Γράφει ο Μάκης Δεληπέτρος
Το «Αύριο» κρύβεται μέσα στο Σήμερα. Υπάρχει το πρόπλασμα του, που στην αρχή δεν γίνεται αντιληπτό-τίποτε καινούριο δεν γίνεται αντιληπτό, δεν θα ήταν άλλωστε δυνατόν να το αφήσουν να υπάρχει όσοι… εξυπηρετούνται από το σήμερα, με τον έναν ή άλλο τρόπο.
Από τον «μεγαλοεπιχειρηματία» έως το συνοικιακό λαμόγιο που παίρνει δύο κατοσταρικάκια για να στήνει blogs και να την βγάζει το βράδυ στο κωλόμπαρο.
- Το «Αύριο» δεν είναι ρομαντική κατασκευή-όχι μόνον. Είναι οι ανάγκες που δημιουργούν νέα δεδομένα, υποχρεώνοντας τους πολλούς να ακολουθήσουν, θέλουν δεν θέλουν.
- Αν αυτοκτονούσε π.χ. το 1941 η Πηνελόπη Δέλτα ή τυλιγμένος με την σημαία ένας «γραφειοκράτης» υπάλληλος του υπουργείου Άμυνας, δεν έδιναν πολύ σημασία οι δυστυχούντες νεοέλληνες. Η αυτοκτονική έκφραση «βίας» τους θα γινόταν κατανοητή αρκετούς μήνες αργότερα, ως πρόπλασμα μιας γενικής, καθολικής, Αντίστασης.
- Το «Αύριο» είναι η ανάγκη που εκφράζεται στην Αρχή(;) και με καλό και με κακό τρόπο. Η ληστεία σε κάθε συνοικιακό μίνι-μάρκετ είναι εικόνα του Αύριο. Δεν είναι όμως …Το Αύριο. Αυτό πρέπει να αναζητηθεί σε ένα κάρο «ασήμαντους» σήμερα ανθρώπους, Κινήσεις, παρέες που κάθε φορά σαν Ιστορία λειτουργούν σαν καταλύτης όταν έρθει η ώρα της «ζέσης» μέσα από την θέρμανση της Κρίσιμης μάζας. Στοιχειώδης Φυσική είναι αυτά.
- Έχετε διαβάσει τι λέγανε οι αρθρογράφοι τον Απρίλη του 1941 ή τον Απρίλη του 1966; Μυρωδιά δεν είχαν πάρει από το τι μέλλει να ακολουθήσει…
- Ο καθένας σχεδιάζει με το μυαλό του όπως θέλει το Αύριο του. Ο καραβοκύρης του ή ο «πλούσιος» του 1940, ο βιομήχανος του 1970 όπως και ο «νταβατζής… επιχειρηματίας» του 2012 σχεδιάζουν σαν να είναι αιώνιοι: δίνουμε ένα ποσό στο βουλευτή μας και συνεχίζουμε-ας ανοίξουν μία λίστα με τα ονόματα που έκαναν κουμάντο «πριν και μετά» τον πόλεμο, την Δικτατορία, κάθε εκλυτικό γεγονός και θα δουν ότι η Ιστορία δεν αφήνει τίποτε όρθιο, ακόμη και όταν φαίνεται να είναι πειθήνια σαν συνοικιακή βιζιτούλα.
- Ας δούμε μια λίστα επιχειρήσεων που υπήρχαν στον πίνακα του Χρηματιστηρίου στην δεκαετία του ΄70 και σήμερα: υπάρχει παραπάνω από μία;
- Όταν ένας χαμηλόβαθμος επιτελικός έλεγε στον Βενιζέλο «μην πάμε στην Μικρά Ασία, θα καταστραφούμε» οι ανώτεροι, όπως και οι πολιτικοί γέλαγαν. Δεν είναι επειδή ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς. Και ο Μακρίδης, καταρτισμένος στρατιωτικός και ο επιτελικός της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ έλεγε στο κόμμα του τι να κάνουν αλλά δεν τον άκουγαν ούτε καν οι «διανοούμενοι» του, πολλοί περισσότερο ο μηχανισμός. Το ίδιο συνέβαινε και ανάμεσα στους Αστούς πολιτικούς. Ύστερα έτρεχαν να προλάβουν τις εξελίξεις.
- Η βία σαφώς είναι η μαμή της Ιστορίας, είχε δίκιο εδώ ένας εγγονός ραβίνου από το Τρίερ της Πρωσίας που έγινε πολύ γνωστός αργότερα με το όνομα του. Καρλ Μαρξ δηλαδή. Δεν είναι θρησκευτικό όμως το ζήτημα. Στην Αυστρία κανείς δεν πρόσεξε τι σχεδίαζε ένας βετεράνος, δεκανέα ζωγράφος. Στην Ιταλία ο νεαρός ένθερμος υποστηρικτής του… σοσιαλισμού Μπενίτο αγόρευε με πύρινους λόγους. Και-κανείς δεν τους έδινε ιδιαίτερη βάση. Στην Γεωργία όταν δίδασκαν Θεολογία σε ένα νεαρό φοιτητή δεν ήξεραν τι… εξέλιξη θα είχε ο νεαρός Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς. Όπως και στην μακρινή Κίνα, στον πόλεμο, μαζεύτηκαν 19 πλουσιόπαιδα για να παίξουν τους επαναστάτες. Ποιος έδωσε σημασία στον νεαρό Μάο και τον φίλο του Λιν Πιάο; Κανείς. Τότε.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: «Πάνω στα θεμέλια των μεγάλων ιδεών της εποχής αναφύονται μικρά και μεγάλα πολιτικά εποικοδομήματα, όλα τ’ άλλα ξεφτίζουν, τα αισθηματικά τραγουδάκια μένουν χωρίς ακροατές, και το βουερό κέρας του κυνηγού περιμένει εκείνον που θα σημάνει το κυνήγι των τυράννων». Κάποιος ονόματι Φ. Ένγκελς…
ΜΑΚΗΣ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ