και το ερώτημα και η χρήση της λέξης !!!!! και ο καθ' ένας αναδεικνύει το δικό του “διακύβευμα” για να ξεχωρίσει και να μπερδέψει.
Το διακύβευμα είναι αυτό που ήταν πάντα : φιλολαϊκή ή αντιλαϊκή πολιτική, με τη διαφορά που σήμερα τον καλούν να διαλέξει μονοπάτι, χωρίς να του λένε ωμά και ξεκάθαρα, πως και τα δύο είναι ναρκοθετημένα, όσο θα υπάρχει φασιστικό κόμμα που κατεβαίνει στις εκλογές και ότι και να απαντήσει στο ερώτημα όσο θα υπάρχει τέτοιο κόμμα, η απάντηση θα είναι μονόδρομος, προς τη μια κατεύθυνση : την αντιλαϊκή πολιτική.
Αν δεν φράξει σήμερα το δρόμο στη “χρυσή αυγή”, “άσπρη μέρα” δεν πρόκειται να δει.
Φυσικά δεν ξεφύτρωσε από μόνη της, ούτε είναι γνήσιο τέκνο της οργής των πολιτών, όπως καλλιεργείται έντεχνα η άποψη αυτή.
Είναι όπως ο φασισμός γνήσιο τέκνο των φανερά και κρυφά, άμεσα και έμμεσα κυβερνώντων και των ηγεσιών των αστικών κομμάτων, της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Αφού καλλιέργησαν και συντήρησαν στα σπλάχνα τους με την πολιτική τους και την ανοχή τους τέτοια στοιχεία, εξέθρεψαν και δημιούργησαν χέρι – χέρι, τον προποπομπό αυτής της κατάστασης το κόμμα του Καρατζαφέρη. Εκείνος με τη σειρά του, σεβόμενος την ημερομηνία λήξης του, έστρωσε το δρόμο για το σημερινό γνήσιο εκφραστή του φασισμού.
Έτσι φθάσαμε σήμερα στο σημείο, όπου στο όνομα της Δημοκρατίας η “χρυσή αυγή” κατεβαίνει στις εκλογές, για να διεκδικήσει τη ψήφο του ελληνικού λαού. Αλήθεια με τι σκοπό ; Να προασπίσει τα δημοκρατικά δικαιώματα του ;
Όταν στις προηγούμενες εκλογές, βλέπαμε με “ανησυχία” την άνοδο του ΛΑ.Ο.Σ. και τελικά την καθοδηγούμενη ¨ανάδειξή” του σε ρυθμιστικό κόμμα, ίσως είχαμε μια κάποια δικαιολογία. Σήμερα όμως τι δικαιολογία έχουμε να μην αντιλαμβανόμαστε τη πορεία των πραγμάτων και να μη σηκωνόμαστε να κλείσουμε το δρόμο στο φασισμό ;
Τι περισσότερο μας χρειάζεται , ακόμη κι αν απωλέσαμε τη μνήμη μας, τι μας εμποδίζει να μην επικαλεστούμε την πρόσφατη και να θυμηθούμε το πως και από ποιους “στήθηκε το παιγνίδι” για τη κυβέρνηση “Παπαδήμου”.
Ένα χωρίς προηγούμενο “κοινοβουλευτικό πραξικόπημα” δεν είναι αρκετό να μας δείξει τις πραγματικές προθέσεις και τους στόχους των διαχειριστών της εξουσίας ;
Αλίμονο το πρόβλημα δεν είναι μόνο η παρουσία της “χρυσής αυγής” , αλλά το γενικότερο πολιτικό κλίμα, το οποίο φυσικά δεν είναι τυχαίο.
Η Ν.Δ. δια προσώπου Σαμαρά, έχει απεμπολήσει προ πολλού ακόμη και το φραστικό ενδιαφέρον της για τις αξίες της ίδιας της αστικής δημοκρατίας και έχει προσανατολιστεί σε εθνικιστικά κηρύγματα, την ίδια ώρα που καλυπτόμενη πίσω από ξένες πλάτες μέσα από τη συγκυβέρνηση, συναινεί στον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών και την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων.
Δεν είναι κάτι καινούργιο, στο παρελθόν είχε αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο. Όσο για τον σημερινό αρχηγό της, συνέδεσε την εμφάνισή του στη πολιτική, ως υπουργός Εξωτερικών, σαν γνήσιος συνεχιστής των παραδόσεων της πτέρυγας που ανήκε στο κόμμα της Ν.Δ. με την αναβίωση και δημιουργία εθνικιστικών ζητημάτων, που ακόμη πληρώνουμε. Σήμερα περιμένει ίσως να βγάλει και να φορέσει τη φουστανέλα, από το σεντούκι της προγιαγιάς του, για να πάρουμε την “Πόλη”.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έριξε τη μάσκα και έπαψε πλέον να κρατάει ακόμη και τα προσχήματα. Επί δυόμιση χρόνια ζήσαμε την αυταρχικότερη και αντιλαϊκότερη διακυβέρνηση της χώρας, πάντα για το καλό μας, επειδή έφταιγαν οι προηγούμενοι (δηλ. το άλλο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η Ν.Δ.) και εμείς που “μαζί τα φάγαμε” , αλλά και επειδή δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Επιπλέον δε δίστασε να αξιοποιήσει τις δυνάμεις του παρακρατικού μηχανισμού, χέρι – χέρι με τις δυνάμεις “καταστολής”.
Αρκεί να δει κανείς το ύφος, τη ρητορική και τη πολιτική συμπεριφορά του αρχηγού του, κουνώντας το δάκτυλο στη Βουλή και τόσα άλλα, για να πεισθεί ότι ο φασισμός δεν είναι μόνο πολιτική αλλά αντίληψη, συμπεριφορά και νοοτροπία.
Το ίδιο ισχύει και για τους δύο επίδοξους δελφίνους της ηγεσίας αυτού του κόμματος, που θεωρούν ότι έχουν αναλάβει το ρόλο του “εξολοθρευτή” και του “εξυγιαντή” του συστήματος, που το ίδιο το κόμμα τους δημιούργησε. Ίσως οι προσφιλείς πολιτικές τους συμπεριφορές με ποινικοποιήσεις και εγκλεισμούς, εξορμώνται, από εκείνες που οι ίδιοι παρατρίχα γλύτωσαν, χάρις την ευρύτατη διάδοση της “αποσυλοποίησης”.
Ταυτόχρονα μια σειρά από άλλα νεόκοπα κόμματα, επικαλούνται την πατριωτική και εθνική συνείδηση των Ελλήνων, χωρίς να αποσαφηνίζουν το περιεχόμενο των εννοιών αυτών και τη σύνδεσή τους με τις σημερινές πολιτικές συνθήκες και τα προβλήματα. Το αποτέλεσμα είναι να επικρατεί πλήρης σύγχυση για τη πραγματική ταυτότητα αυτών των κομμάτων και ταυτόχρονα να καλλιεργούνται και να ενισχύονται ακραία εθνικιστικά συνθήματα και συναισθήματα.
Η παντελής έλλειψη της κρατικής φροντίδας, μέριμνας και προστασίας, σε συνδυασμό με την άκρατη αυταρχικότητα και το ρουσφετολογικό κρατικό παρεμβατισμό σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και δραστηριότητας, παραποιεί την έννοια της δικαιοσύνης και καλλιεργεί τη νοοτροπία και την αντίληψη της αυτοδικίας και της αυτοάμυνας και τέλος ανοίγει διάπλατα το δρόμο στην αναζήτηση και την προσφυγή σε άλλες μεθόδους “αποκατάστασης της κοινωνικής τάξης”.
Όλα αυτά δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε αναπόφευκτα. Ούτε πάλι οφείλονται στην αδυναμία, στην έλλειψη ευαισθησίας ή διορατικότητας των κυβερνώντων και των εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος.
Πόσο αφελής μπορεί να είναι κανείς για να πιστεύει ότι η έλλειψη πολιτικής απέναντι στο μεταναστευτικό ζήτημα, αλλά και αυτή καθαυτή η δημιουργία του σαν πρόβλημα, είναι τυχαία ή ότι οφείλεται σε αδυναμία του συστήματος και όχι σε πολιτική του επιλογή. Ποιος πάλι δεν αντιλαμβάνεται σε τι αποβλέπει και τι σκοπιμότητες εξυπηρετεί η “έκρηξη της υγειονομικής βόμβας” και η πολιτική της ¨ανακατάληψης του Κέντρου της Αθήνας” λίγες μόνο μέρες πριν από τις εκλογές ;
Όλα έγιναν όπως και όταν έπρεπε, ώστε να εμφανιστούν οι φασίστες σαν ο αυτόκλητος τιμωρός και προστάτης των αδυνάτων στις υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, που μαστίζονταν από τις κλοπές και τη βία των ξένων και ντόπιων συμμοριών. Όταν καταργήθηκε το κράτος πρόνοιας για τους ηλικιωμένους και τους ανήμπορους, τότε εμφανίστηκαν, οι χρυσαυγήτες, για να προσφέρουν κοινωνικό έργο, κρατώντας συντροφιά στους εγκαταλελειμμένους γέρους και εξυπηρετώντας τις ανάγκες τους σε διατροφή, στα ψώνια και στη διεκπεραίωση των καθημερινών τους υποχρεώσεων.
Όταν η ανεργία, η αναξιοκρατία,η ρουσφετολογία και η περιφρόνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας έχει επικρατήσει σε ολόκληρη την Ελλάδα, μακρυά από τα ασφαλή προάστια των κυβερνώντων, ο φασισμός και η “χρυσή αυγή” αποτελούν το καταφύγιο των “μη προνομιούχων”, δηλαδή της κοινωνικής κατηγορίας που εμπνεύσθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου και “συγκρότησε” με απόλυτη συνέπεια το “ενωμένο και δυνατό” ΠΑ.ΣΟ.Κ. τιμώντας και “δικαιώνοντας” τους αγώνες της.
Ας το σκεφτούν αυτό, όσοι σήμερα καλούν τους έλληνες να ψηφίσουν για ακόμη λιγότερο κράτος !!!!
Το κλίμα που επέβαλε και συντηρεί τη “χρυσή αυγή” είναι πολύ πιο χειρότερο και επικίνδυνο από την ίδια.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο φασισμός δεν έχει ανάγκη από ένα “μαζικό κόμμα”. Του αρκεί ένας σκληρός πυρήνας και η ¨μαζική ανοχή της κοινωνίας”.
Ο σκληρός πυρήνας χρησιμοποιείται σαν άλλοθι : εμείς δεν είμαστε φασίστες, η “χρυσή αυγή” είναι ο εκφραστής του φασισμού.
Η “μαζικότητα” μας εξασφαλίζει την απενοχοποίηση, γιατί οι υπόλοιποι δεν είναι το εκτελεστικό χέρι, απλά το οπλίζουν.
Δεν μας μένουν πολλά χρονικά περιθώρια πριν να δούμε την προκλητική και θριαμβευτική εισβολή της “χρυσής αυγής” στο κοινοβούλιο. Γι αυτό ας πάρει ο καθένας τις ευθύνες με την ψήφο του και τη στάση του. Το κάλεσμα αυτό απευθύνεται στους ψηφοφόρους των κομμάτων και όχι στις ηγεσίες τους , οι οποίες έχουν κάνει ήδη την επιλογή τους και έχουν χαράξει το δρόμο τους. Ας τους αποκαλύψουμε πριν πέσουν οριστικά οι μάσκες τους και αποκαλυφθεί το πραγματικό τους πρόσωπο, γιατί τότε θα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, όχι όμως και αργά.
Ας τα σκεφτούν αυτά όλοι όσοι είναι πατριώτες και δημοκράτες, ανεξάρτητα από τη κομματική τους τοποθέτηση και αποτελούν τη κοινωνική και εκλογική βάση των κομμάτων που θεωρούν ότι θίγονται από τη κριτική μου. Τους διαβεβαιώνω ότι μπορούν να μην έχουν σχέση με τις επιλογές της ηγεσίας τους, αρκεί να δουν τη πραγματικότητα και να αντιληφθούν την αλήθεια. Είναι σίγουρο ότι ακόμη και μέσα σ' αυτά ακόμη κι αν δεν κάνουν την υπέρβασή τους, θα είναι σε θέση να φράξουν το δρόμο και να απομονώσουν το φασισμό και τις εκφράσεις του.
Ο πατριωτισμός και η αγάπη προς τη πατρίδα, είναι σίγουρα ευρύτατες έννοιες και επιδέχονται πολλαπλές προσεγγίσεις. Ανεξάρτητα όμως από το ταξικό τους περιεχόμενο, που σίγουρα περιέχουν δεν είναι μονοπώλιο, ούτε προνομιακή κληρονομιά κανενός, αν δεν το αποδεικνύει καθημερινά στην πράξη. Φυσικά ο καθένας είναι ελεύθερος να τις επικαλείται και να διακηρύσσει ότι προτίθεται να τις προασπίσει. Ο καθένας, εκτός από εκείνους που απέδειξαν και αποδεικνύουν, ότι ο πατριωτισμός τους εξαντλείται στην ικανοποίηση του προσωπικού τους συμφέροντος ή των ξένων συμφερόντων. Εκτός από εκείνους που απέδειξαν ότι θέλουν ή ότι οραματίζονται μια πατρίδα χωρίς δημοκρατία και δημοκρατικούς θεσμούς, που με τη πρώτη ευκαιρία τους κατέλυσαν ή επιδιώκουν φανερά να καταλύσουν.
Τελευταία μετά την άνοδο του “Εθνικού Μετώπου” στη Γαλλία καλλιεργείται η εντύπωση, ότι πρόκειται τάχα για ένα φυσιολογικό πολιτικό γεγονός που εκφράζει την αγανάκτηση του κόσμου, απέναντι στη πολιτική του Σαρκοζύ και πολλοί αναζητούν απεγνωσμένα να βρουν ομοιότητες με τη κατάσταση στη χώρα μας. Φυσικά όχι βέβαια για να αποτρέψουν μια παρόμοια εξέλιξη, αντίθετα για να εξασφαλίσουν τη στατιστικο – πολιτική εξήγηση στα στημένα τηλεοπτικά τραπέζια, το ίδιο κιόλας βράδυ των εκλογών. Δεν λίγοι αυτοί που το επιχειρούν, ακόμη κι αυτοί που φορούν το μανδύα του δημοκράτη με το ευρύ πνεύμα χωρίς ιδεολογικές και πολιτικές αγκυλώσεις. Να μην είναι σίγουροι ότι η προσφορά τους θα αναγνωριστεί από την επερχόμενη λαίλαπα του φασισμού.
Οι Γάλλοι ψήφισαν το κόμμα της Λεπέν, όχι γιατί είναι φασίστες, αλλά γιατί ήθελαν να εκφράσουν την αγανάκτησή τους, απέναντι στη κυβερνητική πολιτική και επειδή δεν τους κάλυπτε καμία ουσιαστική και ρεαλιστική εναλλακτική πολιτική πρόταση.
Προτίμησαν λοιπόν να καταφύγουν στην έκφραση διαμαρτυρίας με μια ψήφο σε ένα κόμμα που έχει δώσει σαφή δείγματα βίαιας συμπεριφοράς, πιστεύοντας ότι εξασφαλίζουν ταυτόχρονα το άλλοθι της απενοχοποίησης τους :
ότι η επιλογή τους δεν είναι υποχρεωτικό να καταλήξει στην άσκηση βίας, αλλά να περιοριστεί αποκλειστικά στα πλαίσια μιας δυνητικής απειλής και που σε κάθε περίπτωση δεν θα είναι αυτοί – οι ψηφοφόροι - που θα κάνουν χρήση, αλλά ο σκληρός πυρήνας του κόμματος.
Μην ψάχνετε για περισσότερα, η εξήγηση είναι αρκετά απλή.
Όσο για τα κόμματα εκείνα που υπόσχονται μια άλλη πορεία και διέξοδο από τη κρίση, μη θεωρούν ότι είναι άμοιρα ευθυνών για τη σημερινή εξέλιξη.
Δεν αρκούσε ποτέ, ούτε αρκεί να κρατούν τα λάβαρα του αντιφασιστικού αγώνα, σαν κειμήλια, ούτε να τα κραδαίνουν σε συντεταγμένες πορείες διαδρομής : Ομόνοια – Σύνταγμα.
Θέλει κάτι περισσότερο και πρώτα απ ' όλα αλλαγή της νοοτροπίας μέσα σε αυτά τα ίδια. Ας αναλογιστούν τις ευθύνες για τον κατακερματισμό του πολιτικού χώρου που θα μπορούσε σήμερα να σαρώσει μέσα από ένα ενωτικό ψηφοδέλτιο, που θα ήταν ένας αποτελεσματικός αντίλογος σε έναν εκλογικό νόμο ραμμένο και κομμένο στα μέτρα των αστικών κομμάτων και των “πολιτικών αμορτισέρ” του πολιτικού συστήματος. Δεν επεκτείνομαι μιας και έχω εκθέσει αναλυτικότατα τις απόψεις μου σχετικά με τα ζητήματα της ενότητας.
Θα πρέπει όμως να αντιληφθούν, ότι η σημερινή ψήφος ανεξάρτητα από το ποσοστό που θα πάρουν, δεν είναι λευκή επιταγή είναι ψήφος εμπιστοσύνης με συγκεκριμένη εντολή : τη δημιουργία ενός όσο το δυνατό ευρύτερου μετώπου, για την απαλλαγή της χώρας από την οικονομική εξάρτηση και την υποτέλεια, για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ας φροντίσουν να μην μας κάνουν να χάσουμε και μεις μαζί μ' αυτά άλλη μια ιστορική ευκαιρία.
