(ή ανάγκη των βλακών, η σοβαροφάνεια)
«Είμαι πάντα στο ύψος του τυχαίου. Πρέπει νά `μαι απροετοίμαστος, για να `μαι κύριος του εαυτού μου» (Φρειδερίκος Νίτσε)
Το χτεσινοβραδινό συμπέρασμα (Κυριακή 6ης Μάη 2012), είναι πως ο λαός μας επεφύλαξε στους «εντός κι εκτός των τειχών» εξουσιαστές του, μεγαλοτραπεζίτες, μεγαλέμπορους, μεγαλοκατασκευαστές, τοκογλύφους, μεγαλοβιομήχανους και μεγαλοπολιτικούς, να ζήσουν τον ανεπάντεχα χειρότερο «MEGA» εφιάλτη τους. («MEGA μου»)…
Οι χτεσινές εκλογές, λοιπόν, έφεραν τα πάνω – κάτω.
Για πρώτη φορά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία, ο ελληνικός λαός «θυμωμένος» αποδοκίμασε και τιμώρησε στην κάλπη όλους αυτούς, που του κλάδεψαν τα όνειρα, που του στέρησαν τα εργασιακά δικαιώματα, που του έδιωξαν τα παιδιά του σ` αναγκαστική μετανάστευση και που τον λοιδώρησαν και τον έσυραν τελικά στην πλήρη απόγνωση.
Πως φτάσαμε ως εδώ; Το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών, επιβεβαίωσε κατ` αρχήν την βαθιά διάσταση μεταξύ του λαού, από την μια μεριά, και του πολιτικού συστήματος, που κυβερνούσε μέχρι χθες τον τόπο, απ` την άλλη. Το τελευταίο, «ούτε που πήρε χαμπάρι το καζάνι που έβραζε» στην ελληνική κοινωνία. Δεν κατάλαβαν, επειδή δεν ήταν σε θέση να κατανοήσουν την οργή του συνταξιούχου, του άνεργου, του μισθωτού με τον πετσοκομμένο μισθό και τ` άπειρα χαράτσια, κ.λ.π., με λίγα λόγια σε ποια κατάσταση είχαν φέρει σύσσωμη την ελληνική κοινωνία με τα «καμώματά» τους…
Προφανώς διότι, όπως αποδεικνύεται, ζούμε σε διαφορετικούς κόσμους. Αυτόν της καθημερινής αδυσώπητης πραγματικότητας και σ` εκείνον που παρουσιάζουν και επιβάλλουν τα «μέσα ενημέρωσης».
Δυο κόσμοι που συγκρούστηκαν και συνεχίζουν να συγκρούονται με μεγαλύτερη ακόμη μανία. Αυτός, όμως, που προς το παρόν επεκράτησε, είν` εκείνος της σκληρής αλήθειας κι οχι ο πλαστός του ψέματος και της απάτης.
Ότι χειρότερο, λοιπόν, συνέβη, που θα μπορούσε να συμβεί, για τους εγχώριους και διεθνείς τραπεζίτες - τοκογλύφους και την παρέα τους, το πολιτικό προσωπικό του φαιδρού δικομματισμού…
Το εκλογικό αποτέλεσμα – δυστυχώς γι` αυτούς - δεν έβγαλε τους νικητές, που είχαν «μεθοδεύσει» και το κυριότερο ο λαός έστειλε ένα σαφές πολιτικό μήνυμα, απορρίπτοντας τα μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, αλλά και «μακροπρόθεσμα» (πρόγραμμα ανασυγκρότησης δια στόματος Βενιζέλου !!!!) κ.λ.π., που χωρίς να τον ρωτήσουν, είχαν επιβάλλει και επιδίωκαν να συνεχίσουν. Το Χρηματιστήριο της Αθήνας, την ίδια στιγμή – σήμερα -, καταρρέει, καταγράφοντας απώλειες ως 7,43 % στις 639 μονάδες, ενώ οι τραπεζικές μετοχές έχουν κατακρημνιστεί καταγράφοντας απώλειες έως και 19%!!
(Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάποιοι πονηροί τζογαδόροι δεν είχαν φροντίσει και πάλι να παίξουν, μιζάροντας, έτσι για το δήθεν, στην κατάρρευση των κολλητών τους)
Τα ερωτήματα είναι πολλά γι` αυτούς, καθώς με τον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων που προέκυψε, είναι δύσκολο ως αδύνατο, να επιβάλλουν κυβέρνηση, που θα συνεχίσει την εφαρμογή των εγκληματικών πολιτικών, που υπηρετούν τα συμφέροντά τους. Τώρα παραδέχονται δημόσια τη σκληρή πραγματικότητα, που έκρυβαν για μήνες απ` τους πολίτες, δηλαδή ότι η χώρα είναι χρεωκοπημένη κι άρχισαν να …ολοφύρονται βγάζοντας άναρθρες, υποκριτικές κραυγές του τύπου: «Ποιος θα κυβερνήσει τώρα την χρεωκοπημένη Ελλάδα», κ.λ.π. ανούσια και δακρύβρεχτα…
Ο ελληνικός λαός με την ψήφο του, όχι μόνο δεν επιβράβευσε την πολιτική τους, αλλά έφραξε το δρόμο για τη συνέχισή της.
Ένα κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, που ανήκει στην παραδοσιακή αριστερά κι ένα άλλο, που σε χρόνο ρεκόρ διμήνου αποδόμησε την άλλοτε κραταιά ΝΔ, οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, τράβηξαν πάνω τους τα φώτα της ελληνικής και παγκόσμιας κοινής γνώμης.
Κύριο κοινό στοιχείο η σταθερή αντι-μνημονιακή στάση των κομμάτων αυτών, που προφανώς μαγνήτισαν τις προτιμήσεις των ελλήνων ψηφοφόρων, επιβεβαιώνοντας τη λαϊκή θέληση.
Μόλις τέλειωσαν, όμως, οι χτεσινοβραδινές ολονύκτιες αναμεταδόσεις των μεγάλων καναλιών, πριν καλά –καλά «στεγνώσουν τα μελάνια των δημοσιογράφων, άρχισαν οι επιθέσεις…
Οι επιθέσεις αυτές – «MEGA μου»- έχουν σα στόχο και κύριο αποδέκτη, το δεύτερο μεγάλο κόμμα της 6ης Μάη, τον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως τον αρχηγό του, τον Αλέξη Τσίπρα.
Είν` αλήθεια πως ο κ. Τσίπρας, προεκλογικά κατάφερε να δείξει τον «κυβερνητικό ρόλο», που θέλει να διαδραματίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, με σκοπό την καταγγελία του μνημονίου, που υπέγραψαν οι τέως μεγάλοι, χωρίς καμιά διαπραγμάτευση, αποδεχόμενοι να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία των «εσωτερικών κι εξωτερικών εχθρών» του ελληνικού λαού, να επαναφέρει τις κοινωνικές ή εργασιακές κατακτήσεις του λαού και ν` αποκαταστήσει, συν τω χρόνω, τις αδικίες της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας και τέλος να οδηγήσει τη χώρα σε μια αντίθετη απ` τη σημερινή πορεία: Εκείνη της ανεξαρτησίας, της ανάπτυξης, της δημοκρατίας και της κοινωνικής προκοπής και δικαιοσύνης.
Αντίθετα, με πρωτοφανή καθεστωτική τακτική, η ηγεσία του ΚΚΕ , δια στόματος της Γενικής του Γραμματέας, αρνήθηκε κάθε συμμετοχή στο αντιμνημονιακό κάλεσμα του κ. Τσίπρα (ή του κ. Καμμένου, πόσω μάλλον…), «στρώνοντας το χαλί» στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ (ή καλύτερα σ` ότι απόμεινε απ` αυτούς), ώστε, με την πρόφαση των διαφορετικών «καθαρών θέσεων» (έξω ή μέσα απ` την ΕΕ, την Ευρωζώνη, το ΝΑΤΟ, κ.λ.π.), να μη μπορεί να συμπτυχθεί μια αντιμνημονιακή ενιαία εθνική κυβέρνηση, με συγκεκριμένο σκοπό και πρόγραμμα.
Το νέο κόμμα της αριστεράς, η ΔΗΜ.ΑΡ. του κ. Κουβέλη, παραμένει μέχρι στιγμής με «μετέωρο βήμα» και λογικοφανή, πλούσιο, εύπεπτο, αλλά «κενό» πολιτικά λόγο και κανείς δεν γνωρίζει τις πραγματικές προθέσεις του κόμματος αυτού. Η σημερινή δήλωση του Προέδρου της, μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε, πως αφήνει κάποιο «παράθυρο» συνεργασίας (με προϋποθέσεις…) στα δυό τέως μεγάλα κόμματα… Οι επόμενες μέρες θ` αποκαλύψουν τον πραγματικό του ρόλο, που ευχόμαστε να είναι ο ορθός - αντιμνημονιακός…
Απ` την άλλη μεριά, το κόμμα των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ κι ο κ. Καμμένος, δήλωσε ορθά- κοφτά, ακόμη και χτες βράδυ, αλλά και σήμερα μεσημέρι, πως δεν πρόκειται να συνομιλήσει ή να συμμετάσχει σ` ενιαία κυβέρνηση με τα μνημονιακά κόμματα, χωρίς ν` αποκλείει – παρά τις υπάρχουσες σημαντικές διαφορές – τη συμμετοχή του σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, με σαφώς αντιμνημονιακό ρόλο.
Είναι πλέον του βεβαίου, πως, εκτός από τις προεκλογικές παρεμβάσεις των εσωτερικών «βαρώνων», αλλά και των εκπροσώπων των διεθνών τοκογλύφων και δανειστών, αναμένονται νέες και θρασύτατες επιθέσεις, στις οποίες θα προστεθούν κι οι επιθέσεις των γνωστών καναλιών, «MEGA μου», μηδέ της ΝΕΤ εξαιρουμένης, (σχετικά μικρότερες για τον κ. Καμμένο), με σκοπό να τρομοκρατήσουν τους συσπειρωμένους ψηφοφόρους γύρω απ` τον ΣΥΡΙΖΑ , να λοιδωρήσουν την οποιαδήποτε συνεργασία στα πλαίσια του αντιμνημονιακού αγώνα και το χειρότερο, στην προφανή περίπτωση, που οι αριστερές και άλλες δυνάμεις δεν θελήσουν να προχωρήσουν από κοινού κι απαιτηθούν νέες εκλογές, να του «τις φορτώσουν», κινδυνολογώντας «περί ακυβερνησίας», κατά το δοκούν.
Θα πρέπει ο κ. Τσίπρας να εκτιμήσει, πως το ποσοστό που απέκτησε ο ΣΥΡΙΖΑ την 6η Μάη το οφείλει, όχι μόνο στις δικές του δυνάμεις (ή στις Συνιστώσες της παράταξής του), αλλά και σε ψηφοφόρους, που κατάφερε να συσπειρώσει, με τον «εθνικό» και διακριτικά κυβερνητικό του λόγο και οι οποίοι ανήκουν σ` ευρύ και πολύχρωμο φάσμα, που κατανέμεται απ` τη δεξιά μέχρι και την αριστερά, αλλά κυρίως στους πικραμένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που προδόθηκαν απ` την ηγεσία τους. Οι πικραμένοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, απ` την πλευρά τους, έχουν σήμερα την ευκαιρία ν` αποδείξουν ότι δεν είναι ούτε «κοψοχέρηδες», ούτε «ξεβολεμένοι», αλλά συνειδητοί ψηφοφόροι, που θέλουν όντως μια διαφορετική Ελλάδα απ` εκείνη του ΠΑΣΟΚ.
Άρα, πρώτο ζητούμενο – στη σημερινή φάση - είναι η διάσωση της πατρίδας μας κι η ανακούφιση του λαού μας.
Το σπουδαίο αυτό ζητούμενο, είναι και το πρώτιστο καθήκον του κ. Τσίπρα, που πρέπει να τεθεί ως η αναγκαία προϋπόθεση της στιγμής. Κανέναν δεν ενδιαφέρουν οι καθαρές πολιτικές γραμμές, οι καθαρές πολιτικές θέσεις, τις οποίες μπορούμε να συζητήσουμε, αμέσως μετά τη διάσωση της πατρίδας. Αυτός πρέπει να είναι ο πρώτος κι ουσιαστικός στόχος μιας μελλοντικής αριστερής διακυβέρνησης…
Ας επανέλθουμε στο ζητούμενο… Το μήνυμα του λαού είναι σαφέστατα «ενωτικό», προς τις δυνάμεις της Αριστεράς, όπου ήδη έχουν αρχίσει προεκλογικά διεργασίες προς την κατεύθυνση αυτή, που όμως θ` απαιτήσουν εσωτερικές «ανατροπές» κι ενδεχόμενα μια νέα εκλογική αναμέτρηση, για να μετουσιωθούν σ` ορατή «ενωτική πολιτική πρακτική».
Πρόκειται για μια σαφή λαϊκή εντολή, που φιλοδοξεί ν` αναθέσει τη διακυβέρνηση της χώρας σ' ένα ενωτικό μέτωπο όλων εκείνων των δυνάμεων, που διακηρύσσουν κι επιδιώκουν ένα καλλίτερο μέλλον για τον τόπο, απ` αυτό που είχαν προδιαγράψει άλλοι, για λογαριασμό μας.
Ο δρόμος για μια τέτοια πορεία δεν είναι καθόλου εύκολος. Αντίθετα έχει πολλές παγίδες κι επιφυλάσσει πολλές ενέδρες κι εκπλήξεις.
Για τους τζογαδόρους του χρηματιστηρίου η πολιτική αβεβαιότητα, η οποία απο σήμερα εντείνεται, σημαίνει «φυγή κεφαλαίων».
Είναι πολύ πιθανή η κατάρρευση της ελληνικής χρηματιστηριακής αγοράς και βεβαίως η κατακρήμνιση όλων των τραπεζικών μετοχών, ένα θέμα που, όμως, αφορά αποκλειστικά τα συμφέροντα της ντόπιας οικονομικής ελίτ και καθόλου τους πολίτες, που πεινάνε και σκέπτονται ν` αυτοκτονήσουν, εξ αιτίας της καταστροφής, που η ελίτ αυτή δημιούργησε στη χώρα.
Είναι επίσης ξεκάθαρο, ότι άπαξ κι άλλαξε άρδην το πολιτικό τοπίο, θα `ναι από δύσκολο ως αδύνατο να διαμορφωθούν όροι και κίνητρα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, όπως οι κυρίαρχοι τραπεζίτες είχαν σχεδιάσει κι επέβαλαν, μέσω της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου.
Είναι προφανές ότι οι παλιοί μέτοχοι, δεν μπορούν πλέον να ποντάρουν σ` ευνοϊκή μεταχείριση και βέβαια είναι προφανές, ότι κι οι ίδιοι οι τραπεζίτες δεν μπορούν να ποντάρουν σ` ευνοϊκή μεταχείριση απ` το κράτος, στο μείζον ζήτημα της ανακεφαλαιοποίησης.
Σύμφωνα με «πολιτικούς παρατηρητές», η ήττα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ίσως γίνει η αιτία να ξεσπάσουν από σήμερα άγριες κερδοσκοπικές επιθέσεις των αγορών (διεθνών τοκογλύφων), σε βάρος της χώρας ή και της Ευρωζώνης, με στόχο να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό, αλλά και τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, που επίσης ζουν με το φάσμα της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Τελικός στόχος κι επιδίωξη βέβαια παραμένει να φορτώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ την ευθύνη της «πτώχευσης», έχοντας βέβαια φροντίσει εκ των προτέρων να αδειάσουν τον κρατικό κορβανά, «κουρεύοντας οικειθελώς» τα` αποθεματικά των ταμείων και των κρατικών οργανισμών, δίδοντας ταυτόχρονα λίγες μέρες πριν τις εκλογές με συνοπτικές διαδικασίες 16 δις στις τράπεζες. Πως αλλιώς, άλλωστε, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί η εμμονή τους στο επιχείρημα: να μας πείτε πως θα πληρώσετε μισθούς και συντάξεις.
Την απάντηση βέβαια στο ερώτημα αυτό θα έπρεπε να τη δώσουν οι ίδιοι, αφού πρώτα εξηγήσουν στον ελληνικό λαό, ότι απ` τα δάνεια δεν έχει δει ούτε παίρνει «δεκάρα», δεδομένου ότι όλο το ποσό στο ακέραιο, ούτε καν περνάει τα σύνορα της Ελλάδας, αλλά πηγαίνει διατραπεζικά αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση των προηγούμενων και πρόσφατων δανείων.
Ωστόσο, ενδεχόμενες τέτοιες επιθέσεις, μπορεί να `χουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: Να πεισμώσουν, δηλαδή, τον ελληνικό λαό και να ενδυναμώσουν την επιμονή του ν` αλλάξει μια για πάντα την πορεία της χώρας!!
Συνυπάρχει βέβαια και το γεγονός, ότι ο λαός πια δεν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης σε κυβερνήσεις οποιασδήποτε συνεργασίας: Δεν αντέχει άλλους Παπαδήμους, άλλους Βενιζέλους, άλλους κίβδηλους εθνοσωτήρες κι άλλους δοτούς πρωθυπουργούς.
Επομένως, επειδή «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», η μόνη λύση κι η μόνη διέξοδος, φαίνεται να είναι η νέα προσφυγή στις κάλπες. Το συντομότερο δυνατό, πράγμα που σημαίνει στις 10 ή 17 Ιουνίου. Προλαβαίνουμε και τους Ευρωπαίους και το να μη μείνει η χώρα, όπως ισχυρίζονται και επιδιώκουν μετά την ήττα τους, ακυβέρνητη…
Τώρα αν συμφέρει ή όχι το δικομματισμό ή αν στις επόμενες εκλογές ενισχυθούν περισσότερο ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένος και ΔΗΜ.ΑΡ., κανείς αυτή τη στιγμή δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει ή και να …μαντέψει!! Μέσα σ` όλο το βαρύ κλίμα η παραπληροφόρηση κι η «λάσπη στον ανεμιστήρα», (όρος απ` τη βρίθουσα ευρηματικότητα των γλωσσοπλαστών του νεοφιλελευθερισμού), θα `ναι οι κυρίαρχες πολιτικές των «βαρώνων» και της τρόϊκα… Ο ελληνικός λαός πρέπει να οπλιστεί με θάρρος κι υπομονή.
Εξάλλου η ενότητα δεν χτίζεται απ` τη μια στιγμή στην άλλη, μόνο με δηλώσεις, διακηρύξεις, με ωφελιμιστικούς υπολογισμούς ποσοστών, ηγετικές αξιώσεις, μικροκομματικούς υπολογισμούς εκλογικών ποσοστών κι ατέρμονες συζητήσεις, πάνω σε ιδεολογικές πλατφόρμες, που προασπίζοντας τη σεχταριστική λογική της «καθαρότητας της γραμμής», σκοπό έχουν εκ των προτέρων ν` αποκλείσουν δυνάμεις κι όχι να τις ενώσουν…
Σήμερα, λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα άλλο ακόμη δίλημμα: αν θα έχουμε ή όχι κυβέρνηση μετά τις χτεσινές εκλογές… Λες κι οι χτεσινές εκλογές έγιναν για κάποιον άλλο λόγο, εκτός από το ν` αναδείξουν την επόμενη κυβέρνηση της χώρας, που επιθυμεί ο ελληνικός λαός.
Η πιο ειλικρινής παραλλαγή του προεκλογικού διλήμματος, που δεν εκφράζεται ανοιχτά, απ` το μέχρι πρότινος πολιτικό προσωπικό και τα ΜΜΕ, που το στήριξαν, για να μην προκαλεί, αλλά που χρησιμοποιείται μόνο σ` απόλυτα απαραίτητες στιγμές, που προκύπτουν από λογικά και επιχειρηματικά αδιέξοδα, είναι: ή βγάζετε εμάς ως κυβέρνηση ή ακολουθεί η ακυβερνησία και το χάος.
Στη πραγματικότητα το δίλημμα στην απλή του ολοκληρωμένη μορφή διατυπώνονταν χθες ως εξής : ή βγάζετε εμάς ως κυβέρνηση ή ακολουθεί η ακυβερνησία και το χάος, που εμείς οι ίδιοι θα προκαλέσουμε, αν δε βγούμε κυβέρνηση!!
…και σήμερα ως εξής : ή αφήνετε εμάς να κάνουμε κυβέρνηση, αν και δε μας εκλέξατε, αν και δεν τα καταφέραμε, παρά τον καλπονοθευτικό νόμο του Μεγάλου Καθηγ. Παυλόπουλου ή ακολουθεί η ακυβερνησία και το χάος, που εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε, επειδή δεν μας εκλέξατε…
Η απάντηση σ` όλους αυτούς τους εκβιασμούς, γιατί περί αυτού πρόκειται, δεν είν` άλλη απ` τον ειλικρινή κι όχι υποκριτικό και δημαγωγικό (του ΠΑΣΟΚ) σεβασμό της επιλογής κι όχι των επιλογών, όπως επιμένον να παρουσιάζουν οι γνωστοί κύκλοι, που έκανε ο ελληνικός λαός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ν` αναλάβει την ιστορική ευθύνη και να προσπαθήσει να τη φέρει εις πέρας, στο βαθμό που θα του επιτρέψουν οι συνθήκες.
Θα πρέπει λοιπόν να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια για το σχηματισμό «βιώσιμης» αριθμητικά και κοινοβουλευτικά ενωτικής κυβέρνησης, αυστηρά στη βάση των επιλογών της πλειοψηφίας, δηλ. σ` αντιπολιτευτική πολιτική της μέχρι σήμερα διακυβέρνησης.
Απ` τη στιγμή που ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων δεν προσφέρεται, προκειμένου να ευοδωθεί ένα τέτοιο εγχείρημα, θα πρέπει όλα τα κόμματα, αποβάλλοντας κάθε υποκρισία, δημαγωγία και κομματικούς καιροσκοπισμούς, ν` αποδεχθούν επίσημα και συλλογικά το άμεσο κυβερνητικό αδιέξοδο και να προχωρήσουμε σ` επαναληπτικές εκλογές. Η πράξη αυτή της αποδοχής δεν είναι τυπική, αλλ` απολύτως αναγκαία, διότι φράζει το δρόμο σε οποιαδήποτε καπηλεία και λασπολογία, για το ποιος οδηγεί τη χώρα εκ νέου σ` εκλογές.
Συνεπώς με τον τρόπο αυτό, αποκαλύπτεται ότι το σημερινό κυβερνητικό αδιέξοδο, δεν είναι η ανωριμότητα, η πολυγνωμία ή ακόμη κι αυτός ο κατακερματισμός δυνάμεων, που έχουν κοινές ως επί το πλείστον απόψεις, όπως τα κόμματα της αριστεράς, αλλά η πλεκτάνη κι η ευθύνη όλων εκείνων που εμπνεύσθηκαν, ανέχθηκαν, εκμεταλλεύτηκαν ή ελπίζουν να εκμεταλλευτούν τον «αντισυνταγματικό εκλογικό νόμο», που φαλκίδευσε και παραποίησε τη λαϊκή ψήφο.
Στο σημείο αυτό μπορεί να αναζητηθεί άλλη μια αφετηρία για τη συγκρότηση ενός κοινού ενωτικού μετώπου, που θ` αξιοποιούσε το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών και θα `δινε μι` άλλη δυναμική στις επόμενες.
Θα μπορούσε, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ, να πάρει τη πρωτοβουλία για τη συγκρότηση κυβέρνησης με συγκεκριμένους σκοπούς :
- Την αλλαγή του εκλογικού νόμου και την καθιέρωση της απλής αναλογικής. Ας θυμηθούμε ότι πρόκειται για το παλιότερο παλλαϊκό αίτημα, μαζί με το σύνθημα: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», που κανένα απ` αυτά δεν βρήκε την πραγματική του δικαίωση, παρά το ότι «ο αγώνας δικαιώθηκε».
- Την άμεση ανακούφιση του λαού απ` την πολιτική της λιτότητας, με το πάγωμα όλων των υποχρεώσεών μας απέναντι σε δανειστές και τοκογλύφους, μέχρι την οριστική συνολική τους διευθέτηση.
- Το πάγωμα όλων των υποχρεώσεων των πολιτών απέναντι σ` ιδιωτικές τράπεζες και τα χαράτσια που επιβλήθηκαν, απ` τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
- Τον πλήρη λογιστικό έλεγχο των αποθεματικών του κράτους και της Τράπεζας της Ελλάδος, ιδιαίτερα των τελευταίων μηνών της περιόδου της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου, με το πρόσθετο σκεπτικό ότι δεν αποτελούσε εκλεγμένη κυβέρνηση, απ` το λαό, παρά από μερίδα των εκλεγμένων μεν, πλην όμως όχι για το σκοπό αυτό, εκπροσώπων του λαού. Η διαδικασία αυτή, που κινείται στη λογική της πλήρους διαφάνειας και της συνεπούς διαχείρισης των οικονομικών του κράτους, είχε μέχρι σήμερα υποκατασταθεί απ` τις συνοπτικές τελετές παράδοσης – παραλαβής των διαφόρων υπουργείων, μεταξύ των εναλλασσομένων υπουργών, γεγονός που επέτρεπε στον καθένα, να αναπτύσσει τη θεωρία της «καμμένης γης» και των «άδειων συρταριών». Με τον τρόπο αυτό θ` αποδειχθεί αν πράγματι υπάρχει κάτι το οποίο πρόκειται να διαχειριστεί και για το οποίο θα πρέπει να κριθεί η επόμενη κυβέρνηση.
Αυτά θα μπορούσαν ν` αποτελέσουν ένα ελάχιστο πρόγραμμα και μια βάση για τη συγκρότηση ενός κοινού μετώπου, όπου όλες οι δυνάμεις, κοινοβουλευτικές κι εξωκοινοβουλευτικές, θα μπορούσαν να συνεργαστούν και να συμβάλλουν, ανεξάρτητα απ` τις μικρές ή μεγάλες, σημαντικές ή επιμέρους διαφορές τους. Όλες αυτές ας τις κρατήσουν για αργότερα. Επιπλέον το μέτωπο αυτό, θα πρέπει να στηρίζεται στη συμμετοχή των ευρύτερων κοινωνικών φορέων κι ομάδων και ν` αξιοποιεί το επιστημονικό και τεχνολογικό δυναμικό της χώρας. Απαιτούνται λεπτοί κι επιδέξιοι χειρισμοί, για τη διαχείριση της κρίσης και την ποθούμενη αναπτυξιακή πολιτική της χώρας. Έτσι, εδώ θα αποδειχθεί στη πράξη ποιοι θέλουν και ποιοι δεν θέλουν την ενότητα ή αν η ενότητα για κάποιους προϋποθέτει απαραίτητα και την κατοχύρωση της ηγεμονίας τους.
Η πρόσκληση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να `ναι ένα κάλεσμα ενότητας προς όλους και πρώτα απ' όλα στην ίδια την αριστερά, ανεξάρτητα απ` τους παλαιο – ή νεο προσδιορισμούς που της δίνονται, όπως κομμουνιστική ή σκέτη ή ότι άλλο.
Ας θυμηθούν ορισμένοι ότι οι ιστορικές ευκαιρίες δεν δίνονται κάθε μέρα και μάλιστα όχι απ` την τύχη, αλλά απ` τους αγώνες ενός λαού μέσα απ` τη δυστυχία του. Γι αυτό δεν πρέπει να χάνονται, πολύ δε περισσότερο όταν έχουν χαθεί ήδη αρκετές.
Όσοι πιστεύουν ότι έχουν θέση σ' ένα τέτοιο μέτωπο, ας μη διστάσουν πολύ να συμπράξουν, γιατί «η μάχη με το χρόνο πάντα δίνεται, αλλά ποτέ δεν κερδίζεται».
Όσο για τους εταίρους, συμμάχους και δανειστές μας, ας κάνουν λίγο υπομονή, στα πλαίσια των αρχών, που οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι πιστεύουν και προασπίζονται, όπως εκείνο της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της ισότητας, της δημοκρατίας, το δικαίωμα ενός λαού να παίρνει μόνος του κι ανεμπόδιστα τις αποφάσεις που αφορούν το μέλλον του.
Οι αρχές αυτές είν` εκείνες, πάνω στις οποίες στηρίχτηκε η ιδέα κι η συγκρότηση της ίδιας της ΕΕ. και κατά συνέπεια αποτελούν τα θεμέλιά της.
Ο ελληνικός λαός, πρώτος απ` όλους, δεν προτίθεται να τις παραβιάσει, ούτε προς την κατεύθυνση της ασυνέπειας, πολύ δε περισσότερο προς την κατεύθυνση της απώλειας της εθνικής του κυριαρχίας.
Μπορούν λοιπόν και πρέπει να περιμένουν και η ΕΕ κι οι «αγορές» κι οποιοσδήποτε άλλος, μέχρις ότου ο ελληνικός λαός αποφασίσει ποιος θέλει να τον εκπροσωπεί.
Κι αν ακόμη νομίζουν ότι κάποιος τους χρωστάει, ας το απαιτήσουν από `κείνους που έβαλαν την υπογραφή τους κάτω απ` τις συμφωνίες των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων. Αυτούς μπορούν ακόμη και τώρα να τους κυνηγήσουν. Αυτοί, εξάλλου, έχουν αρκετά για να τους αποζημιώσουν…
Πέρα απ` την καθαρά λογιστική ή δημοσιονομική πολεμική εναντίον του μνημονίου, του PSI, της δανειακής σύμβασης και των “εφαρμοστικών” υπερβολικά σκληρών νόμων, ο κ. Τσίπρας (αλλά κι ο κ. Καμμένος), με μεγάλη προσοχή θα πρέπει να παίξουν κάποια στιγμή – στον νέο προεκλογικό χρόνο – και το πολύ ισχυρό χαρτί ενός πιθανού δημοψηφίσματος, μετεκλογικά, πάνω στο ερώτημα: αν θα πρέπει να επικυρώσει ή όχι η μέλλουσα ελληνική βουλή το νέο Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας!!
Μια τέτοια πολιτική πρόταση, θα πρέπει να `χει σαν βάση την ίδια τη λαϊκή ετυμηγορία. Θα μπορούσε ν` αποτελέσει μια ουσιαστική λύση κι ένα πρακτικό πρώτο βήμα, για να βγει η χώρα, τόσο απ` το σημερινό αδιέξοδο της κρίσης, όσο κι απ` τη δυσκολία των επιλογών, που προκύπτει απ` το ασφυκτικό πλαίσιο των συμφωνιών και των δεσμεύσεων της χώρας μας.
Ταυτόχρονα θα μπορούσε να συσπειρώσει γύρω της ένα ευρύτατο φάσμα δυνάμεων, ανεξάρτητα απ` τις πολιτικές ή προγραμματικές τους διαφορές.
Το γεγονός αυτό είν` απαραίτητο να γίνει επειδή: με τον τρόπο αυτό, δίνεται η δυνατότητα να σταματήσει ο κατήφορος της εξάρτησης και της οικονομικής υποτέλειας και να πάρουμε άμεσα μια ανάσα, μέσα σ' αυτό το κλίμα των ασφυκτικών πιέσεων, που ασκούνται στη χώρα μας.
Η πρόταση αυτή, αφαιρεί τη δικαιολογία, σε πολιτικούς χώρους που προβάλλουν το επιχείρημα, ότι οι δεσμεύσεις και οι συμβάσεις που έχουμε υπογράψει έχουν την ισχύ νόμου και συνεπώς δεν έχουμε τη δυνατότητα να ακολουθήσουμε μια άλλη πορεία, παρά μόνο να αξιοποιήσουμε, όσα ελάχιστα περιθώρια μας απομένουν.
Υποχρεώνει τις δυνάμεις εκείνες, που είτε ειλικρινά, είτε δημαγωγικά, ισχυρίσθηκαν πριν απ` τις εκλογές, ότι θα επαναδιαπραγματευτούν, να μην παραμείνουν στα λόγια των προεκλογικών υποσχέσεων και να προχωρήσουν άμεσα και με συγκεκριμένο εξοπλισμό και με συγκεκριμένη βάση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Τέλος το κυριότερο είναι φυσικά, το ότι δίνεται στο λαό η δυνατότητα ν` αποφασίσει σε συγκεκριμένη βάση κι όχι σε προεκλογικά πυροτεχνήματα κι υποσχέσεις, που θα παραπεμφθούν με τη πρώτη ευκαιρία και μ` οποιοδήποτε πρόσχημα, γι` άλλη μια φορά, στις καλένδες.
Ο ισχυρισμός ότι είμαστε πολύ μικροί να τα βάλλουμε με την Ευρώπη κι ότι κάτι τέτοιο θα επιβάρυνε ακόμη περισσότερο τη χώρα μας και που στο τέλος θα μας οδηγούσε στην έξοδο από την Ε.Ε., δεν ευσταθεί. Κι αυτό γιατί μια τέτοια πρόταση, θα μπορούσε να αποτελέσει τη καλύτερη κι ισχυρότερη βάση για μια συσπείρωση όλων των φιλολαϊκών δυνάμεων στην ΕΕ. Η συντονισμένη αντίσταση απέναντι στο νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο και η απόρριψή του θα εξασφάλιζε τη δυνατότητα και θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία μιας Ευρώπης των λαών. Αν δεν τα καταφέρουμε, να φτιάξουμε και να ζήσουμε σε μια τέτοια Ευρώπη, τότε αντι να «επαναδιαπραγματευόμαστε», ας «επανεξετάσουμε» την επιλογή μας.
Οι καιροί είναι δύσκολοι και επί πλέον επικίνδυνοι. Όμως ακόμη πιο δύσκολο είναι η συνετή διαχείριση της βασικής εντολής του Λαού, γι` Αριστερή κι αντιμνημονιακή ενότητα, είναι τώρα το ζητούμενο…
«Τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται ύστερα από το κυνήγι, κατά τη διάρκεια του πολέμου και πριν από τις εκλογές» (Bismarck).
……………………………………………………………………………………………………..
ΥΓ. Ευχαριστώ το site stopcartel Newsdesk και τον φίλο μου Απολιτικό, για παραχώρηση κομματιών του κειμένου αυτού…
Επιμέλεια: Ο «Πεφωτισμένος Απολιτικός» Αθήνα 08-05-2012
