Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
Θα ήθελα να μην είμαι μηδενιστής. Όντας άνθρωπος που πιστεύει στη λειτουργία, τη σημασία και το ρόλο της πολιτικής, θεωρώ πως πρέπει να μας ενδιαφέρει ποια θα είναι η επόμενη μέρα στο ΠΑ. ΣΟ. Κ. και ποιο θα είναι το χέρι που θα βάλει την υπογραφή σε αυτήν την καινούρια σελίδα.
Όσο κι αν σήμερα ζούμε μια πράξη από τις Μέρες της Κομμούνας, του Μπρεχτ, δεν είναι αλήθεια το ότι «ο κόσμος δεν δίνει δεκάρα» γι αυτό. Είναι διαφορετικής τάξης ζήτημα το γεγονός ότι οι πολίτες εξοργίζονται βλέποντας να διαγκωνίζονται για το ποιος θα υφαρπάξει το μανδύα του … σωτήρα, μερικοί από τους υπεύθυνους της καταστροφής. Οι ίδιοι πολίτες γνωρίζουν ότι, όπως σε όλες τις συντεταγμένες κοινωνίες, η πολιτική, αλλά με άλλο πολιτικό σύστημα, θα δώσει τη λύση…
Οι ίδιοι πολίτες που οργίζονται απορώντας με το θράσος του Χρήστου Παπουτσή, του πιο αρνητικού υπουργού της μεταπολίτευσης, που απέτυχε σε ότι κι αν καταπιάστηκε, να θέλει να παίξει Α’ αντρικό ρόλο στο πολιτικό αύριο και με την φαυλότητα του πιο εξουσιολάγνου και ενδοτικού Ευάγγελου Βενιζέλου, είναι που θέλουν ένα υγιές και ισχυρό πολιτικό σχήμα για να καλύπτει το χώρο της ριζοσπαστικής Σοσιαλδημοκρατίας. Δε θέλουν ένα άλλο ΠΑ. ΣΟ. Κ. Θέλουν ένα άλλο κόμμα…
Εγώ που δεν ψήφισα ποτέ ΠΑ. ΣΟ. Κ. – ως κόμμα της αρπαχτής και με την εξουσία ως μόνο συγκολλητικό υλικό – θα ήθελα να έχω λόγο σαν πολίτης στην επόμενη μέρα ενός ΠΑΣΟΚ που, όμως θα έχει απαλλαγεί και από το φθαρμένο ‘’μπραντνειμ’’ και από όλους όσους έκαναν «κατάλογο μενού» τη διακήρυξη της Τρίτης του Σεπτέμβρη. Κι έφαγαν… έφαγαν… έφαγαν…
Η πασαρέλα των υποψηφίων αρχηγών ενός συρρικνωμένου πολιτικού υποκειμένου δεν το εγγυάται αυτό. Ας προσέξουν διότι τα σμάρια κοράκια που πέταξαν στην έρημη αρένα, τα τελευταία περίοδο μετέβαλαν το ΠΑΣΟΚ- και την ΝΔ, αλλά αυτό είναι ξεχωριστό κομμάτι – σε «θύλακα της προδοσίας». Σήμερα, όπως τα καναν- και - οι ήδη αποδοκιμασμένοι επίδοξοι αρχηγοί της… νέας ΕΔΗΚ, παλεύουμε για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα, μαζί με την επανάκτηση της Εθνικής μας κυριαρχίας.
Η Δημοκρατία μας θα βρει ανάσες μόνο μέσα από την πολιτική. Και για να ναι ο αέρας καθαρός πρέπει να διαλυθεί το ΠΑ. ΣΟ. Κ. των προδοτών, των κλεφτών και της μίζας. Και στη θέση του, από τις στάχτες αυτού του ΠΑΣΟΚ, να αναγεννηθεί ένα κίνημα λαού και κοινωνίας. Το οποίο μπορεί να μην το ψηφίσω και πάλι, αλλά θα’ ναι γιατί διαφωνώ μαζί του κι όχι γιατί το συχαίνομαι όπως αυτό το βουτηγμένο στη σαπίλα ΠΑΣΟΚ. Ίσως κιόλας, να μη διαφωνώ… Ποιος ξέρει;