Επιμέλεια: Μαρία Χάλαρη
*Απαιτούμε λιγότερη διαφθορά ή περισσότερες ευκαιρίες να συμμετέχουμε σε αυτήν; Είχε αναρωτηθεί ο Βρετανός σκιτσογράφος Ashleigh Brilliant.
Η διαφθορά τελικά δεν είναι ελληνική υπόθεση. Είναι πολιτική. Και πάνω που νομίζαμε πως μόνο στην χώρα του Σωκράτη γίνονται ρουσφέτια πολιτικών κομμάτων, έρχεται ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ της Βρετανίας να μας διαψεύσει.
Τα πράγματα είναι απλά. Η εφημερίδα SundayTimes στέλνει στο πολιτικό γραφείο του κυβερνώντος αγγλικού κόμματος, δημοσιογράφους που παριστάνουν τους επιχειρηματίες εξ Ανατολής.
Οι άνδρες διατηρούν, για τα μάτια του ταμεία των συντηρητικών, Πίτερ Κράντας, κεφάλαια στο Λίχνεσταϊν. Θέλουν να επενδύσουν. Οι κρατικές μετοχές στα βασιλικά ταχυδρομεία είναι στο στόχαστρο.
«Με 100 χιλιάρικα δεν παίρνεις το καλύτερο. Δεν είναι άσχημα, αλλά δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Αυτό το παίρνεις με 200-250 χιλιάρικα», φαίνεται να ξεκαθαρίζει ο Κράντας.
Οι δωρεές στο ταμείο του κόμματος είναι, λέει, βασικός παράγοντας για να συναντηθεί ο κάθε επιχειρηματίας με τον πρωθυπουργό, να δειπνήσει μαζί του και να βγάλει και φωτογραφία.
Αυτό που σοκάρει περισσότερο είναι η ευκολία παρέμβασης στην ασκούμενη πολιτική. Το να μαγειρευτούν καλά οι πολιτικές τακτικές της χώρας προς όφελος των επενδυτών είναι κι αυτό μέσα στο «προνομιακό πακέτο». Αρκεί να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη.
«Κι εάν υπάρχει κάτι που δεν σας αρέσει, θα το λάβουμε υπόψη και θα το προωθήσουμε στην επιτροπή καθορισμού της πολιτικής του πρωθυπουργικού γραφείου. Θα της το προωθήσουμε». Προτείνει. Χωρίς δισταγμό. Χωρίς ντροπή.
Ο Κράντας μετά την αποκάλυψη, παραιτήθηκε. Δεν παραδέχτηκε το λάθος. Κόμπαζε, λέει, τους δημοσιογράφους. Δεν ζήτησε καν συγγνώμη για όσα παίζονται στις πλάτες του αγγλικού λαού.
Άλλωστε, τρία πράγματα δεν κάνεις στην πολιτική: δεν υποχωρείς, δεν ανακαλείς και δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου. (Ναπολέων Βοναπάρτης)