Γράφει ο Μάκης Δεληπέτρος
Αν η πολιτική κρινόταν από τις δηλώσεις προθέσεων και τα προγράμματα, θα κυβερνούσε ο Στέφανος Μάνος, το ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ ή εκείνος ο παράξενος τύπος από την ΔΕΗ που βγάζει κάθε τόσο διαγγέλματα και έχει φάτσα σαν τον Πινοσέτ σε ουρά για πατάτες…
Όμως δεν κυβερνούν οι …προθέσεις. Με τις προθέσεις η ΑΕΚ θα ήταν μόνιμη πρωταθλήτρια και θα της άξιζε κιόλας,ενώ εγώ θα ζούσα, διαβάζοντας Λακάν με εκείνη την κουλτουριάρα την Κιμ Καρντασιάν, κάπου στο Κάπο Βέρντε.
Κυβερνούν κάποιοι που ονειρεύτηκαν από μικροί να πουν στην μαμά τους «αγάπησε με, επιτέλους, έγινα υπουργός!»
Κυβερνούν-είναι φανερό πια τα κουρέλια της Φροϋδικής απελπισίας.
Εκείνοι που στο Δημοτικό εύχονταν να πάθουν τέτανο πατώντας σκουριασμένο καρφί όσοι… έπαιζαν μπάλα και όσοι στο Λύκειο σκέφτονταν τον συμμαθητή τους που έβγαινε ραντεβού πεθαμένο, κάποτε (σε μια εποχή σαν την τωρινή) και πάθαιναν 20 ονειρώξεις με την σκέψη ότι θα έχουν βγάλει τόσα λεφτά, ώστε δείχνοντας τα στην χήρα, εκείνη να σκίσει βιαστικά την «Αυγή», το καλσόν και τα εναπομείναντα ιμάτια της και να τους πει το πολυπόθητο:
«Εσύ είσαι ο άντρας που πάντα ονειρευόμουν… διορισμένε μου!»
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΛΕΡΑΣ
Το περιβόητο «πολιτικό προσωπικό» μας δύσκολα χωρίς ιστορίες σεξ, χρήματος και εξουσίας θα στελέχωνε σε νορμάλ συνθήκες το παράρτημα Εφορίας Καλλιανού ή έστω το Λιμενικό Σταθμό Κατακώλου.
Και όμως νεανικά γεροντοπηδήματα, εφηβικές προδοσίες και κομματικά ρουφιανέματα έκαναν τους πιο ελλειμματικούς από τους κάποτε συμφοιτητές μας από σιωπηλές παρουσίες στα Πανσπουδαστικά Συνέδρια… πολιτικά γραφεία.
Χωρίς όμως «πολιτική» τα όποια γραφεία ή έδρανα, παραμένουν «γραφεία».
Και όταν-καλή ώρα-περάσει ο χρόνος και έρθουν τα δύσκολα, οι «γραμματείς» γίνονται απλώς… γραφικοί και οι κάποτε προεδρογκομενούλες «κυρίες επί των Ατιμιών» κάθε νυν εξουσιομανή.
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΤΕΡΜΠΙ ΣΤΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΝΑ ΚΟΙΤΟΥΝ ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΤΕΡΑΙΝ ΤΟΥ ΟΑΚΑ…
Ωραίο γήπεδο αλλά η μπάλα παίζεται ήδη… αλλού!
Για δεύτερη φορά, οι «νερντς» που έγιναν διάσημοι κάνοντας κωλοτούμπες σε διάφορους καθηγητές-συγγνώμη, αρχηγούς- είναι… εκτός παιδιάς.
Κανείς δεν τους παίζει και κανείς δεν θα τους ξαναπαίξει ποτέ.Άσχημο πράγμα να αρχίζεις και να τελειώνεις την ζωή σου σαν… εξωφυλαρούχος.
Σαν αυτός που ενώ φύλαγε τα ρούχα των άλλων που έπαιζαν μπάλλα, αυτός ξάφριζε τα πορτοφολάκια τους για να αγοράσει κρυφά από την αυστηρή μαμά του τσόντες με την Ράκελ Γουέλτς.
ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ ΟΜΩΣ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ…
Από την μια είναι κάπου 4.000.000 εντελώς τελειωμένοι και 2.000.000 εργασιακά και επαγγελματικά ετοιμοθάνατοι και από την άλλη 5.000 «έχοντες και κατέχοντες» που τρέμουν ακούγοντας τις φωνές από τις κερκίδες που φωνάζουν προτρέποντας τους «αλήτες» να τους… φάνε ζωντανούς!
Αυτή είναι η μαγεία του ποδοσφαίρου-στην περίπτωση μας, όταν το παιχνίδι δεν είναι στημένο- και της πολιτικής.
Έχετε προσέξει ότι μόνον οι δικτάτορες που πέθαναν από απίστευτα γεράματα την γλίτωσαν στην τελική;
Πολύ πριν η Αμερική «καθαρίσει το ματς» (μας αρέσει δεν μας αρέσει αυτή θα το καθαρίσει μέχρι να γονατίσει από την αδυναμία ελέγχου όλου του πλανήτη) θα έχουμε δει να γίνονται «καγκελάριοι» πολλοί πρόεδροι και υπουργοβοσκοπούλες…
Δεν έχουν κανένα λόγο να μην… προσφέρουν άρτον και θεάματα στον λαό-στους λαούς.
Θα έχει πλάκα εκείνη η μέρα.
Έως τότε όμως θα έχουμε δει πως τελειώνει το «πείραμα».
Θα λείψουν πολλοί από δίπλα μας.
Αλλά όταν η Γερμανία για Τρίτη φορά θα έχει ηττηθεί και οι «Σύμμαχοι» θα περικυκλώνουν την Κίνα επιλύοντας όπως πάντα με εξοπλισμούς και βομβαρδισμούς «Ανατολικών Δεσποτειών» και «Ισλαμικών Ηγεμονιών», την Κρίση εμάς θα μας έχουν αφήσει στην ησυχία μας.
Τον Παττακό τον βλέπω στην ουρά στην Τράπεζα της Αγίας Βαρβάρας να περιμένει σαν πρώην «Τζεντάι» που τον έχρισαν επίτροπο για τα κοινόχρηστα.
Δεν θα γλιτώσουν αυτοί που ξέρουν τόσα μυστικά για το πώς στήθηκε η «παράσταση».
Όσοι έπαιζαν καζίνο έχουν δει δεκάδες «πρώην», υπουργούς, κατασκευαστές, εφοπλιστές, εκδότες, διευθυντές τραπεζών να παρακαλάνε για ένα 100ευρω.
Το μόνο γουστόζικο στην Τραγωδία που ζούμε και θα ζούμε για λίγα χρόνια ακόμη-με μεγαλύτερη ένταση από τον χειμώνα που μας έρχεται- είναι ότι θα γίνει η «Εκπύρωσις» που έλεγε ο Ηράκλειτος.
Θα πάνε στον αγύριστο ένα κάρο αριστεροί εξ επαγγέλματος και δεξιοί εκ λαμογιάς, μαζί με τα πρεπόζιτα τους.
Θέλω να είμαι εκεί του χρόνου την Άνοιξη. Στην Φιλοθέη, στο Ψυχικό, στην Εκάλη.
Να δω τον φόβο που είδα στα μάτια των συναδέλφων μου να περνά στα δικά τους μάτια.
Εγώ θα ξαναπουλήσω παγωτά-δεν με είδατε-δεν με ξέρατε.
Αυτοί, η κομπανία και τα τσανάκια τους, δεν μπορούν να το κάνουν ούτε αυτό.
Το χρωστάω στους φίλους που χάθηκαν ή «χάθηκαν».
Σαν τους Σκωτσέζους που προχωρούσαν όρθιοι με τις γκάιντες σε ευθεία γραμμή προς τα ορύγματα του αντιπάλου.
Ο ένας στους δύο, οι δύο στους τρεις, οι τρεις στους τέσσερις έπεφταν.
Φανταστείτε τι αισθανόταν εκείνος που έχοντας χάσει τους κολλητούς τους έφτανε επιτέλους στην παράταξη των εχθρών.
Πόσο… έλεος θα έδειχνε σε αυτούς που του στέρησαν τον Μπάμπη, τον Βασίλη, τον Αλέξη. Τέλος πάντων σε ό,τι ονόματα είχαν οι σκωτζέζοι φίλοι του…
Υπομονή μέχρι του χρόνου την άνοιξη αδέλφια.
Αν βέβαια χρειαστεί να περιμένουμε τόσο.
Γιατί όπως έλεγε μια ψυχή πριν 2.500 χρόνια «οι εχθροί είναι πολύ κοντά μας-άρα είμαστε και εμείς πολύ κοντά τους!»
ΜΑΚΗΣ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ