Του Νίκου Λυγερού
Η ελληνοαρμενική συμμαχία δεν είναι μία ουτοπία, είναι μία ανάγκη που προέρχεται όχι μόνο από την ύπαρξη των γενοκτονιών που έχουμε υποστεί από τη βαρβαρότητα του γενοκτόνου Κεμάλ, αλλά από το πάθος της ελευθερίας και την αγάπη για τη γη μας.
Επιπλέον, μέσα στο πλαίσιο της χριστιανοσύνης, έχουμε τόσα κοινά που δεν έχει νόημα να τα μετρήσουμε. Ο αρμενικός λαός δεν είναι ξένος, είναι δικός μας. Και οι δεσμοί που έχουμε μεταξύ μας, είναι δεσμά που μας αναγκάζουν να πράττουμε όχι μόνο ορθολογικά, αλλά πάντα με ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και οι δύο λαοί είναι μικροί, αλλά σπάνιοι. Γι’ αυτό και έχουν προσφέρει τόσα πολλά στην Ανθρωπότητα. Δεν μπορούμε λοιπόν να προδώσουμε μια τέτοια φιλία, όποια και να είναι η δικαιολογία. Ο Κεμάλ μάς αποκεφάλισε και τοποθέτησε τα κεφάλια μας το ένα δίπλα στο άλλο. Πληγωθήκαμε με το ίδιο αίμα, δακρύσαμε με τα ίδια δάκρυα, διότι είχαμε τον ίδιο θύτη.
Όμως ο βαθύτερος λόγος ήταν η ανθρωπιά των λαών μας. Γι’ αυτό και οι δικοί μας έγιναν θύματα. Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι πολλά από αυτά έγιναν Δίκαιοι με την πάροδο του χρόνου. Αυτή η ανάμειξη του χρόνου με την ανθρωπότητα είναι που συνδέει τους δύο λαούς μας πολύ πιο πριν την γενοκτονία. Αυτοί οι δύο λαοί πρέπει να προσέχουν ο ένας τον άλλον, για να υπάρχει ένα συμμαχικό πλαίσιο.
Δεν έχει σημασία αν το δύο κράτη δεν συνορεύουν στο χώρο, σημασία έχει ότι έχουν κοινό χρόνο. Αυτοί οι δύο λαοί δεν είχαν ανάγκη μία γενοκτονία για να ενωθούν. Ήταν ήδη στο ίδιο πλαίσιο και γι’ αυτό το λόγο έγιναν και στόχοι των γενοκτόνων. Η διαμάχη γίνεται μεταξύ των αξιών και των αρχών. Το πρόβλημα της Τουρκίας είναι ότι όλο το υπόβαθρό της είναι μόνο και μόνο θέμα αρχών, διότι όσο αφορά στις αξίες τα θεμέλιά της είναι τα θύματα της πολλαπλής γενοκτονίας.
Πρέπει λοιπόν να επικεντρωθούμε και με το Αρτσάχ, διότι δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε μόνους τους, τους Αρμένιους ενάντια στους Αζέρους που καθοδηγούνται από το τουρκικό καθεστώς. Το Αρτσάχ δεν είναι μία περιοχή αμφισβήτησης, αλλά μία αρμενική γη εδώ και αιώνες. Αν θέλουμε πραγματικά ν’ αντισταθούμε στη βαρβαρότητα που είναι ικανή να καταστρέψει ένα αρμενικό κοιμητήριο με τον επίσημο στρατό της και όχι με ακραία στοιχεία, πρέπει να είμαστε προσεχτικοί στις στρατηγικές κινήσεις και κατά συνέπεια στις εθνικές μας αποφάσεις.
Διότι αν θέλουμε να μας σέβονται οι άλλοι, πρέπει να είμαστε σεβαστοί. Και αυτό ισχύει και για τους συμμάχους και για τους εχθρούς. Αλλιώς το κράτος δεν υποστηρίζει έμπρακτα την ελληνοαρμενική συμμαχία.
