Της Έρρικας Ρούσ
σου
...Μουδιασμένους θα μας κοιτάει, από ψηλά, στη θέση της πολυαγαπημένης "Ρόζας".
Οι χτύποι τις καρδιάς του σταματούν. Δε θα καταφέρουν ποτέ, όμως, να σιγάσουν την καρδιά της φωνής του.
Μιας φωνής που χορεύει στα "καλοκαίρια και τους χειμώνες" μας.
Μιας φωνής που συντροφεύει την αναζήτηση μιας "Θεσσαλονίκης".
Μιας φωνής που τσουγρίζει τα ποτήρια στα "παλιά λαδάδικα".
Ο Δημήτρης Μητροπάνος δεν δημιούργησε το τραγούδι. Το τραγούδι, όμως, μεγάλωσε χάρη στη φωνή του.
Δεν έχει καν τελειώσει το Γυμνάσιο. Όμως, η φωνή του αρχίζει να παίρνει το δρόμο της. Τραγουδάει.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τον παροτρύνει να πάει στην εταιρεία Κολούμπια.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας, θα είναι εκεί. Θα είναι: «ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος το βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι».
1966. Μίκης Θεοδωράκης και Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάζονται. Ένα χρόνο μετά, η «Θεσσαλονίκη» του θα ηχογραφηθεί.
Το ελληνικό πεντάγραμμο τον τιμά. Οι συνεργασίες του, τον απογειώνουν.
Η Ελλάδα βρίσκει στο πρόσωπό του, το λαϊκό τραγουδιστή. Την κρυσταλλένια φωνή. Την μπάσα, δυνατή χροιά.
Η ανακοπή καρδιάς, σήμερα το πρωί, δεν είναι παρά άλλος ένας σταθμός στην πορεία ενός καλλιτέχνη που τράβηξε το κοινό με τη φωνή του αλλά το κράτησε για το ήθος του.
Η ένταση της "Ρόζας" μπορεί ίσως να χαμηλώσει. Είναι αδύνατον, όμως, να σιγάσει. Ό,τι κι αν λένε τα "κομπιούτερς κι οι αριθμοί".