NewsTrap

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Υπάρχει φτώχια χωρίς τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, πολύ περισσότερο που έφυγε τώρα, την ώρα που η Κοινωνία ψάχνει διψασμένη για φωτεινά μυαλά.

Δεν είναι μόνο η κρίση είναι και η ηττοπάθεια που μας έχει γονατίσει σαν λαό, και αυτό δεν φαίνεται να λύνεται εύκολα.

Ματιές σαν αυτήν του μακαρίτη του Αγγελόπουλου έβρισκαν λύση γιατί έβλεπαν μακριά, έφταναν πέρα από τον ορίζοντα.

Έφυγε και άφησε πίσω του μία Ελλάδα να ψάχνει. Να αναζητά ένα δρόμο που ο Αγγελόπουλος και άλλοι πολλοί σαν και αυτόν είχαν βρει και της τον έδειχναν.

Έφυγε και άφησε πίσω του μία Κοινωνία «αδιάβαστων» Υπουργών, απεγνωσμένων πολιτών και πολύ αχνής ελπίδας.

Έφυγε και άφησε πίσω του μία Ελλάδα υπό κατοχή, κάτι που ο Αγγελόπουλος σιχαινόταν όπως όλοι οι μεγάλοι και οι μικροί αλλά πάντως συνειδητοί Έλληνες που νιώθουν στη σημερινή εποχή ένα απροσδιόριστο ασήκωτο βάρος να τους πλακώνει τη ψυχή και το μυαλό.

Δεν τον γνώρισα τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον είχα συναντήσει μόνο μία φορά τυχαία στο διάβα της πλατείας Αριστοτέλους και τον χαιρέτησα, αν και είχα ήδη αρκετά χρόνια στη δημοσιογραφία, με το δέος ενός ανθρώπου που βλέπει μπροστά του κάτι σημαντικό. Δεν τον γνώρισα και γι' αυτό δεν μπορώ να ξέρω αν λέει αλήθεια ο Δανίκας ότι ήταν τσιγκούνης και αλαζών. Δεν μπορώ να το ξέρω Δημήτρη Δανίκα γιατί δεν του ζήτησα ποτέ δανεικά για να τον φέρω στη δύσκολη θέση να μη μου τα δώσει. Εκείνο που ξέρω είναι πως η Ελλάδα έμεινε φτωχότερη και αναζητώντας σημαντικούς ανθρώπους, αυτό που λέμε με την ευρεία έννοια ηγέτες, η Κοινωνία θα νοσταλγήσει τον Αγγελόπουλο.

Αποχαιρετώντας τον πρέπει να πω ότι είναι πεζή η ζωή που σε κάνει να ασχολείσαι με την επικίνδυνη άγνοια μικρών και άθλιων ανθρώπων, αλλά και τη θρασυδειλία ορισμένων άλλων που ανοίγουν «πόλεμο» με μία ανάμνηση, διότι ξέρουν πως το μεγαλείο των αναμνήσεων είναι να σε κυνηγούν πάντα και όχι να σου απαντούν κατάμουτρα.