Γράφει η Έρρικα Ρούσσου
"Ζωντάνεψα τους τοίχους
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε
που βρήκα τη μπογιά", Αλέκος Παναγούλης.
Το μπρούτζινο άγαλμά του. Η ήρεμη, σεμνή τελετή προς τιμήν του. Ο δεκαννέας.
Ο άνθρωπος που, παρά τα πέντε χρόνια φυλάκισης, δε μετάνιωσε ποτέ που βοήθησε τον Αλέκο να ελευθερωθεί.
Ο άνθρωπος που, σήμερα, με μια κίνηση θα "απονείμει" στον Αλέκο την υστεροφημία του.
Αριστερά μου, δεξιά μου, άνθρωποι συγκινημένοι αλλά και χαρούμενοι. Ίσως ικανοποιημένοι. Ο Αλέκος στέκει αγέρωχος μπροστά τους. Είμαστε ειδωλολάτρεις, αναρρωτιέμαι. Όχι. Απλά έχουμε ανάγκη από ήρωες. Κι ένας στέκει μπροστά μου.
Στο απουσιολόγιο δε θα υπάρξουν εκπλήξεις. Οικογένεια, φίλοι, συναγωνιστές. Ο Μανώλης Γλέζος θα είναι εκεί. Απουσία θα πάρουν τα μεγάλα κανάλια-εκτός star, μια δήλωση του Τσίπρα τους παρακίνησε; Ή μήπως κουράστηκαν να ασχολούνται με "τελετές" άγνωστων; Πάντως, ήταν εκεί-. Μια απουσία δικαιολογημένη από τους αδικαιολόγητους.
Ο Μίλαν Κούντερα έλεγε ότι:
"Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία. Δε θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο ήταν και ποιο είναι. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα".
Η βροχή έραινε τις σκουρόχρωμες ομπρέλες της παλαιάς πλατείας Δικαστηρίων. Ησυχία, για να ακουστεί η δική του φωνή. Οι τοίχοι του είναι τώρα άνθρωποι. Πολίτες. Σε μια κοινωνία που "ζωντανεύει".
Ο Ανδριάντας του Αλέκου Παναγούλη σε μια Αθήνα που αναζητά ήρωες
