Tου Κώστα Παππά
Σαν χθες το 1996 έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος ποιητής Οδυσσέας Ελύτης. Ο ποιητής του γαλάζιου και της Ελλάδας , ο ποιητής του φωτός και της αισιοδοξίας. Ένας άνθρωπος που μέσα από την ποιήσή του όπως και πολλοί άλλοι , ανέβασαν την Ελλάδα ένα σκαλοπάτι πιο πάνω και έδειξε ότι αυτή η μικρή χώρα είναι μπολιασμένη με μεγάλες ιδέες και με ανθρώπους που μπορούν να τις πραγματοποιήσουν.
Ο Οδυσσέας Ελύτης έζησε σε δύσκολες εποχές για τούτο τον τόπο, έζησε στην Ελλάδα του διχασμού , του πολέμου , του εμφυλίου , όμως στην ποίησή του δεν κατέγραψε το γκρι της ζωής. Μα κάποιος θα πει τι ήξερε ο Ελύτης από αυτά , μεγαλοαστός , με άνετη ζωή και λυμέν ατα βιοποριστικά προβλήματα . Όντως ο Ελύτης ήταν ένας μεγαλοαστός , αυτό όμως δε σημαίνει ότι το αισθητήριο του σπαουδαίου ποιητή δεν έπιανε τη δυστυχία των πολλών . Δεν έγραψε "εύκολη" ποίηση γιατί έγραψε αισιόδοξη ποίηση και αυτό από μόνο του είναι επίτευγμα.
Αυτή λοιπόν η Ελλάδα του φωτός , η Ελλάδα που προχωράει μέσα στα πέλαγα ακόμα και με φουρτούνα , ως αβύθιστο μικρό καραβάκι , που μεταφέρει θυσαυρούς , αυτή την Ελλάδα ταπεινώνουν , όσοι μπορούν και όπου μπορούν. Μα είναι έτσι ; Ο Ελύτης αν σήμερα ήταν ανάμεσά μας ως φυσική παρουσία , θα επέλεγε πάλι να μιλήσει για το φως, για το ξυλάρμενο που αντέχει, ακόμα και αν οι πειρατές προσπαθούν να το ΄λεηλατήσουν και να το βυθίσουν.
Μα για να μπορέσεις να δεις έτσι τα πράγματα πρέπει να είσαι φτιαγμένος από το "υλικό των ονείρων" και όταν χρειάζεται να ανάβεις το φως, το δικό σου φως μέσα στο σκοτάδι, που επιβάλεται απο εκέινους που φοβούνται το φως.Τάχα σήμερα έχουμε περισσότερη ανάγκη από έναν Ελύτη; Μάλλον όχι γιατί τον Ελύτη τον έχουμε μέσα από το έργο του, ίσως όμως να έχουμε ανάγκη από τη ματιά του , εκείνο το βλέμμα που ταξιδεύει στο Αιγαίο , χάνεται στο γαλάζιο και αναπνέει καθαρό αεράκι , εις πείσμα των καιρών και των σκοταδιστών.Ίσως πάλι αυτή η ονειροπόληση να είναι ένας ακόμα τρόπος αντίστασης, ένας ακόμα τρόπος να νικήσουμε το σκοτάδι.