Γράφει : ο Απολιτικός
Η «κούρσα» (επί το γαλλικότερον) των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία έφθασε στο τέλος της. Απομένουν μόνο μερικές ακόμη στροφές και μετά .... η ανάδειξη του νικητή, θες από τον πρώτο, θες από τον δεύτερο γύρο, νικητής πάντως θα υπάρξει. Φαίνεται όμως πολύ δύσκολο αυτός να είναι ο γαλλικός λαός.
Παγιδευμένος μέσα σ' ένα καλοστημένο και προκατασκευασμένο “επικοινωνιακό” * σκηνικό, καλείται να επιλέξει μεταξύ δύο κυρίως υποψηφίων, δεδομένου ότι έτσι “θέλησαν τα media” και να εναποθέσει το μέλλον της χώρας του, σε δύο “Μανωλιούς”, με την ίδια εναλλασσόμενη πολιτική και ενδυματολογική “γκαρνταρόμπα” - αφού άλλωστε έχουν το ίδιο πολιτικό και ανατομικό ανάστημα – και οι οποίοι είναι : ο ένας χειρότερος από τον άλλον.
Το χειρότερο και το πιο επικίνδυνο βέβαια, είναι ότι η δοκιμασία αυτή δεν περιορίζεται σε μια αποκλειστικά γαλλική υπόθεση, αλλά αποκτά πανευρωπαϊκές διαστάσεις, με αποτέλεσμα να επηρεάζει και τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, καθώς και τις εκλογικές προτιμήσεις των ελλήνων ψηφοφόρων στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές.
Έντεχνα λοιπόν σε πολιτικό επίπεδο η σύγκρουση των δύο ηγετών, που θα ζήλευε σίγουρα ο Σπαθάρης, παρουσιάζεται σαν σύγκρουση ανάμεσα σ' έναν εκπρόσωπο της δεξιάς και του συντηρητισμού, με έναν εκπρόσωπο της αριστεράς**, του σοσιαλισμού (που τον θυμήθηκαν ;) και της ανανέωσης.
Παραπέρα η σύγκρουση ερμηνεύεται σαν εκείνη που θα κρίνει και το μέλλον της Ευρώπης, αν δηλαδή θα επικρατήσει οριστικά ο “άξονας Γαλλίας – Γερμανίας”, - άλλως αναφερόμενος και ως Μερκοζύ*** – ή αν θα υπάρξει μια άλλη προοπτική με καλλίτερες μέρες για την Ευρώπη, χωρίς ασφυκτικά μέτρα λιτότητας και αυταρχισμού.
Δηλαδή από μια “φιλελεύθερη” πολιτική να πάμε σε μια “άλλη” φιλελεύθερη πολιτική.
Σήμερα λοιπόν εξακολουθούν και υπάρχουν “έλληνες” πολιτικοί, “φαρισαιογράφοι”, αναλυτές, “δημο- καιροσκόποι”, οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι το μέλλον της Ελλάδας, εξαρτάται από το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία.
Γι' αυτό κι εγώ θα προσπαθήσω να κάνω ότι μπορώ προκειμένου να υιοθετήσω και να ενισχύσω την άποψη αυτή, βοηθώντας με τις περιορισμένες γνώσεις που διαθέτω, στην ενημέρωση πρωτίστως των ελλήνων και δευτερευόντως των γάλλων ψηφοφόρων.
Το γεγονός ότι αυτό δεν έγινε νωρίτερα, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο, ότι ασπάζομαι απόλυτα την αρχή της “μη ανάμιξης στα εσωτερικά των άλλων χωρών”.
Όσον αφορά όμως τους έλληνες ψηφοφόρους, ο χρόνος που μεσολαβεί μέχρι τη προσφυγή στις κάλπες, είναι υπεραρκετός, για να αναθεωρήσουν ενδεχομένως ορισμένες απόψεις τους.
Τελικά ίσως οι γάλλοι να μην προλάβουν να ενημερωθούν, αν και θα 'πρεπε να γνωρίζουν τα “του οίκου” τους, οι έλληνες όμως σίγουρα κάτι θα προλάβουν να μάθουν.
Είναι αλήθεια ότι μετά από την εκπνοή της δυναστείας του Ντε Γκώλλ και την εκλογή του Πομπιντού στο αξίωμα του προέδρου****, οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, αποτελούν “πανήγυρη”, στην οποία πρωταγωνιστούν διάφορες επικοινωνιακές (βλέπε σχετική παραπομπή) φιγούρες και στην οποία καλείται να συμμετάσχει ο γαλλικός λαός πληρώνοντας για το θέαμα.
Αναπόφευκτα το κλίμα δολοπλοκίας δίνει και παίρνει.
Έτσι όπως θα δούμε παρακάτω, στηρίζεται λόγω της ιδιοσυγκρασίας των γάλλων και σε σεξουαλικές αλλαξοκ...ες *****
Όσοι επίσης λογαριασμοί δεν ξεκαθαρίσθηκαν στις προηγούμενες, εκλογές, ξεκαθαρίζονται στις επόμενες.
Ωστόσο ειδικά στις σημερινές, παρεμβαίνει και ένας σημαντικός παράγοντας, αυτός της πολύπλευρης κρίσης, που όσο κι αν προσπάθησε, ρίχνοντας τα βάρη και τις ευθύνες στις άλλες χώρες, δεν κατόρθωσε να αποφύγει η Γαλλία. Αντίθετα μάλιστα ο υποβιβασμός της από τους οίκους αξιολόγησης (γνήσιο κατασκεύασμα των ίδιων των αγορών), έγινε εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας.
Επιλογή μεταξύ …ενόχων
Σήμερα λοιπόν οι γάλλοι καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο κυρίους υποψήφιους, των οποίων οι πολιτικές που αντιπροσωπεύουν, οδήγησαν σταδιακά τη χώρα σε αυτή την κρίση και οι οποίοι διεκδικούν την αποκλειστικότητα της συνταγής για την αποκατάσταση, αυτών που διέλυσαν.
Από την άποψη αυτή, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι υπάρχουν σαφώς ομοιότητες ανάμεσα στις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και στις βουλευτικές στην Ελλάδα.
Επειδή την κριτική ή τη συγκριτική ανάλυση (αντικειμενική ή μη, σωστή ή λαθεμένη), των προεκλογικών προγραμμάτων των δύο υποψηφίων, μπορεί κανείς να τη μελετήσει οπουδήποτε, θα περιοριστώ αυστηρά σε πληροφορίες που πιστεύω, ότι δεν βρίσκονται εύκολα στη διάθεση των ψηφοφόρων !!!!
Ας δούμε λοιπόν ποιος είναι πραγματικά ο Σαρκοζύ που ζητάει από τους γάλλους να του δώσουν τη δυνατότητα, να συνεχίσει το μεγαλειώδες έργο του.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή για το νυν πρόεδρο. Θα' λεγε κανείς ότι ο “κοντός” που είναι “γάτα”, τα βρήκε σκούρα από τον “κοντό με τη γραβάτα”.
Είναι αλήθεια ότι οι γάλλοι είχαν κουραστεί αρκετά από τις μακρόχρονες προεδρείες του François Mitterrand και του Jacques Chirac, με αποτέλεσμα να εκλέξουν τον Σαρκοζύ, που είχε φροντίσει να εκμεταλλευτεί κατάλληλα τη δυναμικότητά και τη δημοτικότητά του, από τότε που ως υπουργός εσωτερικών, έδειξε μεγάλη αποφασιστικότητα και ¨πυγμή”, καταστέλλοντας βίαια τις εκδηλώσεις κοινωνικής διαμαρτυρίας, που είχαν πάρει διαστάσεις εξέγερσης στα προάστια του Παρισιού.
Η γαλλική κοινωνία, που εκείνη την εποχή στη πλειοψηφία της δεν έβλεπε τους κινδύνους από τη “φιλελεύθερη” οικονομική πολιτική, δεν έκανε καν το κόπο να διερευνήσει τις αιτίες του κοινωνικού αυτού φαινομένου, που όπως φαίνεται καθαρά πλέον σήμερα, ήταν ο προπομπός της σημερινής κρίσης.
Αντίθετα ένοιωθε ότι απειλείται από μια περιορισμένη μειοψηφία, που ζούσε σε μια περιθωριοποίηση, γιατί δεν αξιοποιούσε τις δυνατότητες που τις προσφέρονταν. Βαριεστημένοι από την αδράνεια και τις παλαιομοδίτικες ιδεολογίες, έπεσαν εύκολα στην καλοστημένη παγίδα, ενός “υπερπροέδρου”, την εικόνα του οποίου είχαν φροντίσει να διαμορφώσουν κατάλληλα τα μέσα ενημέρωσης.
Αναδεικνύοντας καθημερινά ένα καινούργιο ζήτημα για να ασχοληθεί, εμπνέοντας με την διάθεσή του για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις δεξιούς και αριστερούς, γύρισε τα πάνω κάτω, ανακάτεψε τα πάντα μέχρι που επέφερε πλήρη πολιτική και κοινωνική σύγχυση με τις πρωτοβουλίες του.
Με άλλα λόγια ο “δυναμικός” νέος, επαναστάτης του Μάη του '68 και μετέπειτα ρεαλιστής πολιτικός, οδήγησε με την ιδεολογία του “τίποτε” τη χώρα του διαφωτισμού και της δημοκρατίας, άοπλη στη δίνη της σημερινής κρίσης.
Η ικανότητά του να ξεπεράσει τη πολιτική του ανεπάρκεια και να μείνει στο απυρόβλητο της κριτικής ή τουλάχιστον να δεχθεί τα λιγότερα πυρά, για τα πολιτικά κενά και λάθη που έκανε στη διάρκεια της θητείας του, οφείλεται στο “επικοινωνιακό τέχνασμα” που κατάφερε να εφαρμόσει, δημοσιοποιώντας την οικογενειακή του ζωή, αποπροσανατολίζοντας κατ' αυτό τον τρόπο τη γαλλική κοινή γνώμη και μεταφέροντας αλλού το επίπεδο της κριτικής και των σχολίων.
Η “περίπτωση” Σαρκοζύ, είναι όπως αποτέλεσμα των προσωπικών του ικανοτήτων. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, μόνο και μόνο γι αυτό ίσως θ' άξιζε να ξαναβγεί πρόεδρος.
Δυστυχώς γι αυτόν και για όλους μας, δεν είναι έτσι.
Η ανάδειξή του στην αρχηγία του γκωλικού κόμματος και στη συνέχεια στη προεδρία της γαλλικής δημοκρατίας, είναι η επιτυχής κατάληξη μιας μακρόχρονης, μεθοδευμένης και συστηματικής προσπάθειας της CIA, των ΗΠΑ και του Ισραήλ, να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τη Γαλλία και κατ' επέκταση να εδραιώσουν την επιρροή τους στην Ε.Ε.
Ο Σαρκοζύ γεννήθηκε το 1955 και είναι γιος, ενός Ούγγρου ευγενούς, που ονομάζονταν Pal Sarkösy de Nagy-Bocsa, ήταν καθολικός και κατέφυγε στη Γαλλία, μετά τον είσοδο του Κόκκινου Στρατού στην Ουγγαρία. Η μητέρα του Andrée Mallah ήταν μια απλή εβραία από τη Θεσσαλονίκη. Το ζευγάρι χώρισε, αφού πρώτα απέκτησε τρία παιδιά, τον Guillaume, τον Nicolas και τον François.
Ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε με την Christine de Ganay, που ήταν αριστοκρατορικής καταγωγής και απέκτησε άλλα δύο παιδιά από το δεύτερο γάμο του. Ο μικρός Νικολά, θα μεγαλώσει μέσα σ' αυτή τη νεοσύστατη οικογένεια.
Η μητέρα του θα γίνει γραμματέας του Achille Peretti.
Το όνομα αυτό προς στιγμή μπορεί να μην σας λέει κάτι, όσοι όμως από σας έχουν δει την ταινία : “Ο άνθρωπος απ' τη Γαλλία” (French connexion ), ίσως θυμηθούν κάτι στη συνέχεια. Πρόκειται για τον παλιό σωματοφύλακα, του Ντε Γκωλ, από την Κορσική, στον οποίο στηρίχτηκε ο Charles Pasqua, ο γνωστός αμφιλεγόμενος πολιτικός, επίσης κορσικανός, αντιστασιακός αλλά και απατεώνας, για να δημιουργήσουν την SAC, την μυστική σωματοφυλακή, που είχε σαν αποστολή την προστασία του Ντε Γκωλ, όταν μετά το 1958 είχε υποστεί πολλές απόπειρες δολοφονίας, οργανωμένες από τη CIA και γάλλους αξιωματικούς του OAS (Organisation de l'armée secrète-Οργάνωση Μυστικός Στρατός).
Σας θυμίζω ότι την εποχή εκείνη ο στρατηγός Ντε Γκωλ, ακολουθούσε μια σχετικά αυτόνομη πολιτική σε σχέση με μια σειρά από ζητήματα, όπως εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ, εναντίον του Ισραήλ στον πόλεμο των έξη ημερών, είχε αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, είχε αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των πρώην γαλλικών αποικιών - βλέποντας ότι δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά – είχε εναντιωθεί στην είσοδο της Αγγλίας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, είχε εκφρασθεί υπέρ της αυτονομίας του γαλλικού Québec, στον Καναδά κ.λ.π. , γεγονότα που είχαν εξοργίσει τότε τους αμερικανούς******.
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στον Pasqua, που ήταν ο έμπιστός του, παντρεύτηκε την κόρη ενός καναδού λαθρέμπορου οινοπνευματωδών που είχε κάνει την τύχη του κατά τη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης. Στη συνέχεια έστησε τη γνωστή εταιρεία Ricard, κέρδισε κύρος και χρήματα πουλώντας στην αρχή αψέντι, ένα απαγορευμένο αλκοόλ, και μετά ούζο με γλυκάνισο. Ωστόσο, η εταιρεία συνέχιζε να χρησιμεύει ως κάλυψη για όλα τα είδη “διακίνησης” και συνδέονταν στενά με την ιταλο – νεούορκέζικη οικογένεια των Genovese, δηλαδή του γνωστού σε όλους μας Lucky Luciano. Λόγω αυτής ακριβώς της σχέσης ο Pasqua προσφύγει στον Étienne Léandri, κορσικανός κι αυτός, που δεν είναι άλλος από τον “πρεσβευτή” του Λουτσιάνο, προκειμένου να προσλάβει τα κατάλληλα χέρια που θα αποτελούσαν πλέον τη γκωλική πολιτοφυλακή. Ο Étienne Léandri, καθιερώθηκε ως εκπρόσωπος του Λουτσιάνο, όταν ο τελευταίος, “εξορίσθηκε” στην Ιταλία, αφού πήρε χάρη, από το αμερικανικό κράτος, λόγω των υπηρεσιών που του είχαν ζητηθεί από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και τις οποίες είχε προσφέρει με συνέπεια, κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όπως τη φύλαξη των αμερικανικών λιμανιών με τις συμμορίες του και την οργάνωση της απόβασης των συμμαχικών δυνάμεων στη Σικελία.
Καταλήγουμε λοιπόν στο ότι η γκωλική σωματοφυλακή ιδρύθηκε από τους τρεις αυτούς κορσικανούς.: τον Charles Pasqua, τον Étienne Léandri και τον Achille Peretti, γραμματέας του οποίου ήταν η μαμά – Σαρκοζύ.
Το αφεντικό της, μετά τη συμμετοχή του στην ίδρυση της SAC, έκανε μια αξιόλογη – όπως άλλωστε ήταν φυσικό με τις διασυνδέσεις, που διέθετε – πολιτική καριέρα.
Έγινε λοιπόν αρχικά δήμαρχος και στη συνέχεια βουλευτής του Neuilly-sur-Seine, του πιο αριστοκρατικού διαμερίσματος – προαστίου του Παρισιού και τέλος πρόεδρος του γαλλικού κοινοβουλίου !!!!
Σ' αυτήν ακριβώς τη θέση τον βρήκε η ατυχής συγκυρία των αποκαλύψεων του αμερικανικού περιοδικού TIME, περί μιας συμμορίας “ένωση κορσικανών”, η οποία είχε ένα οργανωμένο δίκτυο παράνομης διακίνησης ναρκωτικών, ανάμεσα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, γνωστή με το όνομα “ French connexion”, που έγινε και κινηματογραφική ταινία, με τον ίδιο τίτλο. Το περιοδικό επικαλέστηκε πληθώρα στοιχείων, που επιβεβαιώθηκαν στη συνέχεια, αναφέροντας και το όνομα ενός μαφιόζου, που είχε συλληφθεί μερικά χρόνια μωρίτερα στον Καναδά, του Jean Venturi, που δεν ήταν άλλος από τον εμπορικό αντιπρόσωπο του Pasqua και της εταιρείας του Ricard. Μετά το σάλο που ακολούθησε και την εμπλοκή του ονόματός του, ο Peretti, αναγκάσθηκε να παραιτηθεί από τη θέση του προέδρου του γαλλικού κοινοβουλίου, γλυτώνοντας παρά τρίχα την αυτοκτονία.
Το 1977 ο πατέρας του Σαρκοζύ, ο Pal Sarkozy, παίρνει διαζύγιο από τη Christine de Ganay, η οποία παντρεύεται και εγκαθίσταται στις ΗΠΑ. Ο σύζυγός της είναι ένα σημαντικό πρόσωπο, το νούμερο 2 του Υπουργείου Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο κόσμος όμως ως γνωστό είναι μικρός. Ο σύζυγός της δεν είναι άλλος από τον Frank Wisner Jr, (ο νεότερος), γιος του Frank Wisner Sr (πρεσβύτερου), που ήταν ο άνθρωπος που είχε κλείσει τις συμφωνίες με τον Lucky Luciano.
Οι αρμοδιότητες του Frank Wisner Jr, στη CIA δεν είναι γνωστές, αλλά είναι σαφές ότι παίζει σημαντικό ρόλο. Ο μεγάλος πια Nicolas, που παραμένει κοντά στην μητριά του,, μαζί με τα ετεροθαλή αδέλφια του, αρχίζει να γυρίζει στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου «απολαμβάνει» των προγραμμάτων κατάρτισης του Υπουργείου Εξωτερικών.
Την ίδια περίοδο έγινε μέλος της γκωλικού κόμμα. συνδέεται ακόμη περισσότερο με τον Charles Pasqua, δεν είναι μόνο ένας εθνικός ηγέτη, αλλά και ο επικεφαλής της εκλογικής περιφέρειας της κομητείας του Hauts-de-Seine.
Το 1982, ο Νικολά Σαρκοζί, αφού τελείωσε τη νομική σχολή και γράφτηκε στο δικηγορικό σύλλογο, παντρεύτηκε την ανηψιά του Achille Peretti. Κουμπάρος του ήταν ο Charles Pasqua. Ως δικηγόρος, ο Σαρκοζί υπερασπίστηκε τα συμφέροντά της Κορσικής τους φίλους και συμβούλους του. Αγόρασε ένα ακίνητο στο όμορφο νησί της Κορσικής, στο Vico, μέχρι που σκέφθηκε να “κορσικοποιήσει” ακόμη και το επίθετό του, αντικαθιστώντας την ουγγρική του κατάληξη "y", σε κορσική με "i": δηλαδή από Σαρκοζύ σε Σαρκοζί.
Το επόμενο έτος, εξελέγη δήμαρχος του Neuilly-sur-Seine σε αντικατάσταση του θείου της γυναίκας του, του Achille Peretti, που τα τίναξε από καρδιακή προσβολή.
Ωστόσο, ο Νικόλας δεν άργησε να προδώσει τη σύζυγό του, και από το 1984 είχε μια μυστική σχέση με τη Cecilia, τη σύζυγο του πιο διάσημου εκείνη την εποχή παρουσιαστή της γαλλικής τηλεόρασης, του Jacques Martin, την οποία είχε συναντήσει στο γάμο της, ως δήμαρχος του Neuilly. Αυτή η διπλή ζωή διήρκεσε πέντε χρόνια, πριν οι εραστές εγκαταλείψουν αντίστοιχα τους συζύγους τους και κάνουν καινούργια οικογένεια.
Το 1992 ο Σαρκοζύ γίνεται κουμπάρος στο γάμο της κόρης του Jacques Chirac, της Claude, η οποία είναι κύρια αρθρογράφος στη Figaro. Δεν αποφεύγει τη παράνομη σχέση μαζί της, ενώ ταυτόχρονα συζεί επίσημα με τη Cecilia. Ο απατημένος σύζυγος της Claude, καταλήγει να αυτοκτονήσει με μεγάλη ποσότητα φαρμάκων.
Η ρήξη ανάμεσα στον Σαρκοζύ και στον Σιράκ, είναι βίαια και οριστική.
Το 1993, όταν αριστερά έχασε τις βουλευτικές εκλογές και ο τότε Πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν αρνήθηκε να παραιτηθεί, επιλέγοντας να παραμείνει σε μια “πολιτική συγκατοίκηση” ( cohabitation) με έναν δεξιό πρωθυπουργό, ο Jacques Chirac στοχεύοντας μελλοντικά στη Προεδρία και με τη προοπτική μιας συνεργσίας με τον Edouard Balladur συγκρίσιμη με εκείνη του Ντε Γκωλ και Πομπιντού, αρνήθηκε να είναι και πάλι πρωθυπουργόςκαι παρεχώρησε τη θέση του στον "φίλο των τριάντα ετών," τον Edouard Balladur. Παρά το βεβαρημένο παρελθόν του, ο Charles Pasqua έγινε υπουργός Εσωτερικών. Αυτή ήταν η χρυσή ευκαιρία διατηρώντας τον έλεγχο της μαριχουάνας του Μαρόκου, εκμεταλλεύτηκε την κατάστασή , προκειμένου να νομιμοποιήσει τις άλλες δραστηριότητες του, ώστε να αναλάβει τον έλεγχο των παιχνιδιών, των καζίνο, και των ιπποδρομιών στην γαλλόφωνη Αφρική. Επιπλέον επέλεξε να αναπτύξει δεσμούς με τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ και έγινε επίτιμος αξιωματικός της Μοσάντ. Ο Νικολά Σαρκοζί, εν τω μεταξύ, ήταν υπουργός οικονομικών και κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Στην Ουάσιγκτον, ο Frank Wisner (ο νεώτερος) ανέλαβε μετά από τον Paul Wolfowitz, επικεφαλής του σχεδιασμού πολιτικής στο Υπουργείο Άμυνας. Κανείς δεν παρατήρησε εκείνη την εποχή τους στενούς δεσμούς που τον ένωναν με τον εκπρόσωπο της γαλλικής κυβέρνησης.
Τότε όμως είναι που ξεσπάει στο εσωτερικό του γκωλικού κόμματος, σύγκρουση που είχε θαφτεί πριν από τριάντα χρόνια. 'Έτσι οι παραδοσιακοί γκωλιστές έρχονται σε ρήξη με την πτέρυγα της χρηματιστηριακής δεξιάς, που εκπροσωπείται από τον Édouard Balladur.
Το καινούργιο στοιχείο ήταν ότι ο Charles Pasqua και μαζί του ο νεαρός Νικολά Σαρκοζί πρόδωσαν τον Ζακ Σιράκ, προκειμένου να ενταχθούν στην πτέρυγα των Rothschild. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει ένα μακελειό. Η διαμάχη έφτασε στο αποκορύφωμά της το 1995, όταν Édouard Balladur στράφηκε εναντίον του πρώην φίλου του Jacques Chirac, βάζοντας υποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές, και απέτυχε. Πάνω απ 'όλα, ακολουθώντας τις οδηγίες από το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον, η κυβέρνηση Balladur άρχισε διαπραγματεύσεις για την προσχώρηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ με τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, που απελευθερώθηκαν από τον έλεγχο της Σοβιετικής Ένωσης.
Καθ 'όλη την διάρκεια της πρώτης θητείας του, ο Jacques Chirac κρατάει τον Νικολά Σαρκοζί σε απόσταση. Ωστόσο , αυτός συνεχίζει διακριτικά να χτίζει τις σχέσεις του με τους οικονομικούς κύκλους.
Το 1996, ο Νικολά Σαρκοζί αφού κατόρθωσε τελικά να πάρει διαζύγιο, μετά από μια διαδικασία που δεν έλεγε να τελειώσει, παντρεύεται τη Cecilia. Κουμπάροι στους γάμους τους, ήταν δύο δισεκατομμυριούχοι Martin Bouygues (ο ιδιοκτήτης του τηλεοπτικού καναλιού TF1) και ο Arnaud Bernard (ο πλουσιότερος άνθρωπος στη χώρα). Έκτοτε ο Νικόλας και η Cecilia ξεκίνησαν να δημιουργούν φιλίες με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους στην άρχουσα τάξη, εκμεταλλευόμενοι τη φήμη των καλλιτεχνών που καλούνταν συστηματικά ως δόλωμα, στα τραπεζώματά τους Στη συνέχεια γλίστρησαν σιγά – σιγά μέσα από τις σελίδες των περιοδικών με τις διασημότητες.
Πολύ πριν την κρίση στο Ιράκ, ο Frank Wisner (ο νεώτερος) και οι συνεργάτες του, έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο της CIA για τη διάλυση της γκωλικής δεξιάς και την άνοδο του Νικολά Σαρκοζί. Προβλέπονταν τρία στάδια: πρώτον, την εξάλειψη της ηγεσίας του γκωλικού Κόμματος, ώστε να αναλάβει τον έλεγχο του εν λόγω μηχανισμού, στη συνέχεια την εξουδετέρωση κάθε δυνητικού αντιπάλου για το χρίσμα του κόμματος για την προεδρία και τελικά την εξάλειψη κάθε σοβαρού κινδύνου από τα αριστερά ώστε να είναι σίγουρο ότι να κερδίσει την προεδρική εκλογή.
Σκηνοθετήθηκε λοιπόν, από τα μέσα ενημέρωσης μια ιστορία με τις αποκαλύψεις κάποιου μεσίτη, ο οποίος πεθαίνοντας άφησε μια ηχογραφημένη μαρτυρία, που ενοχοποιούσε για ατασθαλίες διάφορους πολιτικούς. Η κασέτα που θα άνοιγε το “κουτί της Πανδώρας” βρέθηκε με ένα περίεργο τρόπο στα χέρια ενός υψηλόβαθμου στελέχους των σοσιαλιστών, του Dominique Strauss-Khan,*******, ο οποίος την έδωσε “με τρόπο” στον τύπο.. Ο τότε πρωθυπουργός, Alain Juppé******** προκειμένου να προστατεύσει τον πρόεδρο Chirac, επωμίσθηκε αποκλειστικά την ευθύνη και παραιτήθηκε, αφήνοντας το δρόμο ελεύθερο για τον δελφίνο των ΗΠΑ, τον Σαρκοζύ, να αναλάβει την ηγεσία του γκωλικού κόμματος.
Έτσι ο Σαρκοζύ εκμεταλλευόμενος στη συνέχεια τη θέση του, άρχισε να ασκεί πιέσεις για να αναγκάσει τον Chirac να αναλάβει πλέον την κυβέρνηση, παρά την αμοιβαία έχθρα τους. Τελικά ανέλαβε ως υπουργός Εσωτερικών. Αυτό υπήρξε τεράστιο σφάλμα! Με την ιδιότητα αυτή, έλεγχε όλους τους περιφερειάρχες και το σύστημα πληροφόρησης, που χρησιμοποίησε για να κερδίσει όλες τις μεγάλες διοικήσεις.
Ασχολείται επίσης με υποθέσεις της Κορσικής και επωφελείται από την υπόθεση της δολοφονίας του νομάρχη Claude Érignac.. Η δολοφονία ερμηνεύθηκε αμέσως ως έργο των αυτονομιστών.. Μετά από μια μεγάλο κυνηγητό, η αστυνομία κατάφερε να συλλάβει έναν ύποπτο που προσπαθούσε να ξεφύγει, κάποιον Yvan Colonna, γιος ενός βουλευτή του Σοσιαλιστικού κόμματος. Ο Νικολά Σαρκοζί ανακοίνωσε τη σύλληψη αυτή κατηγορώντας τον ύποπτο και προδικάζοντας ότι είναι ο δολοφόνος. Το γεγονός είναι ότι η είδηση δύο ημέρες πριν από το δημοψήφισμα, ήταν πολύ καλή για να επηρεάσει το αποτέλεσμα του, που ως Υπουργός Εσωτερικών διοργάνωσε στην Κορσική για την τροποποίηση του καθεστώτος του νησιού. Παρ 'όλα αυτά, οι ψηφοφόροι απέρριψαν το σχέδιο του Σαρκοζύ, το οποίο, σύμφωνα με ορισμένους, ευνοούσε τα συμφέροντα της μαφίας.
Ενώ ο Yvan Colonna τελικά καταδικάστηκε, επιμένοντας πάντα για την αθωότητά του, δεν υπάρχουν στοιχεία, ούτε βρέθηκε επιβαρυντικό υλικό εναντίον του. Παραδόξως, έχει σιωπήσει τελείως, προτιμώντας να καταδικαστεί, παρά να αποκαλύψει τι ξέρει.
Ενδεχομένως ο Érignac να μην σκοτώθηκε από εθνικιστές, αλλά να πυροβολήθηκε από ένα επαγγελματία δολοφόνο, ο οποίος φυγαδεύθηκε αμέσως μετά στην Ανγκόλα, όπου προσλήφθηκε στην εταιρεία που είναι υπεύθυνη για την ασφάλεια της Elf. Το κίνητρο για το έγκλημα ενδεχομένως να συνδέεται με τις προηγούμενες δραστηριότητες του Érignac, όταν ήταν επικεφαλής των αφρικανικών δικτύων του Pasqua Υπουργείο Συντονισμού. Όσο για τον Yvan Colonna, είναι προσωπικός φίλος του Νικολά Σαρκοζί από δεκαετίες και τα παιδιά τους κάνουν παρέα.
Στη συνέχεια ξέσπασε ένα νέο σκάνδαλο: με ψευδείς λίστες που κυκλοφορούσαν κατηγορώντας ψευδώς πολλές προσωπικότητες, ότι δήθεν κρύβουν τραπεζικούς λογαριασμούς στο Λουξεμβούργο. Μεταξύ αυτών δυσφημίστηκε και ο Νικολά Σαρκοζύ. Έντεχνα λοιπόν άφησε να εννοηθεί ότι ο αντίπαλος του στις προεδρικές εκλογές, ο πρωθυπουργός Dominique de Villepin, είχε οργανώσει αυτή την σκευωρία εις βάρος του. Δεν έκρυψε την πρόθεσή του να τον βάλει στη φυλακή.
Στην πραγματικότητα, οι ψευδείς καταχωρήσεις κυκλοφόρησαν από τα μέλη του γαλλο-αμερικανικού Ιδρύματος ( Fondation franco-américaine), του οποίου πρόεδρος είναι ο John Negroponte και ο Frank Wisner διαχειριστής.
Ο Dominique de Villepin αρνήθηκε τις κατηγορίες που του είχαν απαγγελθεί, ωστόσο του επεβλήθη τελικώς κατ' οίκον περιορισμός, απομακρύνοντάς τον προσωρινά από την πολιτική. Για άλλη μια φορά ο δρόμος ήταν ελεύθερος για τον Νικολά Σαρκοζί.
Ότι κι αν πει κανείς, η σύγκρουση δεν ήταν για την επιλογή της χρηματοδότησης των πολιτικών εκστρατειών από τις μυστικές προμήθειες, αλλά για την επιλογή της πολιτικής της χρηματοδότησης. Ο Edouard Balladur και ο διάδοχός του Νικολά Σαρκοζί έκαναν την επιλογή τους ακολουθώντας τον “ατλαντισμό”, ενώ ο Jacques Chirac και ο διάδοχός του Dominique de Villepin, είχαν επιλέξει την εθνική ανεξαρτησία
Παραμένει πλέον η τρίτη φάση του σχεδίου, που αφορά την εξουδετέρωση των υποψηφίων της αντιπολίτευσης.
Οι συνδρομές των μελών του Σοσιαλιστικού Κόμματος μειώθηκαν σε συμβολικό επίπεδο για την προσέλκυση νέων οπαδών. Έτσι ξαφνικά, χιλιάδες νέοι έτρεξαν να βγάλουν τις κάρτες μέλους. Ανάμεσά τους, τουλάχιστον δέκα χιλιάδες νέα μέλη που ήταν πραγματικά ακτιβιστές από το τροτσκιστικό κόμμα των "Lambertist" (το όνομά του από τον ιδρυτή του Pierre Lambert). Αυτό το μικρό ακροαριστερό κόμμα, ιστορικά έχει υπηρετήσει τη CIA κατά των σταλινικών κομμουνιστών κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που οι "Lambertists" έχουν διεισδύσει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Δύο διαβόητοι πράκτορες της CIA: Lionel Jospin (ο οποίος έφθασε να γίνει πρωθυπουργός και παραιτήθηκε την τελευταία στιγμή από τη διεκδίκηση του χρίσματος των σοσιαλιστών για τις προεδρικές εκλογές)) και ο Jean-Christophe Cambadelis, ο βασικός σύμβουλος του Dominique Strauss-Kahn, έχουν κάνει παρόμοιες κινήσεις στο παρελθόν. Άλλωστε η τακτική του “εισοδισμού” , που ακολουθούν οι τροτσκιστές είναι πασίγνωστη.
Στις εσωκομματικές εκλογές δύο προσωπικότητες συναγωνίζονταν μεταξύ τους : ο πρώην πρωθυπουργός Laurent Fabius και η Ségolène Royal. Μόνον ο πρώτος αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο για τον Σαρκοζύ. Έτσι λοιπόν ο Dominique Strauss-Kahn μπαίνει στο παιγνίδι με την αποστολή την εξουδετέρωση του Fabius, την τελευταία στιγμή. Θα επιχειρούσε να εκμεταλλευθεί τις ψήφους των στρατευμένων ακτιβιστών των "Lambertists", με σκοπό να ψηφίσουν τη Ségolène Royal.
Η αποστολή είναι εφικτή, επειδή ο Strauss-Kahn είναι από καιρό στο μισθολόγιο των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Γάλλοι δεν ξέρουν ότι διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, όπου προσλήφθηκε από τη διευθύντρια του πανεπιστημίου, την Condoleezza Rice.
Έτσι μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Νικολά Σαρκοζί και η Condoleezza Rice ευχαρίστησαν τον Strauss-Kahn, έχοντας του εξασφαλίσει την ηγετική θέση στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Τελικά μετά όλα αυτά ο Σαρκοζύ έφθασε στη προεδρεία της γαλλικής Δημοκρατίας και το γιόρτασε δεόντως
Σε αντίθεση με το έθιμο, δεν γιόρτασε με τα στελέχη του κόμματός του, αλλά πήγε στου Fouquet. Τη διάσημη μπυραρία στο Champs-Elysees, που κάποτε ήταν ο τόπος συνάντησης της «ένωσης της Κορσικής» είναι τώρα η ιδιοκτησία του μεγιστάνα των καζίνο, Dominique Desseigne. Τη διέθεσε στον εκλεγέντα Πρόεδρο για να δεξιωθεί τους φίλους του και τους κύριους χορηγούς της εκστρατείας. Εκατό επισκέπτες, από τους πλουσιότερους άντρες της Γαλλίας συνωστίζονται με τα αφεντικά του καζίνο.
Ο εκλεγμένος πρόεδρος στη συνέχεια προσέφερε ο ίδιος στον εαυτό του, μερικές μέρες ανάπαυσης, όπως του άξιζε. Με ένα ιδιωτικό Falcon-900 πήγε στη Μάλτα, όπου χαλάρωσε στην “Παλόμα”, ένα γιοτ 65 μέτρων του φίλου του Vincent Bollore, ενός δισεκατομμυριούχος, που έχει εκπαιδευτεί στην Τράπεζα των Rothschild.
Τέλος, Νικολά Σαρκοζί, μόλις εκλέχτηκε πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, το πρώτο διάταγμα που υπέγραψε δεν ήταν για την αμνηστία, αλλά για να επιτρέψει στο καζίνο των φίλων του Desseigne και Partouche να πολλαπλασιάσουν τους κουλοχέρηδες.
Συγκρότησε την ομάδα του και την κυβέρνησή του. Δεν αποτελεί έκπληξη, το ότι βρούμε έναν προβληματικό ιδιοκτήτη καζίνο σανΥπουργό Νεολαίας και Αθλητισμού και έναν λομπίστα των καζίνο, τον φίλο του Desseigne (ο οποίος έγινε ο εκπρόσωπος τού "γκωλικού κόμματος»).
.
Ο Νικολά Σαρκοζί στηρίζεται πάνω απ 'όλα σε τέσσερα άτομα:
Στον Claude Gueant, γενικός γραμματέα του προεδρικού μεγάρου “Elysee Palace”. Αυτός είναι το πρώην δεξί χέρι του Charles Pasqua.
Στον François Pérol, αναπληρωτή γενικός γραμματέας του Elysee. Είναι διευθυντικό στέλεχος – συνεργάτης της εταίρος της τράπεζας των Rothschild.
Στον Jean-David Levitte, διπλωματικό σύμβουλο. Γιος του πρώην διευθυντή του Εβραϊκού Πρακτορείου. Πρέσβης της Γαλλίας στον ΟΗΕ, είχε απαλλαγεί από τα καθήκοντά του από Chirac, ο οποίος θεωρούσε ότι ήταν πολύ κοντά στον George Bush.
Στον Alain Bauer, ο άνθρωπος στο παρασκήνιο. Το όνομά του δεν εμφανίζεται σε καταλόγους. Είναι υπεύθυνος για τις υπηρεσίες πληροφοριών. Ο πρώην Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας (η πιο σημαντική μασονική στοά της Γαλλίας) και πρώην Νο 2 της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας των ΗΠΑ στην Ευρώπη.
Στον Frank Wisner (τον νεώτερο, ο οποίος διορίστηκε εν τω μεταξύ¨ως ειδικός απεσταλμένος του προέδρου Bush για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου και ο οποίος επέμεινε ότι ο Bernard Kouchner έπρεπε να διοριστεί υπουργός Εξωτερικών με διπλή αποστολή κατά προτεραιότητα : την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου και την κατάργηση της φιλοαραβικής πολιτικής της Γαλλίας.
Ο Bernard Kouchner ξεκίνησε την καριέρα του συμμετέχοντας στη δημιουργία μιας ανθρωπιστικής ΜΚΟ. Χάρις στη χρηματοδότηση από το National Endowment for Democracy, συμμετείχε στις επιχειρήσεις του Zbigniew Brzezinski στο Αφγανιστάν, μαζί με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν και τους αδελφούς Καρζάι εναντίον των Σοβιετικών. Βρίσκεται στη δεκαετία του 90 με τον Alija Izetbegoviç στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Από το 1999 έως το 2001 διετέλεσε εκπρόσωπος του ΟΗΕ στο Κοσσυφοπέδιο.
Υπό τον έλεγχο του Wali, ο νεότερος αδελφός του προέδρου Hamid Karzaï, το Αφγανιστάν έγινε ο μεγαλύτερος παραγωγός οπίου. Ο χυμός μετατρέπεται επί τόπου σε ηρωίνη και μεταφέρονται από την Πολεμική Αεροπορία των Η.Π.Α. στο στρατόπεδο Camp Bondsteed (Κοσσυφοπέδιο). Εκεί, οι άνδρες του Haçim Thaçi, αναλαμβάνουν τη διακίνηση της κυρίως στην Ευρώπη και δευτερευόντως στις ΗΠΑ.]. Τα κέρδη χρησιμοποιούνται για τη χρηματοδότηση των παράνομων δραστηριοτήτων της CIA.
Οι Karzaï και ο Thaçi είναι από παλιά προσωπικοί φίλοι του Bernard Kouchner, που αναμφίβολα αγνοεί τις εγκληματικές δραστηριότητές τους, παρά τις διεθνείς εκθέσεις που έχουν δημοσιευθεί.
Προκειμένου να συμπληρώσει την κυβέρνησή του, ο Νικολά Σαρκοζί, προσέλαβε την Christine Lagarde, ως Υπουργό Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών. Η Lagarde έχει αναλώσει ολόκληρη την καριέρα της στις ΗΠΑ, όπου διηύθυνε το διάσημο δικηγορικό γραφείο των Baker & McKenzie. Στο Κέντρο Διεθνών Στρατηγικών Μελετών του Dick Cheney, έχει συν προεδρεύσει μαζί με τον Zbigniew Brzezinski σε μια ομάδα εργασίας που επόπτευε τις ιδιωτικοποιήσεις στην Πολωνία. Οργάνωσε ένα σοβαρό lobbying για λογαριασμό της Lockheed Martin, εναντίον της γαλλικής εταιρείας κατασκευής αεροσκαφών Dassault.
Η επιτυχία του Νικολά είχε αντίκτυπο και στον ετεροθαλή αδελφό του, Pierre-Olivier. Σύμφωνα με το αμερικανικό κωδικό όνομα «Oliver», διορίστηκε από τον Frank Carlucci (πρώην N ° 2 της CIA, αφού είχε προσληφθεί από τον Frank Wisner (τον πρεσβύτερο), σαν διευθυντής ενός νέου ταμείου επενδύσεων της Carlyle Group (η εταιρεία που διαχειρίζεται το χαρτοφυλάκιο των Bush και των Ben Laden). Χωρίς να διαθέτει ιδιαίτερες προσωπικές ικανότητες, έχει γίνει ο πέμπτος κατά σειρά επιχειρηματίας στο κλείσιμο των εμπορικών συμφωνιών στον κόσμο και διαχειρίζεται τα κύρια περιουσιακά στοιχεία των κρατικών επενδυτικών ταμείων του Κουβέιτ και της Σιγκαπούρης.
Η δημοτικότητα του προέδρου εμφανίζει κατακόρυφη πτώση στις δημοσκοπήσεις. Ένας από τους συμβούλους επικοινωνίας του, ο Jacques Seguela, συνιστά την τακτική της απόσπασης της προσοχής του κοινού με τις νέες "ανθρώπινες ιστορίες". Η ανακοίνωση του διαζυγίου του με τη Cecilia δόθηκε στη δημοσιότητα από την Libération, την εφημερίδα του φίλου του Edouard de Rothschild, για να καλύψει τα συνθήματα των διαδηλωτών την ημέρα μιας γενικής απεργίας. Μερικές εβδομάδες μετά την εκλογή του, έκανε τον τρίτο του γάμο του, με το πασίγνωστο μανεκέν Carla Bruni. Αυτή τη φορά, επέλεξε ως κουμπέρους την Mathilde Agostinelli (σύζυγο του Robert) και τον Nicolas Bazire, πρώην διευθυντή του γραφείου του Edouard Balladur που έγινε βοηθός διευθυντής στους Rothschild.
Μετά από όλα αυτά, πιστεύω ότι δεν θα δυσκολευτεί να ερμηνεύσει τις “πρωτοβουλίες” τους “λεονταρισμούς'” του Ζαρκοζύ, στην αμερικανονατοϊκή επιχείρηση εναντίον της Λιβύης, αλλά και γενικότερα στη διεθνή πολιτική. Ειδικότερα οι πληροφορίες αυτές δίνουν τη δυνατότητα στον αναγνώστη να αντιληφθεί το σκηνικό που είναι στημένο πίσω από τον “άξονα” Μέρκελ – Σαρκοζύ. Είναι δυνατόν να πιστέψει ότι δεν ήταν ή δεν είναι σε γνώση των αμερικανών και ότι οι ΗΠΑ “αιφνιδιάζονται” από τις κινήσεις των Ευρωπαίων εταίρων μας ;
Υπάρχει δε πιθανότητα να βγει η Γαλλία και κατ' επέκταση η ΕΕ από τη κρίση, χωρίς την έγκριση των ΗΠΑ και χωρίς η οποιαδήποτε οδός διαφυγής να μην εξυπηρετεί πρωτίστως τα αμερικανικά συμφέροντα ;
το κατά πόσον ο Σαρκοζύ διαθέτει το πολιτικό ανάστημα να συμβάλλει στη χάραξη μιας πολιτικής για τη δημιουργία μιας άλλης ενωμένης και δημοκρατικής Ευρώπης, δεν έχει παρά να φανταστεί ότι το μοναδικό ανάστημα που μπορεί να αποκτήσει, εξαρτάται από το μέγεθος των πακέτων με τις εντολές που παίρνει από την Ουάσινγκτον, και στο οποίο αναβαίνει για να ψηλώσει.
Για τους ορκισμένους ψηφοφόρους του, δεν έχω να τους ευχηθώ τίποτε άλλο παρά : σε καλή μεριά !!!
Αλλά ας μη περιμένουν να “ψηλώσει” με τη ψήφο τους.
Όσο για την υποψηφιότητα του (Χ)ολλάντ, αυτή δεν θα πρέπει να φανταστούμε ότι είναι τυχαία, ή ότι είναι αποτέλεσμα μιας “ιστορικής” εξέλιξης ή αναγκαιότητας. Δυστυχώς ο σεβασμός στο χρόνο του αναγνώστη δεν μας επιτρέπει να εμβαθύνουμε εξίσου εξονυχιστικά σε μια αντίστοιχη “σκιαγράφηση”, όπως εκείνη του αντιπάλου του. Εξ άλλου ήταν επιβεβλημένο να ασχοληθούμε περισσότερο με εκείνον μιας και μέχρι στιγμής είναι ο κάτοχος του τίτλου και ως εκ τούτου χρειάζονταν ειδική αντιμετώπιση.
Πριν ασχοληθούμε και με αυτόν ας θυμηθούμε ότι ήταν ο συμβίος της Ségolène Royal, την εποχή που εκείνη διεκδικούσε την εκλογή της στις προηγούμενες εκλογές, αντιμέτωπη με τον Σαρκοζύ. Μετά την αποτυχία της συζύγου του, τα ΜΕ “ανακάλυψαν” τη παράνομη σχέση του και τελικά μετά από τον θόρυβο που δημιουργήθηκε, ανακοινώθηκε το διαζύγιό τους.
Ας θυμηθούμε τη δήλωση που είχε κάνει τότε (21/06/07 ) το άλλο “τρομερό παιδί” της γαλλικής πολιτικής ο Dominique Strauss-Kahn, ο ποίος θυμίζουμε ότι ήταν ο βασικός σύμβουλός της, αλλά και ο εκτελεστής του τρίτου μέρους του αμερικανικού σχεδίου. : “Οι σχέσεις του ζευγαριού, αναστάτωσαν τη προεκλογική εκστρατεία στοίχησαν στο σοσιαλιστικό κόμμα το κόστος της αποτυχίας.... (και συνέχισε ) .... Αν ο Ολλάντ είχε ασπασθεί το Ισλάμ, θα είχε το δικαίωμα να έχει πολλές συζύγους και παλλακίδες και συνεπώς δεν θα είχε γίνει ολόκληρος ντόρος από αυτή την ιστορία. Εκτός του ότι δεν είναι φυσιολογικό για μια γυναίκα να αποκηρύσσει δημόσια τον σύζυγό της ********, ενώ την ίδια στιγμή δεν ήταν παντρεμένοι και η Ségolène Royal απέκτησε τα παιδιά της εκτός γάμου, γεγονός το οποίο είναι πολύ ανήθικο, όπως στην περίπτωση της Condolezza Rice, που δεν ξέρουμε αν είναι ακόμα παρθένα ή σατανική”.
Τι τα 'θελε όλα αυτά ; Δεν ήξερε ότι έχει κι ο καιρός γυρίσματα ;
Οι εξελίξεις που ακολούθησαν στη συνέχεια, επιβεβαίωσαν την οργή των “κέντρων αποφάσεων”, που προφανώς πίστεψε ότι μπορούσε να τα ξεπεράσει και αποκλείστηκε από τη διαδικασία ακόμη και στους “προκριματικούς”, ενώ ήταν το φαβορί, για το προεδρικό αξίωμα. Εκτός πάλι κι αν έχουν συμβεί πράγματα που θα τα μάθουμε αργότερα, όπως για παράδειγμα ότι παρέδωσε έναντι σοβαρών ανταλλαγμάτων τη θέση του στον δεξιό υποψήφιο, αν φυσικά αποτύχει ο Ολάντ.
Ο κύριος αυτός έχει στενότατες σχέσεις με τον εμίρη Hamad του Κατάρ, ο οποίος εκτός από ιδιοκτήτης του Al-Jazeera, είναι ο μοναδικός άραβας ηγέτης, που έχει άριστες σχέσεις με το Ισραήλ, έπαιξε καθοριστικό ρόλο εναντίον της Λιβύης και επιδιώκει συστηματικά να πολλαπλασιάσει τις επενδύσεις και να εδραιώσει τα ερείσματά του στην Ευρώπη.
Θα ασχοληθούμε περισσότερο με τον Ολάντ, στο δεύτερο γύρο, αν ποτέ υπάρξει βέβαια.
Τέλος ας βάλουμε και ένα ακόμη ερώτημα που ίσως θα 'πρεπε να θέσουν και οι γάλλοι ψηφοφόροι : τι σχέση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στον Jean-Christophe Lagarde, που είναι ο αστυνομικός που προμήθευε, όπως αποδείχτηκε τελευταία ήταν αυτός που φρόντιζε για τη γυναικεία συντροφιά του Strauss-Kahn, ανάμεσα στον Jean-Christophe Lagarde, που είναι βουλευτής, αντιπρόεδρος του γαλλικού κοινοβουλίου και θερμός υποστηρικτής της υποψηφιότητας του Ζαρκοζύ και της Lagarde, που διαδέχθηκε τον Strauss-Kahn σην ηγεσία του ΔΝΤ, μετά το σκάνδαλο εις βάρος του ;
Δεν μπορούμε φυσικά να προδικάσουμε το αποτέλεσμα των εκλογών στη Γαλλία.
Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε, είναι να ευχηθούμε καλή επιτυχία στους γάλλους, ότι κι αν τελικά ψηφίσουν !!!!!
επεξηγήσεις :
(*) παλαιά “τέχνη”, αναφερόμενη και ως “εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν”, έτσι λέμε σήμερα, ότι πιο άθλιο κατασκεύασμα των μέσων ενημέρωσης, που σκοπό έχει να διαστρεβλώσει, να παραποιήσει την πραγματικότητα και να κατασκευάσει μια νέα σε όφελος όποιου κυβερνάει, πληρώνει ή κάνει και τα δύο
(**) γι' αυτό φρόντισε κατάλληλα η γαλλική τηλεόραση, η οποία μήνες τώρα μας φλόμωσε με ντοκυμαντέρ, που έπλεκαν το εγκώμιο του Μιτεράν και της εποχής του, μπλέκοντας εν τω μεταξύ κάπου – κάπου και τον Λεόν Μπλούμ και τη χρυσή εποχή του Εθνικού Μετώπου, της αριστεράς πριν από τον πόλεμο και την ιστορική αναδρομή των κατακτήσεων των εργαζομένων, έτσι για να θυμόμαστε ......
(***) Δυστυχώς για μας η Ευρώπη δεν είναι μόνη της στον κόσμο και αυτό που ξεχνούν να αναφέρουν σε αυτές τις αναλύσεις είναι ότι από τον “Σαρκομπάμα”, κινδυνεύουμε να πέσουμε στον “(Χ)ολλαντομπάμα”
(****) αντίθετα απ' ότι στη χώρα μας το αξίωμα του Προέδρου της δημοκρατίας, είναι καθοριστικό για τις πολιτικές εξελίξεις και δεν αποτελεί τίτλο, ο οποίος αποδίδεται σε απομάχους ή απέχοντες συνειδητά από τη κοινωνική και τη πολιτική ζωή της χώρας
(*****) αλλαξοκομπίνες
(******) φυσικά δεν θα πρέπει να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα, ότι ο Ντε Γκωλ ήταν σοσιαλιστής ή αντιαμερικανός. Απλά ήταν γάλλος πατριώτης και καλός διπλωμάτης και ήξερε πως να υποστηρίζει το συμφέρον της πατρίδας του, τουλάχιστον αυτό που εκείνος θεωρούσε σωστό.
Έτσι ο Ντε Γκώλ ισχυροποιεί τη χώρα του, με την ανάπτυξη της στρατιωτικής βιομηχανίας και την ανεξαρτοποιεί ενεργειακά, με τη καθιέρωση της πυρηνικής ενέργειας.
Απαλλάσσεται από το στενό κορσέ των κορσικανών, ανταμοίβοντάς τους για τις υπηρεσίες τους με το διορισμό του Étienne Léandri (του μαφιόζου “πρεσβευτή”) επικεφαλής της γνωστής μεγάλης εθνικής εταιρείας της Γαλλίας Elf , η οποία σήμερα έχει μετεξελιχθεί στον κολοσσό Total. Όσο για τον Pasqua, αυτός αναλαμβάνει το ρόλο του εμπίστου των γαλλόφωνων χωρών της Αφρικής και φυσικά συνεχίζει να αποτελεί, μια σημαντική μορφή στη γαλλική πολιτική.
Εν τω μεταξύ ο Ντε Γκωλ, προκειμένου να αποφύγει τις προστριβές με τους αμερικανούς, ιδιαίτερα μετά την απομάκρυνση των κορσικανών, συνδέεται με την οικογένεια των Rothschild και επιλέγει ως πρωθυπουργό της χώρας τον Georges Pompidou, τον δικηγόρο της τράπεζας των Rothschild. Αυτός είναι και ο άνθρωπος που το διαδέχεται στη προεδρεία της γαλλικής δημοκρατίας.
Προς απογοήτευση των παραδοσιακών γκωλιστών, ο Pompidou και ο γενικός γραμματέας των Ηλυσίων, ο Edouard Balladur, ανοίγουν τη πόρτα της Ευρώπης στη γηραιά Αλβιώνα.
(*******) όλα εδώ πληρώνονται !!!
(********) αυτόν κάλεσε εξαγνισμένο από την αυτοεξορία του στον Καναδά, να αναλάβει σαν υπουργός εξωτερικών και να καθαρίσει με τη Λιβύη και την “αραβική άνοιξη”. Του το χρώσταγε φαίνεται και φοβήθηκε μην του χαλάσει τη δουλειά στις τωρινές εκλογές.
(********) η ίδια εξ άλλου είχε μηνύσει στο παρελθόν τον ίδιο τον πατέρα της, - έναν αξιωματικό του πυροβολικού – επειδή δεν έδινε διαζύγιο στη μητέρα της και δεν έδινε διατροφή και χρήματα για τις σπουδές των οκτώ παιδιών του. Με τον Ολάντ συζούσε από το 1970, όταν το γνώρισε στη περιβόητη σχολή στελεχών της Γαλλίας (ΕΝΑ), όπυ ήταν συμμαθητές, οι δύό τους μαζί με τον Dominique de Villepin. Κατά τη διάρκεια της συμβίωσης τους, απέκτησαν μαζί τέσσερα παιδιά. Ας σημειωθεί ότι δεν είχαν κάνει ποτέ γάμο ή άλλη πράξη νομιμοποίησης της σχέσης τους. Μετά την αποτυχία της στις εκλογές και τη διάλυση της σχέσης της με τον Ολάντ, κυκλοφόρησε ολόκληρο βιβλίο και έκανε το παν για να παρουσιασθεί σαν θύμα και κατ' επέκταση σαν ηρωίδα