Γράφει η Μαρία Χάλαρη
*Ιστορικά, τα πιο τρομερά πράγματα -πόλεμος, γενοκτονία, δουλεία- προέκυψαν όχι από την ανυπακοή αλλά από την υπακοή. (HowardZinn, Αμερικανός ιστορικός)
Δευτέρα 19 Μαρτίου. Τουλούζη. Ο «χασάπης» από την Αλγερία ξαναχτυπά. Επιβαίνει στο κλεμμένο σκούτερ του. Πλησιάζει το Εβραϊκό Σχολείο Οζάρ Χατοράχ. Οπλίζει. Πυροβολεί. Θύματα του τρία ανήλικα παιδιά και ένας ραβίνος.
Το όνομα αυτού, Μοχάμεντ Μεράχ. Όχι δεν είναι η πρώτη φορά που διαπράττει έγκλημα. Τόσο αποτρόπαιο. Τόσο στυγερό. Οι τελευταίες του «δουλειές» έστειλαν άλλους τρεις. Γάλλους. Αφρικανικής καταγωγής. Αλεξιπτωτιστές. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Είναι Αλγερινός. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις σφαγές που υπέστησαν από αλεξιπτωτιστές, χωρίς την βοήθεια αστυνομίας; Κανείς. 4 μέρες. Τόσες χρειάζονταν τη φορά για να βάλει μπρος το σχέδιο που του είχαν ετοιμάσει. Ποιοι;
Ο 23χρονος τρομοκράτης είχε παρελθόν. Πατριό άγριο. Σχεδόν κακοποιό. Μητέρα αδιάφορη. Σχεδόν εριστική. Δεν είχει καμία επιρροή πάνω του. «Ουφ ανάσανα» έλεγε και ξαναέλεγε όταν εγκατέλειψε τον μικρό Μοχάμεντ.
Κάνει φυλακή στην εφηβεία. Μέχρι τα 19 του. Αγόρι με αντικοινωνική συμπεριφορά. Το λένε όλοι οι ψυχαναλυτές. Αμερικανιστί το λες και κοινωνικοπάθεια.
Ο μικρός μεγαλώνει κι άλλο. Το άλλοτε «πολιτισμένο και υπάκουο» παιδί είναι τώρα φανατισμένο. Τα μικροαδικήματα είναι παρελθόν. Το 2007 φυλακίζεται στο Αφγανιστάν για τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών σε επαρχία της πόλης.
Από το 2010 έχει εκπαιδευτεί στη χρήση αυτόματων όπλων στο Αφγανιστάν σε στρατόπεδα που συνδέονται με την Αλ Κάιντα.
Παίρνει στα χέρια του την «τζιχάντ». Τον ιερό πόλεμο όπως χαρακτηρίζεται από μερίδα ισλαμιστών η βίαιη, αποτρόπαιη, αφαίρεση ζωής. Μοχθεί για να πάρει εκδίκηση.
O«εβραϊκός τρόπος» απόδοσης δικαιοσύνης, για τους ανεγκέφαλους πωρωμένους, θέλει την δουλειά μια κι έξω. Μια σφαίρα. Στην καρφώνει. Τελείωσες. Εκδίκηση στο λεπτό. Από την εξορία ως την γενοκτονία των Εβραίων αυτή ήταν η μέθοδος. Έτσι έφυγαν και οι 7 ψυχές της Γαλλίας από τα χέρια του.
Αν δεν απατώμαι, όμως, είναι προεκλογική περίοδος στην Γαλλία. Κάποιος κ. Σαρκοζί, κουστουμαρισμένος, σοβαρός και με ύφος αποφασιστικό χάνει- δημοσκοπικά- κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες από τον σοσιαλιστή αντίπαλο του, Φρανσουά Ολάντ.
«Εφεξής οποιοσδήποτε μπαίνει τακτικά σε ιστότοπους που προάγουν την τρομοκρατία ή που καλούν σε βία θα διώκονται ποινικά. Οποιοσδήποτε ταξιδεύει σο εξωτερικό για να παρακολουθήσει ιδεολογική κατήχηση θα διώκεται ποινικά». Τα δε έφη Νικολά Σαρκοζί σε τηλεοπτικό δίκτυο. Ο πολιτικός, βράχος. Ο άνδρας που μπορεί να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία αποτελεσματικά. Τα μέτρα ανακοινώνονται Πέμπτη. Την ημέρα της έναρξης του β’ προεκλογικού γύρου. Γάλλε ψηφοφόρε άκου τα!
Για τα «παιδιά των χαμένων προαστίων» της Γαλλίας, που είναι η εύκολη λεία προσηλυτισμού στο όνομα της τζιχάντ δεν έχει λάβει μέτρα εδώ και 7 χρόνια.Από τις φωτιές στις προαστιακές γειτονιές.
Η «εθνική τραγωδία», τα ποινικά μέτρα για καταπολέμηση της τρομοκρατίας, μια μέρα πριν την νέα προεκλογική εκστρατεία των υποψήφιων προέδρων, βρωμάνε.
Ο πατέρας μου, μου έλεγε το εξής αυτοδημιούργητο ρητό: «Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει πλέον να είναι σύμπτωση». Και πρέπει τώρα να πιστέψουμε πως ο κ. Σαρκοζί εξαφνιάστη με το φονικό.
“Ο πόλεμος είναι η σύγκρουση μεταξύ δύο κλεφτών, που είναι πολύ δειλοί για να καβγαδίσουν μόνοι τους” είχε πει ο Άγγλος συγγραφέας, ThomasGarlyle.
Εγώ το λέω απλοϊκά. Σύγκρουση μεταξύ «ψευταρέων» για την θέση. Καμία ενοχή. Προεδρική καρέκλα και ξερό ψωμί. Σε βάρος ποιων;
«Οι άνθρωποι δεν λένε ποτέ τόσα ψέματα όσα μετά το κυνήγι, κατά τη διάρκεια του πολέμου και πριν τις εκλογές». (Όττο Φον Μπίσμαρκ, Γερμανός καγκελάριος)
Τετάρτη 21 Μαρτίου. Ο δράστης εντοπίζεται. Μετά από πολύωρη καταδίωξη βρίσκεται ταμπουρωμένος στο σπίτι του. Η συνοικία αδειάζει. Ο ίδιος ταυτίζει τον εαυτό του με ήρωα. Καυχιέται ότι γονάτισε την Γαλλία. Σε αυτό το έργο δεν παίζει μόνος. Οι ασφαλίτες κάνουν έφοδο. Ο Μεράχ πέφτει. Η εισαγγελία ανακοινώνει πως η αστυνομία βρισκόταν σε άμυνα.
Θυμηθείτε
Αθήνα. Οκτωβρίος 1987. Ο αρχηγός της «Αντικρατικής Πάλης» - Παρακρατική Οργάνωση στα χνάρια της 17Ν- καταδιώκεται από αστυνόμους. Στην κατοχή του έχει όπλα κλεμμένα από το λιμεναρχείο Ραφήνας. Ο αντιεξουσιαστής φυγαδεύεται σε ένα σπίτι. Από κάτω τον περιμένει μια διμοιρία ΕΚΑΜ, 100 ΜΑΤατζήδες και κάτι λιγότερο από 200 ασφαλίτες.
Ο Πρέκας βγαίνει στο μπαλκόνι. Αρνείται να παραδοθεί. Πυροβολεί στον αέρα, κρατώντας στα χέρια του από ένα όπλο. Από κάτω τον γαζώνουν.
Στην ιστορία έμεινε ως αυτοκτονία. Όχι ως δολοφονία. Ο αστυνόμος, λέει, ήταν σε αυτοάμυνα. Καμία σφαίρα δεν βρέθηκε εκτοξευμένη από το όπλο του Πρέκα με φορά προς τα κάτω. Η απόσταση μεταξύ αστυνομίας και δράστη ήταν μεγάλη. Δεν συνυπολογίζεται.
Τουλούζη. Γεννήθηκαν ερωτήματα. Το ξέρω. Ποιος βοηθούσε οικονομικά τον τρομοκράτη Μεράχ στη δράση του; Ισλαμιστικό δίκτυο; Ή μήπως κρατικοί παράγοντες της Γαλλίας όπως υποψιαζόμαστε; Ο κακός ισλαμιστής παπάς είναι κάπου εκεί. Ο Γάλλος πολιτικός προσπαθεί με νύχια και δόντια να κρατήσει το αξίωμα. Και η συμφωνία ήταν εξ’ αρχής μια: «Φά' τους, Μεράχ».
Γιατί όπως λέει κι ο δάσκαλος… «Κάθε στατιστικό παράδοξο είναι αφορμή για έρευνα».