Γράφει ο Μάκης Δεληπέτρος
Περπατημένο παιδί ο φίλος μου συγγραφέας Πάνος Καζόλης, μου εξηγούσε κάποτε σε μια αφήγηση για τον κόσμο της νύχτας, πως «αέρα θέλει ο καυγάς και η πουτανιά φτιασίδι…»
Το έκανε και βιβλίο, με πιο σεμνό τίτλο βέβαια.
Όπως κάνουμε και εμείς με τους τίτλους σε αυτό το αποτρόπαιο παιχνίδι εναντίον εκατομμυρίων ζωών, που ονομάσαμε (για να το ξορκίσουμε;) πολιτική.
Το σκέφτηκα αλλά τελικά κατέληξα ότι κάπου εκεί χάθηκε το παιχνίδι που βιαστικά ονομάσαμε Μεταπολίτευση.
Κανείς δεν είχε διάθεση και πολύ περισσότερο «αέρα» για καυγά.
Απόδειξη ότι τα μοίραζαν όλα.
Με πρώτο την ουσία της πολιτικής: δεν προγραμμάτιζαν και δεν δημιουργούσαν. Για όραμα ας μην το συζητάμε.
Μοίραζαν και αντιπάλευαν για το αντικείμενο του πόθου τους:
Που δεν ήταν κάτι φυσικό, γη, αέρας, αίσθημα Ελευθερίας, μάχη για να γίνει κάτι κόντρα σε αυτό που θα ζήταγε ο άλλος.
Ήταν το αίσθημα που έχει ένα άκακο, φοβισμένο ζώο, όταν νοιώθει τα όρια. Εξ΄ αρχής ηττημένο. Ανίκανο να ξεπεράσει τα σύνορα και να φύγει, όταν το περιβάλλον γύρω του γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο, μολυσμένο, μιασματικά αρρωστημένο, αποκρουστικό.
Και από την Δημοκρατία μάθαμε –και μας έμεινε- ό,τι πιο βλαβερό: η ανοχή χωρίς όρους.
Αυτό πληρώνουμε σήμερα…
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΩΣ «Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ» ΥΠΕΡΕΧΕΙ ΣΕ «ΚΑΝΟΝΕΣ»
· Δεν πειράζει κανείς τον άλλον άμα δεν τον πειράξει.
· Δεν βαφτίζουν τα χρηματικά οφέλη «ιδέες»
· Δεν προσποιούνται τους άμεμπτους
· Δεν αλλάζουν συνεχώς «προσωπεία» και δεν προσπαθούν να εξαπατήσουν κανένα: όποιος είναι, ό,τι είναι… είναι.
· Έζησα στην Σικελία, όπως και στις γειτονιές του West Side Story της Αθήνας, έχω μακρινή καταγωγή από την Κοίτα. Μαφιόζο να πουλάει μαγκιές σε γέρους, άρρωστους και παιδάκια, δεν έχω δει ακόμη. Το θεωρούν έσχατη ξεφτίλα.
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ ΕΧΩ ΕΜΠΛΑΚΕΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΨΕΥΔΟΝΥΜΙΑΣ-ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΦΙΑ…
Γιατί οι άνθρωποι δεν μου έχουν κάνει τίποτε. Και δεν υπάρχει λόγος να τους κάνω και εγώ κάτι. Καλοί, κακοί, έχουν τους δικούς τους νόμους και τον δικό τους κόσμο.
Δεν σκοτώνουν άνεργους με «αποφάσεις».
Ούτε θα άφηναν ποτέ παιδί να πεινά στο σχολείο για να πουν ότι εφαρμόζουν κάποια εντολή «εκείνων απέξω».
Σε αντίθεση με τους πολιτικούς. Που και μας επιτίθενται με τρόπο «άνανδρο» (όποτε, όπου μας βρουν σε κάτι… μπόσικους) και δεν έχουν ετοιμότητα ανάληψης ευθύνης για όσα… διαπράττουν.
Πάντα είναι θύματα… σκευωρίας αν πιαστούν στα πράσα.
Και πάντα όσα λέγονται για αυτούς είναι «θεωρίες συνωμοσίας». Γιατί έχουν την ανωριμότητα του σαλταδόρου (της εξουσίας) που μπροστά σε κάθε έναν που θα του φανεί… δικαστής πετάνε αμέσως το κλασσικό «ψέματα κύριε πρόεδρε»!
Δεν ξέρουν ακόμη ποιος σκότωσε τον Κέννεντι (μην πάμε πιο εδώ) και λοιδορούν κάθε αντίπαλο για θεωρίες συνωμοσίας.
Αυτοί που μας είχαν ζαλίσει ότι τα ξέρουν όλα.
Και τώρα μοιράζουν βιαστικά τα φύλλα για την τελευταία χαρτωσιά πριν την κάνουν από το πίσω παράθυρο, σαν αρρωστάκια της τράπουλας σε λέσχη, την ώρα που κάνει «ντου» το Ηθών και Λεσχών, πετώντας τα πειστήρια του τζόγου στο καλάθι…
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ» ΜΑΣ;
Αυτό που όλοι ξέρουμε και κανείς δεν λέει. Άνθρωποι «ταυτισμένοι με τον επιτιθέμενο» που γυαλίζει το μάτι τους για γεύμα με ένα επιχειρηματία.
Και βγαίνουν την επόμενη στο γυαλί, σαν την «Αστέρω» να μας μιλούν για όνειρα και φεγγάρια και πουλιά, και άστρα και λαγκάδια…
Με εξαιρέσεις βέβαια. Λίγες όσες η φύση ορίζει σε περιβάλλον αγελαίας συμπεριφοράς, κοπαδιού εξαρτημένου από την λεία που θα φέρουν οι δυνατοί της στέπας, εν προκειμένω αυτοί που έχουν την πραγματική δύναμη και παίρνουν τις αληθινές αποφάσεις.
«Κακοί» υπάρχουν σε κάθε χώρο. Από το σούπερ μάρκετ έως την… όπερα. Πουθενά όμως δεν λένε παιδιάστικες μπαρούφες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Και δεν ζουν πουλώντας ύφος και ταξίματα σε «βάσανα», σε κακομοίρηδες που παρακαλούν για ένα μισθό.
Ξέροντας πως οι ίδιοι έχουν το μαχαίρι, έχουν και την πίττα- που τους προσφέρουν κάθε φορά κάποιοι για να κάνουν την δουλειά τους, συνήθως σε βάρος ανθρώπων σαν τον καθένα από εμάς…
Και που αυτοί βλέπουν από την υπεροψία ενός έδρανου, ως μικρά ασήμαντα «νούμερα» σε τεφτέρια που έχουν το προνόμιο να γράφουν και να ξεγράφουν.
«Ζήκοι» είναι δηλαδή, αλλά… πολυτελείας.
Εξαιρουμένων πέντε- δέκα-δεκαπέντε, από όσους γνώρισα δουλεύοντας κοντά τους 27 χρόνια.
Για αυτό άμα τους πετύχεις όταν δεν είναι στα χάι τους ή δεν έχουν εκλεγεί, γίνονται ξαφνικά σαν ζυμάρια που ξεφούσκωσαν επειδή η μαγιά του θράσους έκοψε πάνω στα δύσκολα…
Και από ουσιαστική μόρφωση, οι περισσότεροι… μπετόβεργες.
Για αυτό όταν μαζεύονται ξεραίνονται στα ούζα και στα ζεϊμπέκια με τις τραγουδιάρες.
Γιατί εκτός από την όντως υπερκομματική παρέα των όντως μορφωμένων εξέλιπαν τα μεγέθη.
Δεν έχουμε πάντως ούτε Ηλιού, ούτε Λεντάκηδες, ούτε Κανελλόπουλους ή κάποιες σαν την Συνοδινού στην Βουλή, όπως παλιά.
Όχι ότι ήταν καλύτερα τα πράγματα γενικώς αλλά δεν έμπαιναν και τσούρμο τα… λαϊκά προγράμματα από τις πίστες της Εθνικής.
Και Παναγούληδες… δεν βλέπω πολλούς. Εκτός κι αν μας το φυλάνε για έκπληξη και φανερωθούν after, όταν θα κλείσει το μαγαζί και θα αρχίσουν να μαζεύουν τις καρέκλες…
ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΛΚΕΙ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ…
· Γιατί εκεί, όποιος χάνει πληρώνει.
· Γιατί εκεί κανείς δεν δηλώνει αντιδεξιός, αντικομουνιστής, αντιτέτοιος, αντιόλας, αντιπάντας… Ο καθένας κάνει εκείνο που ρισκάρει να κάνει, χωρίς φιοριτούρες. Και ή χάνει ή κερδίζει. Το τελευταίο συχνά είναι και το τέλος του…
· Γιατί κανείς μαφιόζος δεν λέει «ενισχύω με ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες την πολυπολιτισμικότητα». Λένε «κουβαλάω μελαχρινούς» και πάει, τέλειωσε. Ένα κονέ να σπάσει πας για την μεγάλη ποινή. Ή για φούντο.
· Γιατί κανείς δεν αλλάζει ομάδα. Αυτό σημαίνει «και τέλος». Σε αντίθεση με τους γανωματζήδες των περιβόητων, τόσο σχετικών και τόσο διάτρητων, θεσμών…
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Όποιος είπε ή λέει τώρα π.χ., πως θα γίνει… Ανάπτυξη να μας το φέρει γραμμένο να του πούμε συγγνώμη-εάν βέβαια έκανε και κάτι για να γίνει πράξη, έκανε κάτι που έμεινε.
Όποιος άφησε έργο να έρθει να του πούμε χίλια Ευχαριστώ.
Αλλά τα ψέματα σώθηκαν. Όσοι βγαίνουν με υφάκι Μουσολίνι πριν τον πετύχουν ο Πέντρο και ο Μπιλ της 52ας Ταξιαρχίας των Γαριβαλδινών, να είναι ευτυχείς αν έχουν καβάτζα σε μέρος άσχετο με τον τόπο που τους εξέλεξε.
Και όσες παριστάνουν τις βαμπ, λάθος στέκι διάλεξαν. Στου Ψυρρή θα τις έκανε και κανείς πικραμένος, χωρίς να προσμένει όφελος, παρέα. Τώρα είναι αργά.
Το καφενείο της Βουλής (αν εξαιρέσουμε όσους ρέφαραν για τα καλά με τα «τυχερά του επαγγέλματος» και δεν πατάνε ούτε εκεί), θυμίζει πλέον στέκι ρέστων απομάχων αξιωματικών του Βιετνάμ.
Με κλειστές πόρτες και αιώνια ψιλοκουβέντα για το ποιος έκανε …τότε, κάποτε, το λάθος, ο στρατηγός Φόυτ ή ο Γουεστμόρτλαντ;
Και είναι τυχεροί που τελικώς δεν τους έμαθε, έτσι κλεισμένους εκεί μέσα και ο πολύς κόσμος. Ως επαγγελματίας, δεν γνωρίζω παραπάνω από 50 ανάμεσα στους 300… αναγκαίους, «υιούς του Φωτός».
Ευτυχώς λοιπόν για αυτούς, που τους περισσότερου, δεν τους αναγνωρίζει ακόμη, ούτε ο θυρωρός τους…
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ: Ξέρετε τι αποκαλούν «πολιτικό λόγο»; Κάτι συναξαρίσματα, κάτι παραληρητικά ασυνάρτητα, που λένε στην Βουλή, στα χωριά με τα κεράσματα και στις κάμερες. Το πώς ο ένας βρίζει τον άλλον, δουλειά να γίνεται. Στην «μαφία» ακόμη και στο κελί να βρεθείς, μετράει ποιος ήσουν, τι ήσουν, τι πράγματα έκανες. Όχι πως «καμώνεσαι» το νταή.
Στην πολιτική ζωή -εκτός των 15 που γνώρισα και ήταν κανονικοί άνθρωποι- περνιέται για μάγκας όποιος την κάνει πιο πολλές φορές γυριστή.
Δεν έγινα εγώ ή κάθε πολίτης «αντικοινοβουλευτικός»: αυτοί είναι. Μια ζωή στο παρολί και στο βαστάτε με-ψευτοπλάκωμα. Αυτοί είναι οι όντως… αντικοινοβουλευτικοί! Επειδή μας έπεισαν πως στην πολιτική δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι μάγκες.
Ενώ περισσεύουν οι «κουβαρίστρες».
ΜΑΚΗΣ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ