Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος
Ήταν θυμάμαι Σεπτέμβριος του 2009, όταν ένα τηλέφωνο έσπασε την συνηθισμένη στα γραφεία των εφημερίδων, ανερμάτιστη και πολλές φορές ακατανόητη φασαρία .Ο διευθυντής του γραφείου τύπου της Ντόρας Μπακογιάννη , Σωτήρης Ξενάκης , φίλος μου από πάρα πολύ παλιά ακούστηκε κάπως προβληματισμένος. « Το ραντεβού σου με ην Ντόρα μετατίθεται» μου είπε «η Υπουργός μπήκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο».
Τον διέκοψα «Γιατί ?» τον ρώτησα ανήσυχος. Τότε μου είπε πως διεγνώσθη ελαφριά πνευμονία και η Υπουργός θα χρειαζόταν ολιγοήμερη ανάπαυση. Ήταν κρίσιμες πολιτικά οι στιγμές, οι εκλογές είχαν προκηρυχτεί για τις 4 Οκτωβρίου αλλά μέσα μου κυριαρχούσε η ανησυχία γιατί η Ντόρα Μπακογγιάννη πέραν των πολλών διακυμάνσεων που είχαν οι σχέσεις μας είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθιά, γνωρίζω χρόνια, έχω συμφωνήσει ή έχω διαφωνήσει με ένταση πολλές φορές μαζί της αλλά συγκαταλέγεται στους πολιτικούς με τους οποίους είχα πάντα ειλικρινή επικοινωνία. Ωστόσο μια βδομάδα μετά που έγινε η συνάντηση – στην οποία ήταν παρόν και ο εκδότης της εφημερίδας ΝΙΚΗ Νίκος Μανδραβέλος - συνάντησα μια Ντόρα Μπακογιάννη που μιλούσε με την γνωστή καθαρή φωνή του Μητσοτακικού γονιδίου και κάπνιζε το ίδιο φανατικά με πριν. Περίεργα πράγματα για κάποιον που νοσηλευόταν με πνευμονία. Αν κάποιος έβγαζε έστω και αυθαίρετα ένα πολιτικό συμπέρασμα θα μπορούσε να πει ότι σε μια κρίσιμη καμπή της προεκλογικής περιόδου η Ντόρα είχε επιλέξει να μην εμφανίζεται πολύ για να μην πάρει στην πλάτη της μέρος των « αμαρτιών» της κυβερνησης Καραμανλή . Άσχετα με τι ψήφησα τελικά στην εσωκομματική διαδικασία είχα συμφωνήσει να στηρίξουμε την Ντόρα μέσα από την εφημερίδα ΝΙΚΗ. Το θεωρούσα χρέος μου απέναντι σε μια οικογένεια που ανεξάρτητα με το πόσο καλό ή κακό έχει κάνει στην Χώρα εμένα προσωπικά μου έχει φερθεί καλά σε μικρές προσωπικές λεπτομέρειες , σε κρίσιμες καμπές της ζωής μου. Συνάντησα την Ντόρα τέσσερεις φορές στην διάρκεια της προεκλογικής εσωκομματικής περιόδου . Κάθε φορά το επιμύθιο ήταν το ίδιο : Εκείνη μου έλεγε πως θα εκλεγεί άνετα αρχηγός της Ν.Δ. και εγώ της απαντούσα ότι δεν το βλέπω πολύ πιθανό γιατί βρίσκω την βάση του κόμματος αρνητική ως προς την υποψηφιότητά της , να της χρεώνει ότι … είναι κόρη του Μητσοτάκη και ότι έχει προνομιακές σχέσεις με τους Αμερικανούς που δεν θέλουν τον Καραμανλή. Η Ντόρα δεν απάντησε ποτέ σε 3 βασικά πράγματα. Αν ταξίδεψε στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού τον Οκτώβρη του 2009 , αν κατάλαβε πόση ζημιά έκανε στις Ελληνορωσικές σχέσεις η συνάντησή της με τον Υπουργό Εξωτερικών στο Βουκουρέστι , που προσπάθησε να κρατήσει κρυφή, την ημέρα που ο Καραμανλής έβαζε βέτο στην εισδοχή των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και τρίτον αν ήταν σε γνώση της το σενάριο που έλεγε πως οι Αμερικανοί θέλουν δίδυμο Ντόρας - Γιώργου στην Ελλάδα . Η αλήθεια είναι πως οι συνεργάτες της σε όλο το χρονικό διάστημα πριν από τις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. υπονόμευαν τον Καραμανλή από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να διαψευστεί διότι ήμουν παρόν σε πολλές από τις σχετικές συζητήσεις .Δύο ακόμη πράγματα ήταν σαφή. Πρώτον ότι ο Αντώνης Σαμαράς αποδείχτηκε εντέλει πολύ πιο ενδοτικός από τον καθένα ως αρχηγού της Ν.Δ., την ώρα που η κυρία Μπακογιάννη στην ουσία προετοίμαζε τη φυγή της από το κόμμα από την παραμονή των εσωκομματικών εκλογών . Βιαζόταν να γίνουν εθνικές εκλογές αλλά τουλάχιστον το έλεγε ευθέως , ενώ ο Σαμαράς απεδέχθη ότι έσκαβε πιο « διακριτικά» το λάκκο του Καραμανλή. Η Ντόρα πάντως είχε προετοιμάσει το έδαφος παίρνοντας από τη Ν.Δ. ακόμα και στελέχη που ήξερε πως θα την πουλήσουν σύντομα . Ως χαρακτηριστικότατο παράδειγμα θα αναφέρω πως κατά την διάρκεια μιας συνάντησής μας την ημέρα ακριβώς που αποχώρησε από την Δημοκρατική Συμμαχία ο Κώστας Κυλτίδης μου είχε πει υπό τη σκιά του Γκάντι και του Καζαντζάκη πως « Εγώ δεν μπορώ να ψαρέψω ψήφους από την λαϊκή δεξιά». Κλείνοντας αυτό το μέρος της αφήγησής μου πρέπει να προσθέσω δύο κρίσιμα πράγματα . Με ρώτησε κάποια στιγμή αν κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να ψηφίσει το μεσοπρόθεσμο. Και όταν της είπα πως «αν αισθάνεσαι ναι ψήφησε ναι για να ξέρει και ο Παπανδρέου ότι έχει κάποιον δίπλα του». Δεν αντιμετώπισε αρνητικά αυτή μου την προτροπή έχοντας μάλλον κατά νου την συγκυβέρνηση από τότε . Τελικά όμως ψήφησε «παρόν» .