NEWSTRAP.GR

"Ποίηση στην εποχή της εκποίησης"!

Ρεπορτάζ: Έρρικα Ρούσσου

-Γειά σου, αυτό για σένα!
Ένα χαρτάκι βρίσκεται στα χέρια μου, από το πουθενά.
Η πρώτη σκέψη: "Κάποιο διαφημιστικό θα είναι, μόλις βρω κάδο...το ξεφορτώνομαι". Παρασυρόμενη όμως από την ηλικία του κοριτσιού που με πλησίασε-το πολύ 11 χρονών- κι αστραπιαία με ένα τεράστιο χαμόγελο, χάθηκε μέσα στο πλήθος, κοντοστάθηκα. "Ας του ρίξω μια ματιά".

Το ραβασάκι μου έγραφε με παιδικά γράμματα:
"Όταν σκύβεις εσύ, κάποιος άλλος ψηλώνει".

Γύρω μου, μια Άλλη γιορτή, όχι άλλη μια γιορτή-όπως έγραφαν κι οι ίδιοι οι οργανωτές: "Μια Άλλη διαδήλωση κι όχι άλλη μια διαδήλωση"-.
Ξυλοπόδαροι, μουσικοί. Μια ατμόσφαιρα...διαφορετική. Πλακάτ γεμάτα ποιήματα κι όχι "κραξίματα". Χαρτόνια, πολύχρωμα. Εικόνες. Ζωγραφιές.

Τους συνάντησα στην τελική τους στάση: Την Πλατεία Συντάγματος. Απήγγειλαν ποίηση με μια χαμηλή υπόκρουση κρουστών, ίσα για να ξεγελιέται το αυτί. "Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά".

Η ντουντούκα μίλησε. Ναι, μίλησε. Δεν τσίριξε. Δεν έκραξε. Δεν έβρισε. Δεν έδειξε με το δάχτυλο τη Βουλή. Για πρώτη φορά, αυτό το όργανο χρησιμοποιήθηκε όχι για να δείξει το πρόβλημα. Αλλά για να εξηγήσει για ποιο λόγο πρέπει να βρεθεί η λύση. Είμαστε η Ελλάδα του Ελύτη! Μέσα από την ντουντούκα μιλάει εκείνος. Μας δείχνει το δρόμο.

Η μουσική δυναμώνει. Τα κρουστά δίνουν ρυθμό έντονο κι αγχωτικό. Η Πλατεία έχει ανοίξει στα δύο. Μια ομάδα παιδιών θα κινηθούν πάνω στη μουσική. Θα ανεβάσουν την ένταση. Θα τη μεταδώσουν. Θα σηκώσουν ψηλά μια κοπέλα. Εκείνη θα προσπαθήσει να φύγει. Όλο της το κορμί μια Ελλάδα. Τη θέλουν τόσοι. Τη διεκδικούν περισσότεροι. Εκείνη όμως θέλει να ξεφύγει. Τραντάζεται. Θέλει να φωνάξει μα τα κρουστά δυναμώνουν σαν τα χρέη. Θέλει να αποφύγει τα χέρια που την αγγίζουν ακόμα κι εκεί που δεν έχουν δικαίωμα. Χάνει την κυριαρχία της. Χάνει το σεβασμό, την αξιοπρέπειά της.

Μια πορεία-διαδήλωση-γιορτή από λίγους αλλά διαφορετικούς. Άνθρωποι της Τέχνης, παρέες παιδιών, φοιτητών, ηλικιωμένων. Ήταν εκεί. Γιόρτασαν εκεί. Συμπαρέσυραν κόσμο που δεν ήξερε αλλά έμαθε. Προκαλούσαν χαμόγελο. Ναι, μια πορεία που είχε χαμόγελο.
Το σημείο αναφοράς; Ένα μπουκάλι νερό. "Νερό γιατί το μέλλον έχει πολύ ξηρασία".

Μια διαδήλωση στραμμένη προς την Πλατεία. Όχι προς τη Βουλή. Πόση ικανοποίηση! Κουράστηκα να βλέπω ανθρώπους να τη μουντζώνουν άσκοπα. Το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις σε έναν άνθρωπο είναι να τον αγνοήσεις. Όσο το βρίζεις σημαίνει ότι ασχολείσαι. Αποτέλεσμα; Ξέρει ότι ασκεί ακόμα επιρροή πάνω σου.

"Ή (ε)αυτοί ή εμείς", λοιπόν.